Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο των δύο τίτλων MVP και του ενός πρωταθλήματος στο NBA το περιέγραψε, σχεδόν βουρκωμένος, ως «πιθανώς το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής μου». Ο Κώστας Σλούκας, με τους τέσσερις τίτλους Ευρωλίγκας στο παλμαρέ του, χαρακτήρισε το μετάλλιο με την Εθνική «πολύ πιο πάνω απ’ όλους τους ομαδικούς τίτλους». Ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου, εμφανώς συγκινημένος, τόνισε ότι όσο θα παίζει μπάσκετ θα είναι διαθέσιμος στα προσκλητήρια της Εθνικής και ο Βασίλης Τολιόπουλος έκανε λόγο για το «καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου».
Στα ελληνικά αποδυτήρια, μετά τη νίκη επί της Φινλανδίας, έγινε ο κακός χαμός – το γλέντι ήταν αυτό που λέμε… τρικούβερτο. Το κλίμα ευφορίας στην Εθνική είχε το χαρακτήρα της απαλλαγής από ένα χτικιό – το χτικιό των 16 χρόνων χωρίς διάκριση, των διαδοχικών χαμένων προημιτελικών, της αποτίναξης μιας ρετσινιάς που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα φορτωνόταν η Εθνική όταν το 2006 ως πρωταθλήτρια Ευρώπης νικούσε τους Αμερικανούς στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ. Ναι, δεν είναι υπερβολή να το πούμε, η Εθνική είχε μετατραπεί σε loser, με αποκορύφωμα τη βραδιά στο Βερολίνο το Σεπτέμβριο του 2022, όταν έχοντας το καλύτερο ρόστερ της πρόσφατης ιστορίας της, συνετρίβη – ως φαβορί τότε – από τους Γερμανούς στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ.
«Αν όχι τώρα, πότε…», δήλωσε ο Παπανικολάου, ότι είπε τότε – καταρρακωμένος ψυχολογικά – στον Νίκο Ζήση, με τον τελευταίο να τον προτρέπει να συνεχίζει να πιστεύει. Και να που τελικά ποτέ δεν είναι αργά, έστω και αν η Εθνική μπήκε σε αυτό το Ευρωμπάσκετ ως τέταρτο φαβορί (το 2022 «κονταροχτυπιόταν» για την πρώτη θέση με τη Σερβία), αλλά πολύ πίσω από Σέρβους και Γερμανούς.
Κανονικά, μία νίκη επί της Φινλανδίας θα έπρεπε να θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ για μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και να μην… επισύρει κάτι παραπάνω από κάποια τυπικά χαμόγελα. Εδώ όμως δεν υπήρχε τίποτα κανονικό. Μπορούσε να το διακρίνει και ο ουδέτερος παρατηρητής στο «Xiaomi Arena» της Ρίγα, βλέποντας τον Θοδωρή Παπαλούκα να πανηγυρίζει στα court seats περισσότερο και απ’ ότι όταν ήταν ο ίδιος παίκτης. Αλήθεια, τι εικόνα και αυτή… ο Θοδωρής ήταν σαν ένας από τους «πελαργούς» και το μετάλλιο βάλσαμο και για αυτόν.
Η τρίτη θέση με τους Σέρβους και τους Γάλλους εκτός μάχης δεν είναι αντικειμενικά κάποιο μεγάλο κατόρθωμα. Θα ήταν όμως τεράστια αποτυχία αν δεν τα καταφέρναμε, με τις διασταυρώσεις που είχαμε και τον αντίπαλο στον μικρό τελικό. Η πλειονότητα όσων τώρα πανηγυρίζουν θα είχαν επιδοθεί σε ανελέητο κράξιμο. Για αυτό, ειδικά για την Ελλάδα, η τρίτη από την τέταρτη θέση στο φετινό Ευρωμπάσκετ απείχε μια… αιωνιότητα. Απαρηγόρητοι εκτός βάθρου, αγαλιασμένοι πάνω σε αυτό.
Το «πρέπει» πρόβαλε σαν μια τεράστια πινακίδα του ΚΟΚ από τη στιγμή που φτάσαμε στα ημιτελικά. Ναι, υπέρβαση δεν το λες το χάλκινο, αλλά τελικά ήταν και το μάξιμουμ που θα μπορούσαμε να πάρουμε. Και στο τέλος της μέρας, η Εθνική έφερε επαγγελματικά εις πέρας την αποστολή της. Αν δεν είχε ξεκουραστεί ο Γιάννης κόντρα στη Βοσνία, θα έγραφε 8-1 ρεκόρ στο τουρνουά. Θα λέγαμε ότι η ομάδα έφτασε στο ταβάνι της αν είχε παλέψει τον ημιτελικό με την Τουρκία, αυτό το μπλακ άουτ ήταν που αμαύρωσε την εικόνα.
Όταν όμως είσαι «καταδικασμένος» να πάρεις το μετάλλιο και έχοντας στην καμπούρα τη συντριβή σε ένα ματς τόσο ειδικών συνθηκών, δεν θέλει και πολύ να πάθεις από τους Φινλανδούς ότι έπαθαν οι Σέρβοι. Οι διεθνείς όμως αντέδρασαν, έβγαλαν εγωισμό και θα είχαν τελειώσει εύκολα τη δουλειά αν δεν τα έκαναν όλα λάθος στο τελευταίο τρίλεπτο. Με λίγα λόγια είχαν απόλυτη επίγνωση του τι διακυβευόταν.
Και στο τέλος της μέρας τερμάτισαν πάνω από τον Γιόκιτς, τον Ντόντσιτς και τον Γιαμπουσέλε. Καθρεφτίζοντας στη χαρά τους το μήνυμα που έστειλε μέσω social στην Εθνική ο gentleman Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς: «Μερικές φορές το χάλκινο λάμπει σαν χρυσό…»