Σκέψου.
Σε παρακαλώ, σκέψου.
Να έχεις στην πλευρά σου έναν Ημίθεο που βάδιζε στον δρόμο του Θεού, κι εσύ να λείπεις. Τυπικά, τα χρόνια της απόλυτης δόξας ήσουν εκεί. Όμως, κατά την αποκρουστική του συνήθεια, το ρολόι δεν σταμάτησε στο τότε και συνέχισε να κινείται προς τη μόνη κατεύθυνση που γνωρίζει: προς τα μπροστά. Και τώρα, ένα τσουβάλι κατακερματισμένους δείκτες μετά, έχεις ξεχάσει πώς ήταν.
Σκέψου να έχουν περάσει από το γήπεδό σου παίκτες που αποτέλεσαν τον κορμό της πιο πετυχημένης εκδοχής της εθνικής ομάδας και συ να λείπεις. Δε λογίζονται ως απουσία οι κιτρινισμένες εικόνες του παρελθόντος που έχουν θάψει στα τρίσβαθα της ψυχής τους τον οποιονδήποτε γλυκό συνειρμό;
Σκέψου να έχουν δεινοπαθήσει στην έδρα σου οι πάντες, κι εσύ να λείπεις. Να προσπαθείς ν’ ανασυνθέσεις μετά δυσκολίας στιγμές μεγαλείου, όμως η μνήμη σου να φοράει τον μανδύα του Βρούτου και να σε μαχαιρώνει πισώπλατα.
Σκέψου οι γύρω σου να γίνονται καλύτεροι, η πορτοκαλί θεά να λικνίζει το δερμάτινο κορμί της στα «μεγάλα σαλόνια» κι εσύ να λείπεις. Να βλέπεις τα πάντα πίσω από ένα σκονισμένο παράθυρο, εξ αποστάσεως, με το κρύο των μικρότερων κατηγοριών να σου περονιάζει την ψυχή.
Σκέψου να είσαι για 15 ολόκληρα χρόνια μεταξύ αγωνιστικής φθοράς και μπασκετικής αφθαρσίας, να υποβιβάζεσαι στην Α2, να σου ξεσκίζουν τη σάρκα όρνια με τη μορφή παραγόντων, να πηγαίνεις στη Β΄, να φλερτάρεις ακόμη και με την ΕΚΑΣΘ.
Σκέψου να γίνονται ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οκτώ πρωταθλήματα της Α1 και συ να λείπεις.
Σκέψου να βλέπεις «νεόδμητες» ομάδες ν’ αγωνίζονται στην Basket League και στους εντός έδρας αγώνες τους να πηγαίνουν μόνο οι συγγενείς των παικτών. Και πάλι όχι όλοι, μα μόνο οι πρώτου βαθμού. Να ψελλίζεις «Εγω θα…» κι έπειτα να σκέφτεσαι ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσεις. Βλέπεις, δεν είσαι εκεί. Λείπεις.
Σκέψου, εν ολίγοις, η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις, όπως υπέροχα έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος στις «Γειτονιές του κόσμου». Να έχεις κάνει cancel τον Βιβάλντι γιατί δεν αντέχεις να περνάνε και οι 4 εποχές και ν’ αναλογίζεσαι πως δεν είσαι εκεί που πρέπει. Εκεί που αξίζεις, εκεί που επιτάσσει η ιστορία σου, εκεί που λαχταρούν να σε δουν οι χιλιάδες οπαδοί σου.
Σκέψου.
Σκέψου.
Σκέψου.
Να λείπεις.
Να λείπεις.
Να λείπεις.
Κι έπειτα…
Μια σοβαρή προσπάθεια. Ένα συμμάζεμα της κατάστασης. Μία φλόγα, όλη κι όλη, μα κάπως έτσι δεν αυταναφλέγονται τα όνειρα; Ένα ρόπαλο, το τομάρι κάποιου ζώου να καλύπτει τ’ απολύτως απαραίτητα, ένας μικρός άθλος. Παλμός, σφυγμός, ζωή.
Η Α1 να σε καλεί σαν άλλη πλανεύτρα Σειρήνα κι εσύ να έχεις πετάξει προ πολλού τις ωτοασπίδες στη θάλασσα.
Ναι, κάποτε υπήρξες νέος και τώρα είσαι Γηραιός. Ναι, η απουσία ήταν μεγάλη. Ναι, μπορούσες να έχεις ξαναγευτεί το μπασκετικό λώτισμα ίσως και ολόκληρα χρόνια νωρίτερα. Όμως…
Όμως, να: σκέψου να έχει φτάσει η σεζόν 2025-2026, να παίζεις στην πρεμιέρα με τον Προμηθέα και το Ιβανώφειο να πάλλεται σαν φλέβα που μέσα της ρέει ατόφια αδρεναλίνη.
Σκέψου, διάολε, να είσαι επιτέλους παρών. Εσύ, το αιωνίως πιστό κοινό σου, ένα ροζ φύλλο και η Θεσσαλονίκη σε ρόλο αμείλικτου αστυφύλακα που φυλάκισε τον Χρόνο.
Να λείπεις . . . δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Άραγε, Ηρακλή, έφυγες στ’ αλήθεια ποτέ;