Σε ποδοσφαιρική τραγωδία εξελίσσεται ο τελευταίος μήνας (περίπου) για τον Παναθηναϊκό. Οι πράσινοι έχουν πάρει την κατηφόρα και χάνουν τον ένα στόχο μετά τον άλλον, με εξαίρεση φυσικά το Conference League. Αν και εδώ που τα λέμε, και εκεί ο ταπεινωτικός αποκλεισμός από… κάποια Βίκινγκουρ πέρασε… ξυστά από το τριφύλλι το οποίο μοιάζει να παραπαίει.
Κι αυτό ενώ η ομάδα επί ημερών του Ρουί Βιτόρια είχε δείξει σαφέστατα σημάδια ανάκαμψης και βελτίωσης. Οι πράσινοι, μετά τα καταστροφικά όπως αποδείχτηκαν εκ του αποτελέσματος, περάσματα των Φατίχ Τερίμ και Ντιέγκο Αλόνσο, έμοιαζαν να έχουν αφήσει οριστικά πίσω τους την κρίση. Ξανά εκ του αποτελέσματος, όμως, φαίνεται ότι επέστρεψαν στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις του τελευταίου χρόνου.
Το απόλυτο πισωγύρισμα
Από τις κάμποσες αναιμικές εμφανίσεις του τελευταίου διαστήματος ακόμη και σε ματς που δεν ήρθε τελικά αρνητικό αποτέλεσμα, αυτό που συνέβη στη Λαμία ήταν το αποκορύφωμα. Το τελευταίο επεισόδιο ενός σίριαλ που πλέον θυμίζει ολοένα και περισσότερο «μαύρη» κωμωδία.
Πλέον δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις με τα όσα συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό. Επιπρόσθετα αναρωτιέσαι τι είδους ηλεκτροσόκ χρειάζεται αυτή η ομάδα για να ορθοποδήσει επιτέλους και να σκάσει και το χειλάκι των ταλαιπωρημένων οπαδών της. Μετά τον αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο και την ήττα από τον Άρη για το πρωτάθλημα, ο Γιάννης Αλαφούζος βρέθηκε στο Κορωπί και τα… έψαλε στους παίκτες.
Και τι έγινε; Μα το εκτός έδρας ματς με την Βίκινγκουρ (σε ουδέτερο και άδειο ουσιαστικά γήπεδο…) και εκείνο το 2-1 που δεν… καταπινόταν με τίποτα… Τι ακολούθησε; Νέα γκάζια και ταυτόχρονα βαρύτατο πρόστιμο ύψους 400.000 ευρώ. Πήραν όσοι έπρεπε το μάθημά τους; Αν κρίνουμε από την πρόκριση με την ψυχή στο στόμα επί των Ισλανδών και την ταπείνωση (γιατί μόνο ως τέτοια εκλαμβάνεται ένα αρνητικό αποτέλεσμα απέναντι στην ουραγό της κατηγορίας που αγνοούσε τη νίκη από τον Αύγουστο) από τη Λαμία, δεν άλλαξε το παραμικρό.
Ο καταλογισμός των ευθυνών
Όπως και να το κάνουμε, ειδικά στον αθλητισμό, οι ευθύνες προσωποποιούνται. Ακόμη και στην περίπτωση των ομαδικών σπορ. Ευθύνες, λοιπόν, καταλογίζονται πέρα από κάθε αμφιβολία στους ίδιους τους παίκτες. Με το… συμπάθιο κιόλας, αλλά έχει καταντήσει κουραστικό και ανεξήγητο το να μην υπάρχει η δυνατότητα να τελειώνεις φάσεις ακόμη και σε παιχνίδια που δημιουργείς τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη.
Οι επιθετικοί του Παναθηναϊκού οφείλουν να συνέλθουν. Τουλάχιστον εκείνοι που έχουν μείνει στην ομάδα. Το να βγαίνει το τελευταίο διάστημα ο Φώτης Ιωαννίδης και να επαναλαμβάνει δηλώσεις για ντροπιαστικές εμφανίσεις είναι μεν προς τιμήν του, αλλά δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Με περισσότερα γκολ (με κάθε σεβασμό σε όλους τους εμπλεκόμενους) και λιγότερα λόγια, όλα θα ήταν καλύτερα για όλους. Ωστόσο η αλήθεια είναι πως αυτή η αστοχία είναι που έχει τσακίσει και την ψυχολογία όλων. Ακόμη και σε παιχνίδια που ο Παναθηναϊκός απολαμβάνει συντριπτική κατοχή μπάλας και δημιουργεί σωρεία ευκαιριών, σπανίως καθαρίζει τα ματς. Αντίθετα κάποια τα χάνει κιόλας…
Η αμυντική «αιμορραγία»
Κι ενώ μπροστά η κατάσταση είναι άσχημη, στα μετόπισθεν ώρες-ώρες τα πράγματα είναι χειρότερα. Εκεί, όμως, η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τους ίδιους τους παίκτες. Ορισμένες από τις αδυναμίες του ρόστερ τις γνωρίζαμε από παλιά. Τι να κάνουμε τώρα, η ομάδα δεν διαθέτει στόπερ. Από πέρυσι… Κι αυτοί που έχει είναι επιρρεπείς σε τραυματισμούς. Το κέντρο της άμυνας αποτελεί μια πληγή που δεν λέει να κλείσει ποτέ αφού στις μεταγραφικές περιόδους που έχουν μεσολαβήσει, για κάποιο λόγο που κανείς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί, ο Παναθηναϊκός δεν αποκτά κεντρικό αμυντικό…
Σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθαν προέκυψαν και άλλα θέματα. Όλο το κομμάτι του Παναθηναϊκού που ασχολείται με το μεταγραφικό κομμάτι χρεώνεται ακόμη μία παταγώδη αποτυχία. Την ουσιαστική έλλειψη λύσης για το αριστερό άκρο της άμυνας. Εκεί όπου ο Φίλιπ Μλαντένοβιτς κινδυνεύει να… αφήσει τα κόκαλά του στο γήπεδο. Η προσθήκη του Φίλιπ Μαξ αποδείχτηκε (ακόμη μία) καταστροφή. Φυσικά, παρά το γεγονός ότι ο Σέρβος παίζει ασταμάτητα, η κερκίδα δεν θα διστάσει να τον… κράξει στα ματς που δεν είναι καλός, λες και είναι δική του ευθύνη που παίζει ασταμάτητα και το μόνο… ρεπό που παίρνει είναι όταν σταματάει για να δέσει τα κορδόνια του…
Και μια τελευταία κουβέντα σχετικά με την αμυντική λειτουργία. Αγαπημένε Ντραγκόφσκι, συγγνώμη κιόλας, αλλά οι εμφανίσεις σου και ως απόδοση και ως παρουσία γενικότερα στο γήπεδο το τελευταίο διάστημα είναι επιεικώς απαράδεκτες. Αν έπαιζες έτσι πέρυσι, κανείς δεν θα έμπαινε σε διαδικασία κανονικής μεταγραφής…
Το ντεφορμάρισμα του Ρουί Βιτόρια
Με την κατάσταση να μοιάζει να έχει φτάσει στο… απροχώρητο, δεν μπορεί να είναι άμοιρος ευθυνών ο προπονητής. Και η αλήθεια είναι ότι τελευταίο διάστημα ντεφορμέ δεν είναι μόνο αρκετοί από τους λεγόμενους πρωτοκλασάτους παίκτες αλλά και ο ίδιος ο Ρουί Βιτόρια.
Ο Πορτογάλος τεχνικός έχει υποπέσει σε λάθη, όμως στη Λαμία παράγινε το κακό. Άγνωστο γιατί, φοβήθηκε τόσο πολύ αυτό το ματς ώστε να παρατάξει τους πράσινους απέναντι στην ουραγό και εδώ που τα λέμε σχεδόν καταδικασμένη σε υποβιβασμό ομάδα της Φθιώτιδας, με ενισχυμένο κέντρο. Και μάλιστα με τριάδα στον άξονα τους Αράο, Τσέριν, Μαξίμοβιτς. Χωρίς κανέναν πραγματικά επιτελικό παίκτη, δηλαδή. Και αυτό την ώρα που οι γηπεδούχοι έπαιζαν με τρεις στόπερ και ο Παναθηναϊκός έναν επιθετικό. Τον Ιωαννίδη που αρέσκεται να βγαίνει εκτός περιοχής…
Σόρι κόουτς, αλλά αλήθεια αν δεν ξεκινήσεις με δύο επιθετικούς ούτε σε αυτό το παιχνίδι, πότε υπολογίζεις να το κάνεις; Όσο για την… ομορφιά με την τοποθέτηση του Μαντσίνι στο δεξί άκρο της άμυνας μετά τις αλλαγές, μπας και γύρναγε το παιχνίδι, ας την αφήσουμε ασχολίαστη…