Είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις στον αθλητισμό- και στη ζωή, αλλά εκεί το πολύ πολύ να σκοντάψεις. Εδώ μπορεί όχι απλά να σου γυρίσει μπούμπερανγκ- και να καταλήξεις σε κάνα Τσίλι Καφενείο με ερεβώδη σκρίνσοτ να σε στοιχειώνουν…-, αλλά να πέσεις τόσο έξω που ν’ αρχίσουν να σου στέλνουν συνταγές περί του πώς να βράσεις μία μπάλα και τις ευεργετικές συνέπειες των βαθιών εισπνοών.
Και, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς μεταξύ μας, η συνολική εικόνα της ομάδας δε δικαιολογεί τέτοιο άλμα αγωνιστικής πίστης.
Επομένως, ναι: το να προτρέχεις στο φετινό Eurobasket για «χάρη» της εθνικής μας είναι εγκληματικής υφής. Αλλά…
Αλλά κρατήστε για λίγο ακόμη στον αέρα τον βούρδουλα με τον οποίο σκοπεύατε να μας πατάξετε και ακούστε μας: η εθνική μας έστω και με τα χίλια μπασκετικά ζόρια κατάφερε να κάνει το… Babality στους μπαμπάδες (μας) Ισπανούς και να πάρει την πρώτη θέση του ομίλου της.
Το θρίλερ με την ομάδα του μύθου Σκαριόλο θα μπορούσε, φυσικά, να είχε αποφευχθεί με νίκη επί της (μετριότατης) Βοσνίας, όμως αυτό το Ελλάδα-Ισπανία ήταν ένα τεστ χαρακτήρα το οποίο περάσαμε. Όχι ακριβώς με βαθμό «Άριστα 10», αλλά το περάσαμε.
Και, αίφνης, με την κατάληψη την πρωτιά άνοιξε μπροστά μας ένα μονοπάτι για τα ημιτελικά που περισσότερο μοιάζει με δρόμο ταχείας κυκλοφορίας στις ΗΠΑ. Ξέρετε, δα, τώρα, από αυτούς με τις 53 λωρίδες.
Εξηγούμαστε: στους «16» μας περιμένει το Ισραήλ που τελευταία φορά που τσεκάραμε το Μεγάλο Ελληνικό Λεξικό στο λήμμα «φόβητρο» δεν το συναντήσαμε. Από την άλλη, επειδή πολλή ειρωνεία αναδύθηκε ξαφνικά στην επιφάνεια, μιλάμε για το σύνολο που έριξε μια σβουριχτή σφαλιάρα στα μούτρα της (ισχυρότατης, παρά τις απουσίες) Γαλλίας, επομένως ίσως και να μη δικαιολογείται αυτή μας η ηλεκτρονική έπαρση.
Θεωρούμε δεδομένο πως ο Άβντιγια ό,τι και να κάνουμε θα μας βάλει 25+ πόντους, όμως δεν είναι μία ομάδα με πληθώρα επιλογών στο μπροστά μισό του παρκέ. Σημαίνει αυτό πως δεν μπορούν να μας αποκλείσουν; Σε καμία περίπτωση. Είμαστε, όμως, το φαβορί; Ξεκάθαρα.
Έπειτα, το πορτοκαλί μενού στα προημιτελικά έχει (λογικά) μία εκ των Λιθουανία/Λετονία. Οι Λιθουανοί ξεκινούν με τα λευκά στη σκακιέρα, όμως η απώλεια του Γιουκουμπάιτις τους έχει ρίξει επίπεδο.
Στον αντίποδα, οι γηπεδούχοι Λετονοί έχουν παρουσιαστεί κατώτεροι των περιστάσεων μέχρι στιγμής και γι’ αυτό ευθύνεται, εν πολλοίς, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Πορζίνγκις. Ο σταρ του ΝΒΑ έχει περάσει μία σοβαρότατη λοίμωξη (φαίνονται και δια γυμνού οφθαλμού τα «σημάδια» που του ‘χει αφήσει η ασθένεια) και παίζει κάτω από τα δυσθεώρητα- ιδίως για FIBA Basketball- στάνταρ του, με αποτέλεσμα να είναι σύσσωμη η ομάδα «πεσμένη».
Συμπέρασμα: είτε με Λιθουανία παίξουμε είτε με Λετονία, το φαβορί είμαστε εμείς. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: μπορούν αμφότερες να μας αποκλείσουν; 100%. Άλλωστε, δεν είναι πως κι εμείς κατεβάζουμε γαλανόλευκη dream-team στο παρκέ.
Κι έπειτα- ξανά: ΑΝ φτάσουμε ως εκεί- μας περιμένει, πλην τεράστιας έκπληξης, η Τουρκία. Μίνι αποθέωση για την αρμάδα του coach Αταμάν: οι Τούρκοι έχουν, κατά την ταπεινή μας γνώμη, το πληρέστερο (ειδικά από την στιγμή που βγήκε οφ ο Μπογκντάνοβιτς στους Σέρβους) ρόστερ σε όλο του τουρνουά. Έχουν διακριτούς ρόλους, φοβερή καθοδήγηση από τον πάγκο, έναν μέγκα σταρ στο πρόσωπο του Αλπερέν που κάνει αγωνιστικά θαύματα, τον Όσμαν σε ημιάγρια κατάσταση και τον Λάρκιν να βγάζει το «να ‘ταν» από την φράση «Να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές», μιας και διάγει δεύτερη νιότη.
Δεν το συζητούμε: σε ένα πιθανό Τουρκία-Ελλάδα οι γείτονές μας ξεκινούν από μια αφετηρία 75%-25% υπέρ τους και… βλέπουμε. Ταυτόχρονα, όμως, η Τουρκία είναι ο καλύτερος δυνατός αντίπαλος σε έναν πιθανό ημιτελικό- προτιμότερος από υπερδυνάμεις όπως η Σερβία, η Γερμανία ή η Γαλλία (που, όπως καταλαβαίνετε, δε γίνεται να φτάσουν όλες στους «4», μία θα μείνει εκτός).
Κι αυτό γιατί ένα Ελλάδα-Τουρκία είναι, για προφανής λόγους, πάντοτε ξεχωριστό. Εκεί δε θα είναι αμιγώς μπασκετικό το ζήτημα, αλλά θα «παρεμβληθούν» φουστανέλες, φέσια και ούτω καθεξής.
Πέραν τούτου, μιλάμε για μία εθνική που πέραν των διοργανώσεων που έγιναν στην έδρα της, όπως το Ευρωμπάσκετ του 2001 και το Παγκόσμιο του 2010 (σε αμφότερα τα τουρνουά κατέκτησε το ασημένιο), έχει αποτύχει παταγωδώς. Δεν είναι ακριβώς losers στα «εκτός έδρας», αλλά δεν τους λες και τους μεγαλύτερους νικητές της μπασκετικής ζωής όταν απομακρύνονται από την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα.
Αντιστοίχως, για να μη δημιουργηθούν στρεβλές εντυπώσεις, κι εμείς είμαστε μια ομάδα που έχει ν’ ανέβει σε βάθρο 16 ολόκληρα χρόνια, οπότε ούτε αυτοί (θα) μας αντιμετωπίσουν σαν έμβιο εφιάλτη και θα χάσουν τον ύπνο τους.
Εν κατακλείδι: ο δρόμος που έχουμε μέχρι τον (μικρό ή μεγάλο) τελικό είναι όσο το δυνατόν περισσότερο στρωμένος με ροδοπέταλα γίνεται. Το Ισραήλ-Λιθουανία/Λετονία-Τουρκία δεν είναι ένα μονοπάτι που σε κάθε βήμα κρύβει νάρκες, αλλά αρκούντως «φιλόξενο».
Βέβαια, μιας και τα λογικά μας δεν συνοδεύονται από την ένδειξη “Silver Alert”, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως οι Τούρκοι είναι εύκολα 2 επίπεδα πάνω από εμάς φέτος. Και το επικρατέστερο σενάριο είναι να διεκδικήσουν, με αξιώσεις μάλιστα, το χρυσό.
Από την άλλη, έχουμε παίξει 66 φορές αντίπαλοι και το σκορ είναι 43-23.
Χρειάζεται να εξηγήσουμε ποιανής ομάδας είναι το 43;