Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από την Ρέιντζερς άφησε «σημάδια» στους πράσινους. Τα οποία δεν περιορίζονται στα προφανή, που είχαν να κάνουν με το όνειρο συνέχειας στο Champions League, αλλά και άλλα τα οποία σχετίζονται με τις «μουρμούρες» που ακούστηκαν στο ΟΑΚΑ (και τα social media) σχετικά με την απόδοση παικτών, με τον Φώτη Ιωαννίδη να είναι το τελευταίο «θύμα».
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια βάση συζήτησης, ξεκαθαρίζουμε εξ αρχής ότι η εικόνα του Έλληνα επιθετικού απέχει κατά πολύ από αυτήν στην οποία μας είχε… κακομάθει. Εκείνη δηλαδή που τον ήθελε, πέρα από όλα όσα μπορεί να κάνει μέσα στον γήπεδο, να βρίσκει και συχνά δίχτυα, λύνοντας με κάμποσα δικά του γκολ αυτό που μοιάζει σήμερα να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας. Το να σκοράρει…
Το κρίσιμο σταυροδρόμι
Αντίστοιχα σημάδια είχαν κάνει την εμφάνισή τους και την περυσινή σεζόν, αλλά αυτό δεν εμπόδισε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους να ενδιαφερθούν για την περίπτωσή του. Αν και, εδώ που τα λέμε, ο όρος «ενδιαφερθούν» δεν περιγράφει πιστά την κατάσταση. Για την ακρίβεια, γύρω από τον επιθετικού του τριφυλλιού είχε στηθεί ένας χορός εκατομμυρίων, με την Σπόρτινγκ Λισσαβώνας να είναι ο βασικός μνηστήρας, αλλά και ομάδες από Αγγλία και Ιταλία να βρίσκονται εκεί… γύρω.
Σύμφωνα με όσα είδαν το φως της επικαιρότητας, η διοίκηση του Παναθηναϊκού πήρε την σίγουρα δύσκολη απόφαση να γυρίσει την πλάτη της σε προτάσεις που άγγιξαν ή και ξεπέρασαν κατά άλλους τα 30 εκατομμύρια ευρώ! Εκ του αποτελέσματος αυτή η κίνηση κρίνεται λανθασμένη.
Υπό την έννοια ότι, τουλάχιστον με βάση όσα γράφονται, η χρηματιστηριακή αξία του Ιωαννίδη αυτή τη στιγμή έχει πέσει, ενώ στο διάστημα της παραμονής του οι πράσινοι δεν πήραν αυτά που υπολόγιζαν. Ούτε από τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή με την απόδοσή του ούτε συνολικά μέσα στο γήπεδο, καθώς η ευρωπαϊκή πορεία που ονειρεύτηκαν οι άνθρωποι της ομάδας δεν προέκυψε την περασμένη σεζόν και κατά συνέπεια δεν μπήκαν και χρήματα της UEFA στο πράσινο ταμείο.
Όμως αυτό είναι ένα σταυροδρόμι στο οποίο συχνά φτάνουν οι σύλλογοι. Και αποτελεί και ζητούμενο το να μπορεί ένας αθλητικός οργανισμός να κρίνει σωστά, όπως θα συνέβαινε σε ένα χρηματιστήριο, το πότε η μετοχή ενός παίκτη έχει κάνει limit up και έχει φτάσει η ώρα να ακουστεί το περίφημο «πούλα».
Φταίει τόσο πολύ ο Ιωαννίδης;
Ας το επαναλάβουμε άλλη μια φορά για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Η απόδοση του Ιωαννίδη δεν είναι η ίδια με εκείνη που είχε, ας πούμε επί ημερών Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Έχοντας (ξανα)πει αυτό, λοιπόν, το συγκεκριμένο κείμενο ας μην εκληφθεί ως απόπειρα μα υψωθεί ασπίδα στον διεθνή φορ, αλλά μια απόπειρα να επιμεριστεί η ευθύνη με βάση τη λογική και να προσεγγιστεί με ρεαλισμό η πραγματικότητα.
Το πρόβλημα με τον Ιωαννίδη δεν είναι τύπου… Σπόραρ. Δεν βλέπει, δηλαδή, κανείς τον παίκτη που φορά την φανέλα με το «7» να χάνει τις ευκαιρίες τη μία πίσω από την άλλη, να χάνει τετ α τετ ή να μην είναι σε θέση να σπρώξει την μπάλα στο πλεκτό από τα 2 μέτρα.
Είναι φανερό πως έχει χάσει ένα κομμάτι της φρεσκάδας στην οποία μας είχε συνηθίσει και δείχνει πιο βαρύς. Κάτι που ίσως εν μέρει εξηγείται από τον γνωστό τρόπο παιχνιδιού. Παίζοντας συχνά εκτός περιοχής, έχοντας μονίμως έναν αντίπαλο στην πλάτη (συνήθως κάποιο θηριώδες σέντερ μπακ ή έναν δυναμικό χαφ) και αναλώνοντας τις δυνάμεις του σε μονομαχίες αέρος ή εδάφους.
Κάνοντας αυτά, λοιπόν, μέσα στο γήπεδο (και μη διαθέτοντας πια την αυτοπεποίθηση που του έδινε έξτρα καύσιμο για να δοκιμάζει… τρελά πράγματα) δεν προσέφερε γκολ, όμως έκανε κάτι άλλο…
Ευθύνη (και) του Ρουί Βιτόρια
Κάτι που ήταν πολύ εμφανές στις διπλές αναμετρήσεις με την Ρέιντζερς ήταν πως η βασική πηγή κινδύνων για την εστία των Σκωτσέζων εστιάστηκε όχι στον Ιωαννίδη, αλλά στους παίκτες που κινούνται γύρω από αυτόν. Κυρίως στους Τζούρισιτς και Πελίστρι οι οποίοι βρήκαν τους χώρους για να έρθουν… φάτσα με το γκολ και με εξαίρεση μία φάση με τον Σέρβο, να αστοχήσουν.
Αυτή η μάλλον απλοϊκή αφήγηση κρύβει και μια μεγάλη αλήθεια. Ποια είναι αυτή; Μα το γεγονός ότι πέρα από το ντεφορμάρισμα του διεθνούς επιθετικού, το πρόβλημα με την εικόνα και την απόδοσή του εστιάζεται και στον τρόπο παιχνιδιού του Ρουί Βιτόρια.
Με λίγα λόγια, ο Ιωαννίδης είναι αυτός που παίζει για να… ταΐζει τους μεσοεπιθετικούς συμπαίκτες του και όχι το αντίθετο. Μια τακτική που μπορεί να δούλεψε στο παρελθόν αλλά στην δεδομένη χρονική στιγμή είναι ξεκάθαρο πως δεν λειτουργεί ικανοποιητικά.
Το ερώτημα φυσικά είναι το αν είναι δυνατό να κερδίσει αγωνιστικά πράγματα ο Παναθηναϊκός με την μετατόπιση του Ιωαννίδη στο «κουτί». Είναι αλήθεια πως δεν διαθέτει στο έπακρο τα χαρακτηριστικά αυτού που ονομάζουμε «φορ περιοχής», αλλά με το ως τώρα σύστημα να μην λειτουργεί ικανοποιητικά ίσως πλησιάζει η ώρα ο Ρουί Βιτόρια να το δοκιμάσει.