Έχει προκαλέσει εντύπωση στους παροικούντες στην πράσινη Ιερουσαλήμ η απόφαση του Αταμαν να βάλει πρωινές προπονήσεις τις ημέρες των αγώνων τον τελευταίο μήνα. Αφορμή και αιτία ήταν σίγουρα οι εμφανίσεις της ομάδας μετά τα μέσα Νοέμβρη. Ο Τούρκος θεωρεί ότι το πρόβλημα είναι πνευματικό και αποφάσισε να το λύσει μέσω αυτής της διαδικασίας. Μία απόφαση που αν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε, νομίζω ότι δείχνει ξεκάθαρα πού το πάει ο Αταμάν.
Ο Τούρκος προπονητής (ίσως) το αποφάσισε και το ξεκίνησε , πιστεύοντας ότι αυτό θα ξυπνήσει τους παίκτες του, κυρίως γιατί θα τους βγάλει από την βολή τους. Μία βολή που για αρκετούς από αυτούς έχει μπλαζέ εικόνα, όχι νεύρο, όχι ένταση. Να περάσει το μήνυμα ότι «εφόσον δεν δείχνετε μόχθο και κόπο μέσα στον αγώνα, θα κάνετε πρωινή προπόνηση ώστε τουλάχιστον να κουράζεστε εκεί. Όταν δω αλλαγή στην πνευματική σας εικόνα μέσα στο παιχνίδι, θα το σταματήσω».
Ακούγεται τιμωτηρικό, ίσως και να είναι. Αθλητές τέτοιου βεληνεκούς δεν βγαίνουν εύκολα έξω από τις καθημερινές συνήθειες τους. Εκτός αν ο προπονητής είναι ο Εργκίν Αταμάν, κατακτητής των τριών από τις τέσσερις τελευταίες Ευρωλίγκες. Όταν λοιπόν τους το κάνεις αυτό, κάποιοι μπορούν να το δουν σαν τιμωρία και να σπαστούν, άλλοι σαν καμπανάκι να ξυπνήσουν, άλλοι σαν ευκαιρία να κερδίζουν χρόνο, άλλη σαν μία δίκαιη πράξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τότε που συνέβη αυτό το γεγονός με τις προπονήσεις τις μέρες των αγώνων, υπάρχουν πολλά νεύρα στην ομάδα, όπως του Ναν και εσχάτως του Λεσόρ, αλλά και περιστατικά όπως αυτό του Παπαπέτρου, που δείχνουν ότι κάτι έχει ενοχλήσει. Ο Ναν τα έχει με τους διαιτητές καταφανέστατα, αλλά η έκρηξη του ίσως να έχει βαθύτερα αίτια.
Αντίθετα την ίδια στιγμή ο Αταμάν παραμένει ήρεμος, έως ατάραχος στον πάγκο ακόμα και όταν η ομάδα δείχνει σημάδια αποσύνθεσης, όπως προχτές με την Εφές. Αυτό το ήρεμο, εκνευριστικά ήρεμο για Αταμάν προφίλ, δείχνει ότι ο Τούρκος θέλει να φέρει τους παίκτες προ των ευθυνών τους. Δεν έχει το αλάθητο φυσικά, αλλά έχει κερδίσει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει και να κρίνει αυτός πως θα γυρίσει το χαρτί.
Μέχρι και αν θα συμβεί αυτό, θα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον σφιγμένες γάμπες και βαριά πόδια. Σε μία Ευρωλίγκα που προπορεύονται οι 2 πιο αθλητικές και μακράν των υπολοίπων ομάδες σε ένταση, το μήνυμα του Τούρκου είναι σαφές: Δεν με ενδιαφέρει αν πονάνε οι γάμπες σου και δεν βάζεις τα σουτ. θέλω να κερδίσω μέσα από την ένταση στην άμυνα. Μπορεί να του δώσει κανένας άδικο;