Μαθηματικά και πρακτικά τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει. Αλλά η ήττα – σοκ από την ουραγό Λαμία, οι συνεχιζόμενες μέτριες ως κακές εμφανίσεις, οι ακατανόητες επίσης εσχάτως αποφάσεις και επιλογές του Ρουί Βιτόρια, όλα αυτά συνθέτουν ένα παζλ μιζέριας, παρακμής και εσωστρέφειας από το οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει διέξοδος. Ο Παναθηναϊκός δεν δείχνει να πιστεύει ο ίδιος στον εαυτό του, πια. Πώς να πιστέψουν οι άλλοι πως μπορεί να ανατρέψει τα πολύ αρνητικά διαμορφωθέντα δεδομένα και να βρει τρόπο να κόψει πρώτος το νήμα της Super League; Παρά το «είμαστε ακόμα ζωντανοί» στο Conference League, το κλίμα στο κλαμπ είναι παγωμένο, τα πρόσωπα κατηφή.
Όλα δείχνουν συνεπώς πως έρχεται ακόμα ένα καλοκαίρι μεγάλων αλλαγών στο «Τριφύλλι». Και η αλήθεια είναι ότι αυτό πρέπει να συμβεί. Οτιδήποτε άλλο θα ‘ναι και έκπληξη και λάθος. Ο Παναθηναϊκός έχει παγιδευτεί σε ένα σπιράλ αρνητισμού από το οποίο δεν λέει να ξεφύγει. Και ο τρόπος να αλλάξει ρότα είναι μόνο ένας. Να επιλέξει τα σωστά πρόσωπα στις καίριες θέσεις για να τον καθοδηγήσουν.
Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Γιάννη Αλαφούζο. Όχι όμως και ότι – τα τελευταία χρόνια – δεν έχει ρίξει πολλά λεφτά στο «μαγαζί». Το να του ρίχνεις αποκλειστικά το φταίξιμο είναι μια πτυχή του προβλήματος, σίγουρα πολύ σημαντική. Όχι όμως αποκλειστική ούτε η μόνη. Στην ουσία ο ιδιοκτήτης της πράσινης ΠΑΕ λειτουργεί αυτή τη στιγμή σαν το τέλειο άλλοθι της αποτυχίας. Φταίει ναι, ξαναλέμε, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ο «καπετάνιος» έχει πάντα τη μεγαλύτερη ευθύνη για ένα ναυάγιο. Όμως είναι παραπλανητικό να του τα φορτώσεις όλα και να τελειώσεις εκεί τη συζήτηση.
Στην ουσία, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται δύο μεγάλες μεταγραφές, πρώτα και κύρια. Όχι, όμως, παικτών, αλλά στελεχών. Με άλλα λόγια, η λύση για το «Τριφύλλι» είναι μία: Να βρει έναν τεχνικό διευθυντή και έναν προπονητή που θα τρέξουν το τμήμα έχοντας οι ίδιοι και μόνο τα κλειδιά της διαχείρισης, του στησίματος του οικοδομήματος σε όλα του τα στάδια.
Και ειδικά όσον αφορά το κομμάτι του πάγκου. Επιβάλλεται να βρεθεί ένας κόουτς που θα εκπνεύσει πρώτα τους παίκτες και μετά τους οπαδούς. Τα παραδείγματα μάλιστα δεν είναι μακρινά καίτοι «ξένα» προς τους «Πράσινους». Πέδρο Μαρτίνς, Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, Ματίας Αλμέιδα, Ραζβάν Λουτσέσκου. Αυτά πρέπει να είναι τα πρότυπα. Ένας προπονητής δηλαδή με την ικανότητα να συσπειρώσει ομάδα και κόσμο. Κάποιος που θα πράξει τα αυτονόητα, που θα κάνει τους παίκτες να παίζουν και για εκείνον. Χωρίς απαραίτητα να είναι μεγάλο όνομα.
Σε ακούμε νοερά να ρωτάς «μα δεν είχε τέτοιον προπονητή ο Παναθηναϊκός και τον έδιωξε;». Απόλυτο και μεγάλο δίκιο έχεις. Γιατί, ναι και προφανώς, ήταν εγκληματικό σφάλμα διαχείρισης και ανάγνωσης των καταστάσεων η απόλυση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η συνέχεια το κατέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο.Όμως ό,τι έγινε, έγινε. Δεν ξεγράφει.
Ο Σέρβος είναι πια στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας και έχει ξεκινήσει ένα κεφάλαιο που όλα δείχνουν πως θα είναι πολύ χαρμόσυνο για τη χώρα μας. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν. Μπορεί όμως να μάθει από το λάθος του. Η εύρεση ενός νέου Γιοβάνοβιτς, μιας βελτιωμένης εκδοχής του, είναι μονόδρομος. Σε συνδυασμό με έναν τεχνικό διευθυντή που θα έχει το γενικό πρόσταγμα και θα δουλέψει σε αγαστή σύμπνοια με τον τεχνικό που θα επιλεγεί. Καμία ομάδα πουθενά στον κόσμο δεν προόδευσε χωρίς να έχει την κατάλληλη ηγεσία. Εκεί πάσχει κυρίως ο Παναθηναϊκός και αυτό πρέπει πάση θυσία να προσπαθήσει να διορθώσει. Για να μην βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να συνεχίσει να μετράει χαμένα χρόνια, κι άλλες σεζόν πολύ μακριά από το status του ως ένα σπουδαίο ποδοσφαιρικό μέγεθος στο ελληνικό αλλά και στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.