Ναι, το 1-1 δεν είναι το αποτέλεσμα που ήθελε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ματς με τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο Ελλάδας, στο ΟΑΚΑ. Το «Τριφύλλι» είχε τις ευκαιρίες να πάρει τη νίκη, δεν είναι πως ήταν άδικο το αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να έχει καλύτερη θέση τώρα εν όψει της ρεβάνς. Ωστόσο υπήρχε ένας πολύ καλός λόγος για τον Ρούι Βιτόρια να σκάσει ένα χαμόγελο μετά τη λήξη. Ο Έρικ Πάλμερ-Μπράουν έκανε μια χαρά τη δουλειά του και αυτό ούτε απλό ήταν ούτε δεδομένο.
Προερχόταν από πολύ μεγάλη αγωνιστική απραξία, 15 μήνες εκτός πρακτικά, είχε μόλις στα πόδια του τα κοντά 20 λεπτά στο ματς της επιστροφής του με τον Ατρόμητο, την προηγούμενη εβδομάδα. Θα μπορούσε να μπει κάπως τρομαγμένος, σίγουρα πιο μαζεμένος. Πόσο μάλλον καθώς κλήθηκε να αντικαταστήσει στο ημίχρονο τον – τραυματία – Μπαρτ Σένκεφελντ, δεν ήταν δηλαδή 100% προετοιμασμένος για να ακούσει το «μπες» από τον προπονητή του.
Όμως αυτό ακριβώς ζητάς και περιμένεις από έναν επαγγελματία στο υψηλό επίπεδο. Να είναι έτοιμος όταν τον χρειαστείς. Ανεξαρτήτως συνθηκών. Και ο 27χρονος Αμερικανός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων τηρουμένων των αναλογιών. Σε ένα ντέρμπι μάλιστα, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Πολύ ενθαρρυντική και ελπιδοφόρα για το «Τριφύλλι» η παρουσία του στο διάστημα που αγωνίστηκε. Σταθερός αμυντικά, ενώ έδειξε αυτοπεποίθηση με την μπάλα στα πόδια και δεν δίστασε να ντριμπλάρει αντιπάλους του όταν χρειάστηκε. ΟΚ, στερείται φανερά ρυθμού, αλλά το αντίθετο θα ήταν παράλογο μετά από τόσο καιρός χωρίς αγώνες.
Ο Ρούι Βιτόρια δείχνει να τον πιστεύει και θα του δώσει, δεδομένα, και άλλες ευκαιρίες στην πορεία. Ειδικά καθώς ο Παναθηναϊκός θα κληθεί να τα βγάλει πέρα με πρόγραμμα – βουνό, με συνεχή απαιτητικά ματς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Χρειάζεται rotation, να «ανοίξει» το πράγμα. Ο Έρικ Πάλμερ–Μπράουν έρχεται από μακριά, πέρασε πολλά. Τον είχαμε ξεχάσει ως πιθανή λύση για τους «Πράσινους», κάποιοι όταν τον είδαν να μπαίνει να παίξει τσιμπιόντουσαν επειδή δεν το πίστευαν. Να όμως που επανήλθε στο προσκήνιο και έχει πλέον μπροστά του το πλαίσιο για να προσπαθήσει να αλλάξει αυτό που φάνταζε ως δεδομένο γι’ αυτόν, ήτοι πως δεν υπολογίζεται.
Δεν πρέπει βέβαια να χάνουμε το μέτρο ούτε την ουσία. Ήταν απλά και μόνο ένα ματς, ένα ημίχρονο κατά βάση, όσο και αν ο δείκτης σοβαρότητας του τεστ ήταν αυξημένος λόγω του ονόματος του αντιπάλου. Θα χρειαστούν αναμφίβολα πολλά περισσότερα δείγματα για να μπορούμε να πούμε ότι όντως ο Έρικ Πάλμερ – Μπράουν επέστρεψε και ότι έρχεται με αξιώσεις για να αναλάβει ρόλο στα πράγματα για την ομάδα του. Τώρα απλώς αίσθηση μεταφέρουμε, προοπτική.
Και φτάνουμε και στο μεγαλύτερο των δια ταύτα. Ακόμα και σούπερ να τα πάει στην πορεία ο Αμερικανός αμυντικός, αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει ο Παναθηναϊκός να κινηθεί για στόπερ τώρα, να μην περιμένει δηλαδή το καλοκαίρι (που δεδομένα θα πάρει παίκτη ή παίκτες εκεί). Ο τραυματισμός του Μπαρτ Σένκεφελντ υπενθυμίζει ηχηρά πόσο εύθραυστος είναι ο Ολλανδός. Αν υποθέσουμε ότι Γεντβάι (σύντομα θα επιστρέψει σε δράση) – Ίνγκασον δεν αλλάζουν ως βασικό δίδυμο στην καρδιά της άμυνας, για πρώτη εναλλακτική θες κάποιον πιο αξιόπιστο από πλευράς «ανθεκτικότητας».
Θα μπορούσε να αποδειχθεί αυτός ο Έρικ Πάλμερ – Μπράουν; Ίσως. Αλλά είναι σαφώς μεγάλο ρίσκο να ποντάρει κανείς πάνω του με τέτοιο ιστορικό. Όπως είναι και ρίσκο να μην αποκτηθεί ένας ακόμη κεντρικός αμυντικός. Αριστεροπόδαρος, κατά προτίμηση. ΟΚ, είναι δύσκολο να βρεθεί ένας πολύ καλός παίκτης σε αυτή τη θέση, με αυτά τα χαρακτηριστικά, στην πάντα σφιχτή μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Αλλά το να γεμίσει ποσοτικά και ποιοτικά ο Παναθηναϊκός στην εν λόγω θέση δεν είναι απλά επιθυμητό, είναι προτεραιότητα. Η ανάγκη το επιτάσσει.