Μπορούν τώρα να μείνουν εκτός; Η καλή 11άδα του ΠΑΟ για γκολ και θέαμα

Έβγαζε… μάτι και «φωτιές» κόντρα στον ΟΦΗ

Αρκούν 45 λεπτά εντυπωσιακής –ομολογουμένως- απόδοσης του Παναθηναϊκού στο ματς απέναντι στον ΟΦΗ για να βγάλει κανείς σαφή και ασφαλή συμπεράσματα; Προφανώς και θα χρειαστούν και άλλες ανάλογες εμφανίσεις για να μιλήσει κανείς με βεβαιότητα (όση βεβαιότητα μπορεί να υπάρξει στο ποδόσφαιρο), αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα δείγματα γραφής των πράσινους δείχνουν τον… σωστό δρόμο στον Ρουί Βιτόρια.

Για ένα ημίχρονο η εικόνα του Παναθηναϊκού κόντρα στον ΟΦΗ ήταν –το λιγότερο- προβληματική. Δεν στεκόμαστε (αν και θα έπρεπε) στις δύο φάσεις στις οποίες η άμυνα βρέθηκε εκτεθειμένη και ο ΟΦΗ με ισάριθμες ευκαιρίες βρήκε δίχτυα δις. Ας δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι απλά ήρθαν κόντρα στη ροή του αγώνα, ας κάνουμε λόγο για ατυχία, ας… ας… ας. Ό,τι και να συνέβη στα μετόπισθεν, πάντως, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αντίδραση και την αναιμική επιθετική λειτουργία του τριφυλλιού που καλά-καλά δεν μπορούσε να δημιουργήσει ευκαιρίες.

Οι αλλαγές της… αλλαγής

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο ματς με το κλασικό 4-3-3 το οποίο προτιμάται και επί ημερών του Πορτογάλου. Με τους Ζέκα, Ουναΐ, Μπακασέτα να αποτελούν την τριάδα στον άξονα και τους Τετέ, Πελίστρι να πλαισιώνουν από τα άκρα τον Ιωαννίδη στην κορυφή. Αυτό που είδαμε ήταν μια ομάδα που ναι μεν βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ έναν αντίπαλο που δεν είχε παίξει ως τότε καλύτερα από αυτήν, αλλά από την άλλη, περιορίστηκε στο να έχει κατοχή μπάλας και δεν απείλησε ουσιαστικά τον αντίπαλο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Το μεγάλο πρόβλημα του τριφυλλιού, όπως παραδέχτηκε και αργότερα ο Ρουί Βιτόρια στους εκπροσώπους του Τύπου, ήταν η αργή και κατά συνέπεια προβλέψιμη ανάπτυξή του.

Στο δεύτερο ημίχρονο –και με τον Παναθηναϊκό πλέον να βρίσκεται πίσω με δύο τέρματα- ο Παναθηναϊκός άλλαξε. Τσέριν και Σφιντέρσκι πήραν τις θέσεις των Ζέκα και Μπακασέτα, με αποτέλεσμα να μεταβληθεί και ο σχηματισμός. Πλέον ο νεοαποκτηθείς Πολωνός βρέθηκε δίπλα στον Ιωαννίδη στην επίθεση και ο Σλοβένος με τον Ουναΐ έμειναν οι δύο στο κέντρο.

Από το πρώτο κιόλας λεπτό του β’ μέρους η πίεση που άσκησαν οι πράσινοι ανέβηκε επίπεδο. Αυτή ήταν μια ένδειξη του πάθους και της αποφασιστικότητας, δίχως αμφιβολία, αλλά αυτά τα δύο στοιχεία από μόνα τους δεν αρκούν για να επιστρέψεις από το -2. Χρειάζεται να παίξεις και… μπάλα. Κι εκεί ακριβώς φάνηκε η μεγάλη διαφορά.

Ένα λελογισμένο ρίσκο

Έτσι κι αλλιώς όταν βρίσκεσαι στο 0-2 είσαι αναγκασμένος να πάρει ρίσκο. Ορθώς και λογικώς σκεπτόμενος, ο Ρουί Βιτόρια αποφάσισε να θυσιάσει έναν παίκτη στο κέντρο και να προσθέσει έναν στην επίθεση. Προφανώς πόνταρε στο γεγονός ότι ο ΟΦΗ με το υπέρ του σκορ δεν θα… ξεμυτούσε από την περιοχή του και συνεπώς ο Παναθηναϊκός δεν θα βρισκόταν συχνά σε θέση άμυνας. Όπως και συνέβη.

Σε αυτό το ας πούμε 4-4-2 το τριφύλλι φάνηκε να βρίσκει αυτό που του έλειπε το Σάββατο και του έχει λείψει κι άλλες φορές μέσα στη σεζόν. Ταχύτητα στις μεταβιβάσεις και επιθετικό ρυθμό. Και επιπλέον και περισσότερους παίκτες ικανούς να πατάνε περιοχή και να δημιουργούν ανισορροπίες στην αντίπαλη άμυνα.

Είναι ξεκάθαρο το πόσο ευεργετική υπήρξε η ταυτόχρονη συνύπαρξη Ιωαννίδη-Σφιντέρσκι στην επίθεση που ανάγκασε και τους δύο κεντρικούς αμυντικούς του ΟΦΗ να καταφεύγουν σε man to man. Την ίδια ώρα, όμως, πάταγαν περιοχή τόσο ο Πελίστρι (που έκανε μεγάλο παιχνίδι από τα αριστερά), όσο και ο Τετέ, αλλά και ο Βαγιανίδης, ενώ ο Μλαντένοβιτς είναι αλήθεια ότι περιορίστηκε από την δική του πλευρά στο να βγάζει σέντρες.

Ακόμη κι έτσι οι Κρητικοί είχαν να αντιμετωπίσουν εν δυνάμει μία πεντάδα παικτών ικανών να δημιουργήσουν θέματα δίνοντας πλάτος στην επίθεση και παράλληλα επιτρέποντας περισσότερο κάθετο παιχνίδι χάρη στα πολλά ρήγματα.

Το αποτέλεσμα με τα 3 γκολ, τις ευκαιρίες, τις σωτήριες επεμβάσεις του Χριστογεώργου αλλά και τις δύο φάσεις που θα μπορούσαν να καταλογιστούν πέναλτι, μιλάει από μόνο του.

Το κρατάει και συνεχίζει

Όπως είπαμε και στην αρχή του κειμένου, αυτό το νέο σύστημα δοκιμάστηκε σε 45 λεπτά όλα κι όλα. Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μην δουλέψει μελλοντικά, αλλά ο καθένας κρίνει με βάση αυτά που έχει στη διάθεσή του αλλά και τη λογική.

Και τι λέει η λογική; Μα πως στην πλειοψηφία των αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει ομάδες του βεληνεκούς του ΟΦΗ ή και χαμηλότερου. Σε τέτοια ματς, απέναντι σε κλειστές άμυνες, μοιάζει λάθος αυτός ο Παναθηναϊκός να κατεβαίνει με ενισχυμένο κέντρο σε βάρος της επίθεσης.

Συνήθως αυτός είναι η ομάδα που καλείται να δημιουργήσει και να σκοράρει, πράγμα που σημαίνει ότι με βάση αυτό που είδαμε, ένας σχηματισμός με δίδυμο στη γραμμή κρούσης μοιάζει πολύ πιο λογικός. Προφανώς κόντρα σε σύνολα πιο ποιοτικά και επικίνδυνα το 4-4-2 ή οι παραλλαγές του έχει ρίσκο. Πόσες φορές, όμως, στην Ελλάδα μέσα στη σεζόν ο Παναθηναϊκός θα βρεθεί στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα υπό πίεση;

Ο Ρουί Βιτόρια παραδέχτηκε ότι και αυτό το σύστημα το έχει δουλέψει στην προπόνηση. Και πλέον έχει και αγωνιστικό δείγμα γραφής. Το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι σύντομα να το δοκιμάσει ξανά σε ματς με ανάλογο προφίλ. Χωρίς αυτή τη φορά να περιμένει να βρεθεί να κυνηγάει στο σκορ…