Θα ήταν κάπως αλαζονικό να το αποκαλέσουμε «δεδομένο». Ερχόταν με πολύ κόπο, σκληρή δουλειά και τη δέουσα νοοτροπία. Ήταν, όμως, κάτι που είχαμε συνηθίσει, άρα κάναμε το σφάλμα να πιστέψουμε πως θα το βλέπαμε συνέχεια – τόσο τυχεροί και καλομαθημένοι. Την δεκαετία του 1990, το ελληνικό μπάσκετ άνθιζε και οι ευρωπαϊκές κούπες κατέφταναν η μία μετά την άλλη στα μέρη μας. Σε διάφορες διοργανώσεις, ορισμένες εκ των οποίων ακούγονται σήμερα σαν «εξωτικό φρούτο» στους νεότερους (Κύπελλο Κυπελλούχων, Κόρατς). Ο ΠΑΟΚ, προφανώς, συμμετείχε σε εκείνο το «πάρτι», ενεργά.
Κι ύστερα, απότομα, σιωπή για τον Δικέφαλο του βορρά. Όχι σκοτάδι, οι μεγάλες ομάδες δεν πεθαίνουν ποτέ, ωστόσο μια μόνιμη κατάσταση παρακμής. Που το κακό είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια αρχίζεις να συνηθίζεις. Αλλά, αυτό και αν δεν είναι αλαζονικό, δεν πρέπει ποτέ να το θεωρήσεις δεδομένο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, χρειάζεται κάτι πολύ ισχυρό, ένα σοκ θετικής ενέργειας, για να σε βγάλει από το τέλμα. Κάτι που ο ΠΑΟΚ βρήκε στο πρόσωπο του Μάσιμο Καντσιλιέρι. Ένας αντισυμβατικός προπονητής και τύπος, βγαλμένος από live των… ZZ Top που άναψε ξανά τη φλόγα της πίστης, αυτή που και βουνά κινεί. Καταφέρνοντας να βρει και να εμπνεύσει τους παίκτες, Έλληνες και ξένους, που έγιναν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης.
Τα θαύματα στο φετινό Europa Fiba Cup είναι διαδοχικά για τους Θεσσαλονικείς. Με τελευταίο αυτό κόντρα στη Σολέ. Μια (γαλλική) ομάδα με πολλαπλάσιο μπάτζετ από αυτό των «Ασπρόμαυρων» λύγισε υπό το βάρος της θέλησης, από το σαρωτικό «ένα σώμα, μια ψυχή» που συνάντησε. Το τρίποντο του απίθανου Φρανκ Μπάρτλεϊ που έστειλε το ματς στην παράταση το βράδυ της Τετάρτης (2/4), το πάρτι των παικτών μετά τη λήξη μαζί με τους ωραίους «μουρλούς» στην κερκίδα, εικόνες που έγραψαν, χαράχτηκαν και θα μείνουν για πάντα. Με την ελπίδα πως στον διπλό τελικό με την Μπιλμπάο, πρώτος ευρωπαϊκός για τον σύλλογο μετά από 29 ολόκληρα χρόνια, έρχονται νέες, παρόμοιες (εικόνες).
Είναι κάπως περίεργο αλλά αν ζητήσεις από αρκετούς ΠΑΟΚτζήδες να σου πουν ποια είναι η πρώτη εικόνα που τους έρχεται στο μυαλό από το μπασκετικό σκέλος της «καψούρας» τους, είναι αρκετά πιθανό να μην σταθούν σε κάποια κούπα, αλλά να σου μιλήσουν για το κλάμα του Μπάνε Πρέλεβιτς στη Ναντ, στην ήττα (65-63) από τη Ρεάλ Μαδρίτης για το Κύπελλο Κυπελλούχων. Μέσα από τον σπαραχτικό πόνο ενός τόσο δικού τους ανθρώπου βίωσαν την αγάπη στην πιο ισχυρή μορφή της. Ταύτιση, απόλυτη, υπερβατική. Που μόνο ο αθλητισμός γεννά.
Εν έτει 2025 όμως, ο οργανισμός του μπασκετικού ΠΑΟΚ δεν θέλει άλλες στεναχώριες, τις έζησε στο πετσί του για πάνω από 20 χρόνια. Το ξέσπασμα χαράς μετά την πρόκριση στον τελικό, το αουτσάιντερ που εξέθεσε το φαβορί, η ευκαιρία όταν δίνεται ως δυνατότητα προς όλους, να τα λαμπρά «καρέ» αυτής της σπουδαίας πρόκρισης, αυτής της μεγάλης επιτυχίας. Με επιμύθιο τούτο: Ο αθλητισμός, το νόημα και η ουσία του, είναι πως δεν (πρέπει να) αποκλείει κανέναν. Όμως το ευρωπαϊκό μπάσκετ το ξέχασε αυτό. Έγινε, μέσω της Euroleague, μια ελίτ για λίγους μονάχα, ένα κλειστό κλαμπ που δεν δέχεται νέα μέλη εκτός αν έχουν (πολύ) μεγάλο πορτοφόλι, τόσο αλαζονικό (ναι, αυτό είναι…) ώστε να κάνει πολλούς να αηδιάσουν, να ταχθούν against modern basketball.
Πολλά μπορεί να βρει να πει κανείς γι’ αυτό, αλλά σε ένα θα πρέπει να συμφωνούμε όλοι: Δεν είναι δίκαιο, αφαιρεί κάτι ζωτικής σημασίας από τη συζήτηση, την επιβράβευση του κόπου, το δικαίωμα να έχει και ο πιο αδύναμος συγκριτικά τις στιγμές του. ΟΚ, δεν αιθεροβατούμε, τα λεφτά, το κέρδος ορίζουν τα πάντα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Μόνο που είναι τόσο ωραίο να έρχονται ομάδες όπως ο φετινός μπασκετικός ΠΑΟΚ και να μας θυμίζουν την ουσία, την πραγματική μαγκιά. Το να χτίζεις δηλαδή κάτι με τα ίδια σου χέρια, να αψηφάς τους νόμους του ισχυρού και των πιθανοτήτων. Κι αυτό, υπό μια έννοια, είναι λυτρωτικό.
🗣️ Έτσι το ζήσαμε…
Και με αυτό το βίντεο αποχαιρετάμε τη Γαλλία!
Τα λέμε στη Θεσσαλονίκη!#PAOK ⚪️⚫️#feelthepassion 🏁 pic.twitter.com/dWePlwfnAB— PAOK BC (@PAOKbasketball) April 2, 2025