Ο Τι Τζέι Σορτς ήταν ο πραγματικός MVP της περσινής Ευρωλίγκα, μετατρέποντας μια ομάδα χωρίς μπάτζετ και φανέλα σε διεκδικήτρια της πρόκρισης στο Final 4. Με 19 πόντους, 7,3 ασίστ και 2,6 ριμπάουντ κατά μέσο όρο, o κοντοπίθαρος Αμερικανός ήταν ο απόλυτος ηγέτης της Παρί, την οποία οδήγησε και στην κατάκτηση του γαλλικού πρωταθλήματος. Στη σειρά των τελικών με τη Μονακό οργίασε στα τρία εντός έδρας παιχνίδια και συνολικά στα πέντε είχε 23,6π., 6,6ασ. και 4,4ριμπ. μ.ο., λες και μιλάμε για νούμερα Τόνι Κούκοτς στην Μπένετον Τρεβίζο.
Αν ένας προπονητής μπορούσε να πάρει μόνο έναν γκαρντ από το ευρωπαϊκό μπάσκετ για να εκτοξεύσει την ποιότητα της ομάδας του λογικά το δίλημμα θα ήταν ανάμεσα σε Σορτς και Κέντρικ Ναν (για να μην τα χαλάσουμε, τον Εβάν Φουρνιέ τον θεωρούμε δυαροτριάρι)…
Ο Γιόνας Βαλαντσιούνας έχει φάει με το κουτάλι τα γήπεδα του NBA, όπου ακόμα και ως 20χρονος rookie είχε κάνει αισθητή την παρουσία του στο Τορόντο. Σε 13 χρόνια καριέρας μετράει 13,1 πόντους (με 58% στο δίποντο), 9,3 ριμπάουντ και 1,4 ασίστ ανά περίπου 25 λεπτά συμμετοχής. Έχει ολοκληρώσει τρεις σεζόν με πάνω από 17 πόντους και 10 ριμπάουντ, ενώ στην καλύτερη του (2021-2022 με τη Νέα Ορλεάνη) μοίραζε και 2,6 ασίστ.
O 33χρονος Λιθουανός δεν είναι απλά ένας ψηλός – ταμάμ για Ευρωλίγκα, αλλά θα μπορούσε άνετα να εξελιχθεί στον καλύτερο ψηλό της Ευρωλίγκα. Το πακέτο του είναι εξαιρετικά σπάνιο, καθώς με τη σωματοδομή που διαθέτει δεν κουνιέται στο ζωγραφιστό, ενώ έχει και εξαιρετική τεχνική για να τελειώνει φάσεις και με πλάτη και με πρόσωπο στο καλάθι. Από μέση απόσταση είναι και ικανότατος σουτέρ, όπως καταδεικνύουν και τα ποσοστά του στις βολές, ενώ με τη γραμμή του τριπόντου στα 6,75μ (αντί στα 7,25μ), απαγορεύεται ο αντίπαλος να τον αφήνει ελεύθερο και στην περίμετρο. Επιπλέον, είναι και ελίτ ριμπάουντερ – αναλογικά σε 35 λεπτά συμμετοχής θα είχε κοντά στα 13 ριμπάουντ στο NBA.
Αν ένας προπονητής μπορούσε να διαλέξει μόνο έναν ψηλό, σε τιμή όχι αστρονομική, για να σκαρφαλώσει η ομάδα του δύο επίπεδα, αυτός θα ήταν είτε ο Βαλαντσιούνας, είτε ο Έντι Ταβάρες. Είτε ο Ματίας Λεσόρ της σεζόν 2023-24…
Πιθανόν να μην υπάρχει προηγούμενο στην Ευρώπη, το «τριφύλλι» αυτή τη στιγμή ανταγωνίζεται ομάδα που θεωρείται εκ των φαβορί για τον επόμενο τίτλο στο NBA για την υπογραφή του Βαλαντσιούνας. Αν καταφέρει να ολοκληρώσει το μεγάλο deal, μάλλον θα έχει να φοβάται περισσότερο τον… εαυτό του, παρά τους αντιπάλους του.
Και εξηγούμαστε: η υπερπληθώρα σταρ σε μια ομάδα δεν είναι πάντα ευεργετική. Τη σεζόν 1995/96 οι δις πρωταθλητές Ρόκετς του Χακίμ και του Κλάιντ Ντρέξλερ πρόσθεσαν τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ στο ρόστερ, αλλά δεν έφτασαν ούτε στους τελικούς της δύσης. Για να έρθουμε και στα δικά μας, ο Ολυμπιακός των Παπαλούκα, Τεόντοσιτς, Τσίλντρες, Κλέιζα, Βούιτσιτς και Μπουρούση είδε κι έπαθε για να αποκλείσει την Παρτιζάν και συνετρίβη στον τελικό του 2010 από την Μπαρτσελόνα. Και δύο χρόνια αργότερα έγινε αυτός ο θύτης απέναντι σε μια ομάδα που είχε στο ρόστερ Κιριλένκο, Σβεντ, Τεόντοσιτς, Σισκάουσκας, Κρίστιτς, Χριάπα και Λαβρινόβιτς.
Βεβαίως, ο Παναθηναϊκός το έχει ζήσει το έργο από την καλή, με την υπερομάδα του 2009. Ωστόσο, ένα χρόνο αργότερα δεν πήγε καν Final 4 με το ίδιο ρόστερ. Χρειάζεται αρμονική κατανομή ρόλων και χρόνου και… καθαρές κουβέντες από την αρχή, ώστε να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες στα αποδυτήρια. Ένας κίνδυνος θα μπορούσε να είναι να αισθανθεί ο Ναν ότι του αφαιρείς από τα χέρια την μπαγκέτα του ηγέτη, ένας άλλος ότι ο Σλούκας και ο Λεσόρ είναι δυσαρεστημένοι με το χρόνο συμμετοχής τους.
Σε κάθε περίπτωση, ο Εργκίν Αταμάν αρέσκεται να συνεργάζεται με σταρ, ξέρει να βρίσκει τα κουμπιά τους και από τη στιγμή που έπεισε τον Σέιν Λάρκιν να… νιώθει Νο. 2 στην Εφές (υπέρ του Μίτσιτς), πιθανότατα κατέχει και το κλειδί της επιτυχίας του νέου – προσεχώς υπέρλαμπρου – Παναθηναϊκού.