Τι καλό κάναμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο και η μοίρα μας το «επέστρεψε» σε τόσο πολύ ταλέντο δεν ξέρουμε, αλλά το χαιρόμαστε! Κανείς δεν ξέρει το μέλλον τι θα φέρει, αλλά εδώ μιλάμε για ισχυρότατο potential, για υλικό τόσο ποιοτικό και υποσχόμενο όσο δεν είχαμε ποτέ. Κι όλο προκύπτουν νέα «διαμαντάκια». Καλή ώρα, ο Χρήστος Αλεξίου…
Λίγο πριν κλείσει τα 20 του χρόνια, βρίσκεται από το 2022 στην Ιταλία, διδάσκεται τα βασικά και τα «μυστικά» του αθλήματος από της μεγάλης της Ίντερ σχολή. Πώς βρέθηκε εκεί; Με… απευθείας ανάθεση. Τον είδαν οι άνθρωποι των «Νερατζούρι» σε παιχνίδια των μικρών του Ατρόμητου, όπου έπαιζε τότε, έπαθαν την πλάκα τους. Κατάλαβαν πως έχουν να κάνουν με ένα παιδί που αν δουλευτεί σωστά και μεθοδικά, μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πολύ δυνατό.
Δεν είναι εύκολη η απόφαση να μεταναστεύσεις σε τέτοια ηλικία και μάλιστα εκείνη την εποχή, καλοκαίρι του 2022 ήταν, με την πανδημία του κορονοϊού να τα κάνει όλα πολύ πιο δύσκολα στα ταξίδια, στην επικοινωνία, στην επαφή. Ναι, η Ίντερ είναι τεράστιο δέλεαρ και μόνο που ακούς το όνομά της, αισθάνεσαι δέος, ένα από τα mega κλαμπ του πλανήτη. Επίσης ως στόπερ ξέρεις πως στην Ιταλία θα σε διδάξουν (οι) μετρ της άμυνας. Από την άλλη, αυτή είναι και η εν δυνάμει παγίδα. Να θαμπωθείς από την έλξη και το μέγεθος, να πας εκεί, αλλά να μην μπορέσεις να αντέξεις σε ένα τόσο απαιτητικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Πολλοί (μικροί) παίκτες την έχουν πατήσει έτσι.
Ο Χρήστος Αλεξίου πάντως, δεν το φοβήθηκε. Όταν τον ενημέρωσε ο πατέρας του για τα καθέκαστα, τσιμπήθηκε για να βεβαιωθεί πως αυτά τα ακούει, ξύπνιος. Μόλις το συνειδητοποίησε, ένιωσε μεμιάς πως ήταν μια ευκαιρία όπως αυτές που ενδεχομένως να μην εμφανιστούν ξανά. Κυρίως, ήταν οπλισμένος με μια πίστη στον εαυτό του, στις δυνάμεις του και στην ανθεκτικότητά του. Από τα πρώτα πράγματα που έκανε με το που πήγε στο Μιλάνο, ήταν να κάνει εντατικά μαθήματα ιταλικών. Γιατί ακριβώς κατανοούσε πόσο θα τον βοηθούσαν στην προσαρμογή του. Αποτέλεσμα, να τα μιλάει φαρσί, να είναι σαν ντόπιος.
Μην τον… ματιάσουμε, η πορεία των γεγονότων δείχνει πως πήρε τη σωστή απόφαση. Αυτή τη στιγμή είναι αρχηγός στην Κ20 της Ίντερ. Βασικός και αναντικατάστατος. Συχνά πυκνά συμμετέχει στις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας, δικαιούται να νιώθει πως βρίσκεται στον προθάλαμο αυτής. Στις αρχές του χρόνου μάλιστα και λόγω πολλών απουσιών στα μετόπισθεν, μπήκε αποστολή, στο ματς με την Βενέτσια για τη Serie A. Δεν έπαιξε, αλλά και μόνο η εμπειρία του να είσαι στον πάγκο σε ματς συλλόγου τέτοιου μεγέθους, σε αυτό το χρονικό σημείο της καριέρας του, είναι ευλογία. Όπως οι συμβουλές που έχει την ευκαιρία να ακούει από τους Ντε Φράι, Ατσέρμπι και Μπαστόνι, τα ταχύρρυθμα μαθήματα που παίρνει βλέποντάς τους πώς σκέφτονται και δρουν στις προπονήσεις. «Μου λένε πάντα να μένω ήρεμος και να παίζω όπως ξέρω», έχει πει ο συμπατριώτης μας.
Ξεχωρίζει, από πολλές απόψεις ο Χρήστος Αλεξίου. Αριστεροπόδαρος, με ύψος 186 εκατοστά, δεν είναι ο τύπος που θες να σε κοντράρει στις μονομαχίες, δυνατό παλικάρι και με αντίληψη. Ένας μικρός «Σέρχιο Ράμος»; Όχι δεν θα φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε μια περιττή και ασήκωτη σύγκριση, απλά θέλαμε να κάνουμε τη σύνδεση με τον παίκτη που από πολύ νωρίς, αποτέλεσε το είδωλο του Έλληνα αμυντικού. Έχει μελετήσει μέχρι… εξαντλητικής λεπτομέρειας το παιχνίδι του Ισπανού σούπερ σταρ – έτσι δεν κάνουμε με τα πρότυπά μας;
Πέρα από το αγωνιστικό, αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ακράδαντα πως το μέλλον για τον Χρήστο Αλεξίου θα είναι λαμπρό, είναι η νοοτροπία του. Το πόσο «παιδεύτηκε» για να μάθει τα ιταλικά είναι ενδεικτικό ένας παιδιού που πετάει γερά στο έδαφος, που δεν μεγαλοπιάνεται και ξέρει να βάζει στόχους, να ορίζει προτεραιότητες.
Το περιβραχιόνιο του αρχηγού δείχνει επίσης πως όχι μόνο δεν φοβάται να αναλάβει ευθύνες, αλλά τις επιζητάει κιόλας. Και μέσα σε όλα, έχει και ταλέντο σκόρερ. Ένας «πολυπράγμων» κεντρικός αμυντικός, θα έλεγε κανείς, που συζητήθηκε πολύ φέτος όταν ισοφάρισε, στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων, σε ματς με την Μπάγερν Μονάχου που εν τέλει κρίθηκε στα πέναλτι, και χάρισε στην Ίντερ UEFA K19 την πρόκριση στα προημιτελικά του Youth League στα πέναλτι.
Μπορεί η πορεία της ομάδας του στη διοργάνωση να σταμάτησε ελέω Τραμπζονσπόρ (ήττα 1-0) το βράδυ της Τρίτης (1/4) σε ένα ματς που παρακολούθησαν 40.000 θεατές (!), επίδοση ρεκόρ στην ιστορία της διοργάνωσης, αλλά όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, και οι αποτυχίες μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Και σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν αλλάζει την ουσία: Ο Χρήστος Αλεξίου ενσαρκώνει το refuse to lose, το έχει δείξει και σε ματς με τις μικρές Εθνικές της χώρας μας, κάνοντας πρόβα για την μεγάλη σκηνή, για να γίνει τουτέστιν ο επόμενος της φοβερής και τρομερής φουρνιάς της ομάδας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ένας «Καρέτσας» της άμυνας; Γιατί όχι. Εκεί στο εξωτερικό η καρδιά του χτυπάει και για τα γαλανόλευκα.