Υπάρχει ένα ρητό στο ποδόσφαιρο που μες στη σκληρότητα και στην υπερβολή του, μεταφέρει γλαφυρά την ένταση, συχνά και ακρότητα, του συναισθήματος που γεννά το παιχνίδι: Ότι είσαι όσο καλός λέει το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός όμως, και αυτή είναι πληγή που γεννάει μόνο μακρά περίοδος παρακμής, έχει απωλέσει ως και αυτό το – ας το πούμε – δικαίωμα. Δηλαδή κέρδισε 3-2 την Φιορεντίνα το βράδυ της Πέμπτης (6/3), παίζοντας μάλιστα φοβερή μπάλα στο β’ μέρος, και οι φαν του να το χαρούν πραγματικά δεν μπορούσαν. Γιατί βαθιά μέσα τους ήξεραν πως θα ακολουθούσε κάτι όπως αυτό στο σημερινό ματς με τον Ατρόμητο.
Η ισοφάριση στο 90’ (1-1) δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας. Οι «Πράσινοι» για ακόμη μια φορά απογοήτευσαν. «Κοροϊδευούμε τους εαυτούς μας», το έθεσε ο Δημήτρης Λημνιός, με την ομάδα του να παραμένει χωρίς εκτός έδρας νίκη στο πρωτάθλημα μέσα στο 2025, να συνεχίζει να ζυγίζεται κατά κανόνα ελλιπής στα ματς που θα έπρεπε να πάρει πάση θυσία – καταπώς το λένε. Με τέτοιες (μη) επιδόσεις, δεν γίνεται να λογίζεσαι ως διεκδικητής του τίτλου. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και δεν συγχωρεί αδυναμίες.
Και να που φτάνουμε ξανά στο σημείο που αρχίζει η συζήτηση περί του restart στον Παναθηναϊκό. Σαν μαρτύριο του Σίσυφου για όσους αγαπάνε αυτό το σύλλογο, ξανά και ξανά. Τι πρέπει να γίνει, τι δεν πρέπει και πάει λέγοντας. Και το θέμα είναι πως αυτό δεν θα αλλάξει ως συνθήκη ακόμα και αν ο Παναθηναϊκός ολοκληρώσει αυτό που άρχισε στο ΟΑΚΑ, αποκλείοντας τη Φιορεντίνα και συνεχίζοντας στα προημιτελικά του Conference League. Γιατί η πικρή αλήθεια είναι πως μιλάμε για μια ομάδα που δομήθηκε λάθος εξ αρχής. Τίποτα δεν μπορεί να το καμουφλάρει ως γεγονός, πολύ απλά διότι ορίζει όλο το περίγραμμα.
Είναι δεδομένο πως απαιτείται μια γενναία εκκαθάριση του ρόστερ το καλοκαίρι. Παίκτες όπως ο Φίλιπ Μαξ και ο Μπαρτ Σένκεφελντ δεν μπορούν να προσφέρουν – για τους όποιους λόγους. Γενικώς σε όλες τις θέσεις του ρόστερ υπάρχει πρόβλημα, μεγαλύτερο ή μικρότερο. Ενώ απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί και σε περιπτώσεις παικτών που είναι σημαντικά asset για το κλαμπ, όπως ο Φώτης Ιωαννίδης.
Ο Παναθηναϊκός έχει παγιδευτεί σε ένα σπιράλ αρνητισμού και κακών επιλογών από το οποίο δεν βρίσκει διέξοδο. Τα 15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι πάρα πολλά για το μέγεθος και την ιστορία του. Τι πρέπει να συμβεί για να μην γίνουν 16; Να υπάρξει από τώρα μια σαφής ιδέα για το πού και πώς θέλει να βαδίσει το κλαμπ.
Ναι μοιάζει και είναι γενικόλογο, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς σε αυτό το χρονικό σημείο, είναι όμως η βάση. Πρέπει να ξεκαθαρίσει το συντομότερο εάν θα μείνει ή όχι στον πάγο ο Ρουι Βιτόρια, τι θα γίνει σε επίπεδο διοικητικό με τον Γιάννη Παπαδημητρίου – όλα δείχνουν πως δεν θα είναι για πολύ ακόμα τεχνικός διευθυντής των «Πρασίνων». Να απαντηθούν δηλαδή οι καίριες ερωτήσεις για το ποιοι θα σχεδιάσουν τον νέο Παναθηναϊκό.
Γιατί ΟΚ, η γκρίνια για τη διοίκηση Αλαφούζου είναι και μόνιμη και κατανοητή στις τάξεις των φαν, όμως από ένα σημείο κι έπειτα είναι και μια εύκολη λύση να του ρίχνει κάποιος όλο το φταίξιμο και να θεωρεί πως έτσι απαντήθηκαν όλα για το «τις πταίει». Το ζήτημα είναι πολύπλευρο, αφορά όλον τον πράσινο οργανισμό, ως νοοτροπία, ως λογική.
Ίσως για κάποιους η κουβέντα να είναι πρόωρη. Επειδή την Πέμπτη υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ματς στην Ιταλία, με καλή «προίκα» ως βάση. Επειδή επίσης η 2η θέση στην Super League είναι ακόμα εφικτή και διόλου αμελητέος στόχος. Όμως ο Παναθηναϊκός δεν έχει πολυτέλεια για την όποια πίστωση χρόνου. Δοκίμασε πολλά όλα αυτά τα χρόνια και δεν του βγήκαν. Πρέπει να αρχίσει ξανά κάτι καινούριο. Το αν αυτή τη φορά θα βρει τον τρόπο να βγει από την εσωστρέφεια που τόσο τον βασανίζει, κανείς δεν μπορεί να το προδικάσει. Το σίγουρο ωστόσο είναι πως η κατευθυντήρια οδός πρέπει να αρχίσει να στρώνεται, από τώρα.