Το τέλος της τρέχουσας εβδομάδας σηματοδοτεί την έναρξη της Super League, με τα σημάδια να φέρνουν χαμόγελα στους ουδέτερους (αν υπάρχουν τέτοιοι) ή έστω στους όχι… τίγκα φανατικούς. Και αυτό διότι με βάση τα πρώτα δείγματα γραφής, οι «μεγάλοι» του ελληνικού ποδοσφαίρου μοιάζουν αναβαθμισμένοι κι έτοιμοι να διεκδικήσουν τον τίτλο.
Και αυτό ενώ οι ομάδες δεν έχουν κλείσει καν ακόμη τις μεταγραφές τους και αναμένεται να ενισχυθούν κι άλλο, την ώρα που είναι δεδομένο πως μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα υπάρξει επιπλέον ενίσχυση.
Ολυμπιακός: Έχει τη συνταγή της επιτυχίας
Προφανώς ο περυσινός πρωταθλητής ξεκινά από την pole position, όχι μόνο όμως επειδή είναι ο κάτοχος του τίτλου. Μένοντας στο καθαρό αγωνιστικό σκέλος και μόνο, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι στον Πειραιά διαθέτουν αυτό που ονομάζουμε «τεχνογνωσία».
Σε σχέση με τους υπόλοιπους, οι ερυθρόλευκοι υπερτερούν σε αρκετούς από τους τομείς που παίζουν το ρόλο τους και κάνουν τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας. Κάτι που ξεκινάει από το ίδιο το οργανόγραμμα του συλλόγου. Το πώς, δηλαδή, έχουν διανεμηθεί οι αρμοδιότητες και ποιοι έχουν επιλεγεί να στελεχώσουν κάθε νευραλγικό πόστο.
Δίχως αμφιβολία, ξεχωριστή θέση σε αυτό έχει ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, ο οποίος ίσως να αποτελεί και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα για τον Ολυμπιακό σε σχέση με τους αντιπάλους του. Η διοίκηση περιβάλει τον Βάσκο με απόλυτη εμπιστοσύνη και αυτός ανταποδίδει εξυπηρετώντας πιστά το πλάνο.
Η δουλειά που γίνεται στις Ακαδημίες (υπό τις ευλογίες και του Μεντιλίμπαρ) μεταφράζεται σε πωλήσεις με μέτρο και όχι ξεπούλημα (π.χ η παραχώρηση Κωστούλα), γεγονός που φέρνει περισσότερα χρήματα για μεταγραφές και μακροπρόθεσμα λειτουργεί υπέρ του συλλόγου.
Και μπορεί η εικόνα στα δύο τελευταία φιλικά κόντρα στους Ιταλούς να μην ήταν… ονειρεμένη, αλλά σε τελική ανάλυση, εκεί δεν είδαμε καν την… καλή ενδεκάδα των Πειραιωτών, στους οποίους επίκειται περαιτέρω ενίσχυση ενόψει και Champions League. Για αυτούς πολλά θα κριθούν από τον στόπερ που θα αποκτηθεί και η σημασία αυτής της προσθήκης είναι ίσως και ο λόγος για τον οποίο οι υποψήφιοι έχουν περάσει από «κόσκινο» μέχρι να βρεθεί ο εκλεκτός.
Παναθηναϊκός: Επιτέλους, κάποιος κρατάει ξανά σταθερά το «τιμόνι»
Η θέση του προπονητή είναι αυτή στην οποία στεκόμαστε κατά βάση και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού. Ο Ρουί Βιτόρια σίγουρα δεν είναι μάγος ούτε μας έχει αφήσει με ανοιχτό το στόμα με τα αποτελέσματά του αυτό το διάστημα που βρίσκεται στην τεχνική ηγεσία της ομάδας.
Ωστόσο είναι ξεκάθαρο ότι με τον Πορτογάλο στο «τιμόνι» οι πράσινοι έχουν κάνει βήματα προόδου, που… αγνοούνταν στην μετά Ιβάν Γιοβάνοβιτς εποχή. Σοβαρός, μετρημένος και εργατικός επιχειρεί να στήσει μια ομάδα στα δικά του μέτρα, δικαιώνοντας σε μεγάλο βαθμό εκείνους που υποστήριζαν ότι δικαιωματικά άξιζε να παραμείνει στον πάγκο, να κάνει προετοιμασία και να στήσει την ομάδα όπως εκείνος επιθυμεί.
Η εικόνα του τριφυλλιού τόσο με Ρέιντζερς όσο και με Σαχτάρ ήταν ικανοποιητική ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, με ένα «αγκάθι». Το πρόβλημα στο γκολ. Η φτωχή συγκομιδή του ενός τέρματος σε τέσσερα ματς ασφαλώς και προβληματίζει, αλλά η αλήθεια είναι ότι μιλάμε για ένα σύνολο που δημιουργεί φάσεις και σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να βρει το δρόμο της και προς τα δίχτυα.
Βέβαια για να συμβεί αυτό, μάλλον είναι επιτακτική η απόκτηση ενός επιθετικού με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά των Ιωαννίδη-Σφιντέρσκι, ενώ το ζητούμενο ήταν και είναι το να καλυφθούν κενά παικτών που αποχώρησαν σχεδόν αναγκαστικά λόγω οικονομικών συνθηκών.
Η πώληση Βαγιαννίδη έμοιαζε επιβεβλημένη, αλλά στη θέση του αποκτήθηκε κοτζάμ… Καλάμπρια από τη Μίλαν, ενώ στην πορεία προέκυψε η αποχώρηση Μαξίμοβιτς που ωθεί τους πράσινους σε αναζήτηση παίκτη για τον άξονα της μεσαίας γραμμής, την ώρα που συνεχίζεται το σίριαλ Ουναΐ ή του… κάτι σαν Ουναΐ.
ΠΑΟΚ: Ενισχυμένος και διψασμένος
Για τον ΠΑΟΚ το φετινό καλοκαίρι δεν έμοιαζε να κυλά κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Η αναταραχή που έφεραν οι εξελίξεις με το θέμα του γηπέδου, η εμπλοκή του Τέλη Μυστακίδη και οι διχαστικές τάσεις στον Ερασιτέχνη, έφεραν πάντως κάποιο αποτέλεσμα.
Και αυτό διότι ενδεχομένως έπαιξαν το ρόλο τους στην επανεμφάνιση του Ιβάν Σαββίδη, την επιστροφή του σε αγώνα στην Τούμπα μετά από χρόνια, αλλά και στο πόσο ζωηρά κινείται ο δικέφαλος του βορρά στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου.
Στοχεύοντας μάλιστα σε παίκτες που μάλλον δεν θα περιμέναμε, δηλαδή Έλληνες. Όχι νεαρούς για να στελεχώσουν τις Ακαδημίες, τομέα στον οποίο οι Θεσσαλονικείς είναι πρωτεργάτες εδώ και χρόνια, αλλά σε φτασμένους ποδοσφαιριστές.
Ο Γιακουμάκης ήδη υπέγραψε, ανακοινώθηκε και είναι έτοιμος για το ντεμπούτο του, ενώ πολλά θα κριθούν από την έκβαση της υπόθεσης Ζαφείρη. Εάν ο δικέφαλος του βορρά τελειώσει αυτή τη μεταγραφή, θα μπορεί να χαμογελά σε πολλά επίπεδα.
Το ένα αφορά το καθαρά αγωνιστικό σκέλος, καθώς η προσθήκη ενός παίκτη με αυτά τα χαρακτηριστικά και σε αυτή την ηλικία, λύνει σε μεγάλο βαθμό τα χέρια του Ρασβάν Λουτσέσκου που είναι… «μανούλα» στο να παίρνει το μάξιμουμ από τέτοιου τύπου ποδοσφαιριστές.
Το άλλο σκέλος έχει να κάνει με το επικοινωνιακό και ψυχολογικό κομμάτι, το οποίο καλό είναι να μην υποτιμάμε. Ενδεχόμενη απόκτηση του Χρήστου Ζαφείρη είναι βέβαιο ότι θα «φτιάξει» και τον κόσμο, λόγω και της εμπλοκής του Ολυμπιακού που δεν προχώρησε και θα σηματοδοτήσει μια πρώτη «νίκη» και παράλληλα «σάλπισμα» αντεπίθεσης για την ανάκτηση των σκήπτρων στην Ελλάδα.
ΑΕΚ: Υπάρχει ζωή και μετά τον Αλμέιδα
Στην αρχή του καλοκαιριού η ΑΕΚ βρισκόταν στην πιο δύσκολη θέση από όλους τους διεκδικητές του τίτλου. Το τραγικό φινάλε της περασμένης σεζόν και η απομάκρυνση του Ματίας Αλμέιδα από τον πάγκο έφερε σοβαρούς τριγμούς, με τον Αργεντινό (παρά την δεδομένη αποτυχία και το σερί αρνητικών αποτελεσμάτων) να παραμένει πολύ ψηλά στην εκτίμηση του κόσμου.
Κάτι που μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργούσε στο διάδοχό του, ειδικά όταν η επιλογή του Μάρκο Νίκολιτς (για λόγους που έχετε διαβάσει ήδη σίγουρα) έμοιαζε να μην ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση του μέσου ΑΕΚτζή.
Ωστόσο ο Σέρβος τεχνικός για την ώρα δείχνει να κερδίζει το στοίχημα, προβάλλοντας μόνο τη δουλειά του, διατεθειμένος να προσθέσει τα δικά του στοιχεία στο παιχνίδι, με τρόπο εντελώς διαφορετικό ίσως και πιο τεχνοκρατικό από αυτόν του προκατόχου του.
Το κατά πόσο ο περίφημος ρόμβος του τελικά θα αποδειχθεί η σωστή επιλογή ή όχι μένει να φανεί, αλλά σε ένα άλλο επίπεδο ο Νίκολιτς ίσως να είναι και καλύτερο «fit» στην Ένωση κι ας μην «εκφράζει» τα ίδια «πιστεύω» με αυτά του Αλμέιδα.
Υπό την έννοια του ότι αν βρισκόταν αυτός πέρυσι στον πάγκο ίσως να μην βλέπαμε κινήσεις εντυπωσιασμού τύπου Λαμέλα ή Μαρσιάλ απλά για να το ευχαριστηθεί ο κόσμος, όπως επιθυμούσε και ο Μάριος Ηλιόπουλος, αλλά θα μπορούσε να πείσει τον έτσι κι αλλιώς large ιδιοκτήτη να διοχετεύσει τα χρήματά του σε ονόματα που κάνουν γκελ στους οπαδούς αλλά και παράλληλα είναι χρήσιμοι για το δικό του πλάνο.
Ακριβώς δηλαδή αυτό που συνέβη με το ίσως μεγαλύτερο όνομα που ήρθε φέτος στην Ελλάδα και δεν είναι άλλο από αυτό του Λούκα Γιόβιτς.