«Σεισμός, σεισμός». Μία λέξη που ακούστηκε ταυτόχρονα από εκατομμύρια χείλη Αθηναίων λίγα λεπτά πριν από τις 15:00 στις 7 Σεπτεμβρίου 1999. Όλοι βγήκαν όπως-όπως έξω από τα κτίρια που βρίσκονταν. Το επίκεντρο ήταν 18 χιλιόμετρα από το κέντρο, ανάμεσα στις Αχαρνές και τον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας, ενώ το εστιακό βάθος ήταν από 9 μέχρι 14 χιλιόμετρα.
Στην επιφάνεια του εδάφους υπήρξαν ελάχιστες ρηγματώσεις και ήταν δύσκολος ο ακριβής προσδιορισμός της προέλευσής του.
Το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών ανακοίνωσε αρχικά πως προκλήθηκε από ρήγμα μήκους 15 χιλιομέτρων που καλύπτει την περιοχή μεταξύ Πεντέλης και Πάρνηθας.
Με βάση τη μελέτη δορυφορικών δεδομένων που εξετάζουν την παραμόρφωση καθ’ ύψος του εδάφους, βρέθηκε ότι έγιναν δύο σεισμοί, μεγέθους 5,8 και 5,5 ρίχτερ.
Μάλιστα, προκλήθηκαν από διαφορετικά ρήγματα και με διαφορά 3,5 δευτερολέπτων μεταξύ τους.
Η ουσία είναι ότι άφησε πίσω του 143 νεκρούς, ένας εκ των οποίων ονομαζόταν Παναγιώτης Πολυκανδριώτης. Θυσιάστηκε για να ζήσουν τα παιδιά του. Στη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του έχασε για λίγες μόνο στιγμές. Μετά σηκώθηκε «όρθιος». Αιώνιος νικητής. Ισοβίως.
Ήταν βετεράνος πυγμάχος του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου. Έξι φορές πρωταθλητής Ελλάδας (1956, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963) και Βαλκανιονίκης το 1960 στην κατηγορία βαρέων βαρών. Το 1960 ήταν η χρονιά του, καθώς είχε λάβει τον Χρυσό Σταυρό του σωματείου του, σε ένδειξη τιμής για τις επιτυχίες του.
Όταν η Αττική άρχισε να δονείται, ο Πολυκανδριώτης βρισκόταν στην οικία του με τα τρία παιδιά του. Η 12χρονη Κωνσταντίνα και η 6χρονη Ειρήνη παρακολουθούσαν τηλεόραση, ενώ ο 10χρονος Τζαννής καθόταν στην κουζίνα. Η σύζυγος απουσίαζε, διότι εργαζόταν. Πιθανώς αυτό το γεγονός να της έσωσε τη ζωή.
Ο 64χρονος πήρε στην αγκαλιά του τα βλαστάρια του. Χρησιμοποίησε σαν ασπίδα το ψηλό και γεροδεμένο κορμί του, προκειμένου να τα προστατεύσει. Και νίκησε! Τα έσωσε! Η υπέρτατη στιγμή, η ύψιστη δόξα, μία από τις φορές που ο Χάρος έσκυψε το κεφάλι και εκτέλεσε το θεάρεστο έργο του ανόρεχτα. Έκλεψε, φέρθηκε μπαμπέσικα. Το γνώριζε.
Ο Πολυκανδριώτης υπέστη έμφραγμα κατά τη διάρκεια του απεγκλωβισμού τους και ξεψύχησε, αφού προηγουμένως σιγουρεύτηκε ότι είχε φτάσει βοήθεια.
Τα παιδιά είδαν ξανά φως πολλές ώρες αργότερα. Τα δύο κορίτσια ήταν καλά στην υγεία τους. Ο Τζαννής είχε χάσει το κάτω τμήμα του δεξιού του ποδιού, παρέμεινε 4 μήνες στο νοσοκομείο και χρειάστηκε τεχνητά μέλη για να περπατήσει.
«Η μητέρα μου έλειπε στη δουλειά, ο πατέρας μου και οι αδερφές μου έβλεπαν τηλεόραση στο δωμάτιο των γονιών μου. Ώσπου, ξαφνικά αρχίζει το ισχυρό μπουμπουνητό κι εγώ τρέχω να τους βρω, φωνάζαμε όλοι μαζί έντρομοι. Την ώρα που έπεφτε το σπίτι μας, εγώ κοιτούσα τον πατέρα μου στα μάτια.
Ως παλαίμαχος πυγμάχος, ψηλός και γεροδεμένος όπως ήταν, επιχείρησε να μας αγκαλιάσει και τους τρεις μας, για να μη μας πλακώσουν τα ντουβάρια. Αυτός μας έσωσε, πρόλαβα να δω ότι ο τοίχος που ήταν να πέσει επάνω μας, έπεσε σ΄ αυτόν.
Εγώ κάπως πιάστηκα από το κρεβάτι για λίγα δευτερόλεπτα ακούω το ‘μπαμ-μπαμ-μπαμ’ κι άλλους παρόμοιους βρόντους. Μετά μόνο σκοτάδι. Είχε πέσει, όμως, το καλοριφέρ πάνω στις πατούσες μου, οι φέτες του μου έκαναν τη ζημιά στα πέλματα και στα δυο μου πόδια.
Εννοείται, βέβαια, πως το πλέον επώδυνο ήταν πως έχασα τόσο μικρός τον πατέρα μου, η ιδέα ότι από δέκα χρονών δεν ξαναλέω τη λέξη «πατέρα», δήλωσε χρόνια αργότερα στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Τζαννής.
Μερικά χρόνια αργότερα, ο δήμος Μεταμόρφωσης τοποθέτησε ανδριάντα του Πολυκανδριώτη σε χώρο δίπλα από την γκρεμισμένη τετραώροφη πολυκατοικία, η οποία βρισκόταν στη συμβολή των οδών Τατοΐου και Κω.
Παράλληλα, ο πυγμαχικός σύλλογος της περιοχής φέρει το όνομά του, ενώ ο Τζαννής επιλέχθηκε να είναι ένας εκ των λαμπαδηδρόμων των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
*Κεντρική photo: Ο Παναγιώτης Πολυκανδριώτης πρώτος από αριστερά με την Εθνική ομάδα πυγμαχίας το 1960