Απρόσμενα για τον περισσότερο κόσμο, με εξαίρεση το οικογενειακό περιβάλλον και τους ανθρώπους που είναι κοντά του στην ομάδα του Παναθηναϊκού, ο Ιωάννης Παπαπέτρου ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του…
Ιωάννης… out, λοιπόν, πολύ πιο σύντομα από ότι ενδεχομένως θα περίμενε κανείς, μόλις στα 31 χρόνια του, μετά από μια 12ετία στα παρκέ (και εσχάτως στο glass floor του ΟΑΚΑ). Αν και τα social media συχνά λειτουργούν ως παραμορφωτικός φακός διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, στη δική του περίπτωση είπαν την αλήθεια.
Πώς; Μα με τον κατακλυσμό συγκινητικών «αντίο» από συμπαίκτες και αντιπάλους οι οποίοι όπως και κάθε άνθρωπος του αθλητισμού που δεν έχει μολυνθεί από την αρρώστια του τυφλού φανατισμού, παραδέχονται κυρίως ένα πράγμα. Την ακεραιότητα του χαρακτήρα του.
Μια καριέρα γεμάτη αντιπαραθέσεις
Από την αρχή της καριέρας του ο Παπαπέτρου δημιούργησε αντιπαραθέσεις και debate. Ξεκινώντας ακόμη από το όνομά του. Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτό το… Ιωάννης σε πολλούς δεν φάνηκε τίποτα παραπάνω από ένα… καπρίτσιο, ένα… πουλ μουρ που θα έλεγαν κάποιοι, μόνο και μόνο για να διαφοροποιηθεί. Γεγονός που βέβαια απέχει πολύ από την αλήθεια, αλλά αν θες σώνει και καλά να χτυπήσεις κάποιον για τους δικούς σου λόγους, ειδικά στον αθλητισμό και στον δημόσιο βίο, θα χρησιμοποιήσεις και τέτοια φαιδρά…
Όταν επέλεξε τον Ολυμπιακό αντί του Παναθηναϊκού με τη φανέλα του οποίου είχε αγωνιστεί επί σειρά ετών ο πατέρας του, έφερε νέο γύρο αντιπαράθεσης και μερικά χρόνια αργότερα, όταν ακολούθησε το αντίθετο δρομολόγιο για να βάλει το αγαπημένο του τριφύλλι στο στήθος, είδε… πολλούς να γυρίζουν την… μπιφτέκα. Όσοι τον έκραζαν, άρχισαν να τον αποθεώνουν και το ανάποδο…
Ακόμη και για την θέση του στο γήπεδο, για κάποιο λόγο έπρεπε όλοι να έχουμε άποψη και να πούμε το μακρύ και το κοντό μας. Είναι 3άρι, αλλά δεν έχει πάντα αξιόπιστο μακρινό σουτ. Μήπως να ανέβει στο 4; Έχασε την εκρηκτικότητά του. Δεν ποστάρει… Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια… Κριτική σκληρή μεν, μα και πολλές φορές πέρα για πέρα άδικη απέναντι σε έναν αθλητή που σχεδόν πάντοτε επέλεγε τον δρόμο της σιωπής. Δεν προκαλούσε και ούτε έμπαινε καν στη διαδικασία να απαντήσει σε προκλήσεις. Κάτι που εκλήφθηκε ως αδυναμία, ενώ ο ίδιος μόνο αδύναμος δεν ήταν. Απλά προτιμούσε να παραμείνει πρώτα από όλα και πάνω από όλα ένας φυσιολογικός άνθρωπος κι ας κουβάλησε τον «σταυρό» με το στίγμα του «προδότη»…
Με το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς
Υπάρχουν φωτογραφίες που δείχνουν τον Ιωάννη να πανηγυρίζει ως τετράχρονο παιδάκι το πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού το 1998, στην πλάτη του πατέρα του. Παρά αυτό το βιογραφικό, δύσκολα θα βρεις φίλο του Ολυμπιακού που να μην εκτίμησε τη συνεισφορά του στην πενταετία που πέρασε στο λιμάνι. Άσχετα με τις ασχήμιες που ακολούθησαν αργότερα. Χωρίς να πουλήσει οπαδιλίκι, δίχως να επιχειρήσει καν να κρύψει την αλήθεια. Και όταν τελικά η μοίρα το διάλεξε έτσι ώστε το 2018 να κάνει ένα όνειρο πραγματικότητα και να ντυθεί στα πράσινα, ακολούθησε ξανά την ίδια τακτική. Παρέμεινε ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων παρά το γεγονός ότι έζησε μια εποχή πλήρους αντιπαράθεσης και τρομερής τοξικότητας πάνω στην οποία άλλοι θα επιχειρούσαν να στηρίξουν ολόκληρη καριέρα.
Ωστόσο εκείνος κοίταξε απλά πώς θα στηρίξει τη δική του με μοναδικό θεμέλιο την δουλειά του. Ας δεχτούμε, λοιπόν, ότι μάλλον δεν κατάφερε να φτάσει στα επίπεδα που φαινόταν ότι μπορούσε. Όχι ότι όσα πέτυχε ήταν λίγα, αλλά οι ειδικοί λένε ότι το ταβάνι του ήταν για παραπάνω.
Η μεγαλύτερη ατυχία του εντοπίζεται στα «πέτρινα» χρόνια του Παναθηναϊκού. Την εποχή που οι πράσινοι πήγαν στη λογική «έσοδα-έξοδα» και ο Παπαπέτρου βρέθηκε αρχηγός σε μια ομάδα με σαφώς υποδεέστερο ρόστερ σε σχέση με το παρελθόν και φορτωμένος με ευθύνες και ρόλους (αγωνιστικούς και μη) που δεν του αναλογούσαν.
Και πάλι, αν μπορεί κάτι να κρατήσει κανείς από εκείνη την περίοδο, είναι η συμπεριφορά και το ήθος του. Για ακόμη μία φορά ο Ιωάννης δεν πέρασε ποτέ στην αντεπίθεση. Απλά συνέχισε να προσπαθεί για το καλύτερο δυνατό, επιχειρώντας εκείνος να μείνει όρθιος όταν όλα γύρω του έμοιαζε να καταρρέουν.
Η δικαίωση
Και όλα αυτά ενώ το κορμί του ιατρικά τον πρόδιδε ολοένα και πιο συχνά. Όταν οι τραυματισμοί απειλούσαν να του κόψουν το μπάσκετ κι αυτός συνέχιζε ακόμη και τότε να ακολουθεί τον δρόμο της υπομονής και της σιωπής. Αντί να προτάσσει το πρόβλημα υγείας ως δικαιολογία, έσφιγγε τα δόντια αποφασισμένος να βγει νικητής από ακόμη μία άνιση μάχη, όπως συνήθιζε.
Η μοίρα τα έφερε έτσι για να έρθει η απόλυτη δικαίωση και πάλι σιωπηλά και απρόσμενα. The… Papapetrou way, θα λέγαμε. Λίγα δευτερόλεπτα μόλις μετά το τζάμπολ τις περσινής σειράς των πλέι οφ του Παναθηναϊκού με την Μακάμπι έγινε ξεκάθαρο ότι ο Γκριγκόνις δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Κόλσον.
Ο Αταμάν ρίχνει στη μάχη τον Ιωάννη κι εκείνος ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Ο… «ξοφλημένος» παίζει την άμυνα της ζωής του πάνω στον Αμερικανό και στα επόμενα 4 ματς της σειράς γράφει 12,5 πόντους μέσο όρο με 11/18 τρίποντα, με πιο σημαδιακό και «βαρύ» όλων εκείνο εκτός έδρας στο game 4, όταν το όνειρο παρουσίας σε ένα final-4 της Euroleague έμοιαζε να σβήνει οριστικά…
Το 7ο αστέρι αλλά και ο τίτλος του πρωταθλητή που ακολούθησε ήταν τα τελευταία μεγάλα παράσημα που πρόλαβε να απολαύσει. Αλλά τι παράσημα… Τα πιο σημαντικά, έτσι όπως ήρθαν, που θα μπορούσε να ονειρευτεί κατά τη διάρκεια μιας καριέρας που όπως σημείωσε και ο επί σειρά ετών συμπαίκτης του, Κώστας Σλούκας, χρειάστηκε πολλές φορές να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες του.
Λένε πως ειδικά στο μπάσκετ τα νούμερα συχνά δεν αρκούν για να αποτυπώσουν την συνεισφορά ενός παίκτη. Στην περίπτωση του Ιωάννη Παπαπέτρου αυτή η ατάκα ισχύει διπλά γιατί δεν είναι μια αλήθεια που περιγράφει την πολυποίκιλη συνεισφορά του εντός αγωνιστικών χώρων, αλλά επεκτείνεται και εκτός παρκέ. Εκεί που αποτελεί κοινή γνώση ότι πάνω από όλα αυτός είναι ένας ωραίος τύπος που δεν ζήτησε ποτέ να γίνει ήρωας, αλλά όταν χρειάστηκε έπαιξε σαν τέτοιος χωρίς καν να καταφύγει σε κάποια ειδική στολή που θα του χάριζε υπερδυνάμεις… Ένας ήρωας που έβαζε πλάτη στα δύσκολα…