Επιτέλους. Ε-πι-τέ-λους. Η πιο όμορφη φάση των τουρνουά της FIBA είναι εδώ, καθώς από το Σάββατο διεξάγονται οι αγώνες των «16». Και μπορεί η Γερμανία στο δεύτερο ημίχρονο να έκανε παρέλαση με τους δύσμοιρους Πορτογάλους (που δεν είχαν στη σύνθεσή τους τον Κριστιάνο, γιατί έπαιζε λίγες ώρες αργότερα προκριματικά Μουντιάλ…), όμως και το ματς της Τουρκίας και το Λιθουανία-Λετονία και η εκκωφαντική βόμβα της Φινλανδίας που άφησε εκτός προημιτελικών το απόλυτο φαβορί, τους Σέρβους, ήταν απλά ματσάρες.
Και τώρα;
Και τώρα, η σειρά μας: η εθνική μας ομάδα κλείνει το πρόγραμμα της Κυριακής απέναντι στο Ισραήλ, φιλοδοξώντας να μην πάθει ό,τι τα ορθόδοξα… αδέρφια μας και να έχουμε τίποτα αγωνιστικές αναγούλες.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: είμαστε το ξεκάθαρο φαβορί. Κι αυτό δεν το λέμε επειδή αίφνης βγήκε η φουστανέλα από μέσα μας και είμαστε έτοιμοι να φωνάξουμε «αέρααααα» κι ετοιμαζόμαστε να πάρουμε τα γιαταγάνια ανά χείρας, αλλά επειδή είναι η στείρα αλήθεια. Είμαστε καλύτεροι, έχουμε τον καλύτερο παίκτη στο παρκέ, διαθέτουμε περισσότερες λύσεις σε άμυνα και επίθεση. Τέλος. Αλλά…
Αλλά, όπως απέδειξαν και οι μαχητικότατοι Φινλανδοί, ενίοτε αυτό δεν αρκεί. Ειδικά όταν ο αντίπαλος έχει στο ρόστερ του τον Ντένι Άβντιγια που μπορεί να «σκοτώσει» στην καλή του μέρα τον οποιονδήποτε. Κι όχι σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά σε «απτό». Είδατε τι συνέβη στον αγώνα απέναντι στην πολύ ανώτερη, στα χαρτιά, Γαλλία στο ματς του ομίλου. Έτσι δεν είναι;
Επομένως, το να… ξεχαρβαλώσουμε τον NBAer των αντιπάλων μας είναι η πρώτη και κύρια έγνοια μας. Και πώς μπορεί να γίνει αυτό; Κατά την ταπεινή μας γνώμη ο coach Σπανούλης πρέπει να προβεί σε ένα τρικ αντίστοιχο με αυτό απέναντι στους Ισπανούς, όταν κι έριξε στην αρχική πεντάδα τον Δημήτρη Κατσίβελη.
Μόνο που αυτή τη φορά τη θέση στο αρχικό σχήμα (θεωρούμε ότι) πρέπει να πάρει ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης. Ο γκαρντ της εθνικής μας ομάδας είναι ο ιδανικός αμυντικός για να χαλάσει το μυαλό του Άβντιγια, να του «σπάσει τον τσαμπουκά», να τον κάνει να σκεφτεί περισσότερο απ’ όσο συνήθως και να πάρει, εξ αρχής, τραβηγμένα σουτ (που θα τα πάρει, δηλαδή, όπως και να ‘χει).
Σ’ αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να βοηθήσει και ο Θανάσης, που και την αθλητικότητα έχει (κι ας είναι, το παιδί, πασιφανώς εκτός αγωνιστικού ρυθμού λόγω μακράς αποχής), και την εμπειρία και τα μούσκουλα.
Ο στόχος, απλός: να προστατευτεί για όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα ο καλύτερος αμυντικός μας- ο Κώστας Παπανικολάου. Ο αρχηγός μας κάνει αδιανόητο τουρνουά στο πίσω μισό του παρκέ, όντας με διαφορά ο καλύτερος σ’ αυτό το κομμάτι πάνω και από τον Γιάννη.
Ο Παπανικολάου θα πρέπει να έχει ανάσες για να «σβήσει» τον σούπερ σταρ του Ισραήλ στο δεύτερο ημίχρονο, πολύ απλά γιατί έχει την ικανότητα να το κάνει και να μας πάει από τον πιο ασφαλή δρόμο στους «8».
Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις: ο Άβντιγια θα μας βάλει, στη χειρότερη, ένα 20ρικο (αν και νομίζουμε πως πιο κοντά στους 25 θα σταματήσει). Είναι τέτοιο το ταλέντο του που το να ελπίζουμε πως θα τον σταματήσουμε πλήρως είναι ουτοπικό. Άλλο, όμως, 25 πόντοι με 7/20 σουτ και 7-8 βολές κι άλλο 25 με 10/14. Στο πρώτο σενάριο κάνουμε περίπατο, στο δεύτερο ζορίζει το πράγμα.
Νομίζουμε πως διαθέτουμε το αμυντικό πακέτο για να τον περιορίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Κι αν γίνει αυτό, το Ισραήλ δεν είναι ομάδα που θα μας διαλύσει στα ριμπάουντ (που είναι ένα οφθαλμοφανές μειονέκτημά μας), ενώ έχει τα θεματάκια του στην αντιμετώπιση του pick and roll, εκεί που εμείς με Σλούκα και Γιάννη είμαστε πολύ δυνατοί.
Επομένως, για να μη μακρηγορούμε, προστατεύουμε τον Παπ, ξοδεύουν οι «αναλώσιμοι» παίκτες μας σωστά τα φάουλ τους και μετά η μπάλα στο Γιάννη. Ξέρει τι πρέπει να κάνει αυτός για να μας πάει στους «8».
Υπάρχει έστω και ένας που να το αμφισβητεί αυτό;