Tα γρανάζια έχουν τεθεί σε κίνηση και φαίνεται πως όλα οδηγούν προς μια και μόνο κατεύθυνση: Ο Ράφα Μπενίτεθ θα είναι ο επόμενος προπονητής του Παναθηναϊκού. Σε μια κίνηση που αλλάζει τις ισορροπίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πολύ απλά πρόκειται για έναν από τους πλέον καταξιωμένους και πετυχημένους τεχνικούς στην ιστορία του αθλήματος.
Το best of του βιογραφικού του Ισπανού, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το «έπος της Κωνσταντινούπολης». Το αδύνατο που έγινε δυνατό. Έχουν γραφτεί μυριάδες λέξεις για το πώς η Λίβερπουλ γύρισε από την κόλαση, αφήνοντας τη Μίλαν με ένα τεράστιο «τι έγινε ρε παιδιά;», που ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά, είναι δύσκολο να βρεις τα κατάλληλα λόγια να απαντήσεις, να εξηγήσεις. Αναφορικά δηλαδή με τον τρόπο που οι Reds και όχι οι «Ροσονέρι» κατέκτησαν το Champions League.
Και για δες πώς τα φέρνει η ζωή, κάτι που συνέβη σε εκείνον το θρυλικό τελικό μπορεί εν έτει 2025 να χρησιμεύσει στον Παναθηναϊκό. Ή έστω να αποτελέσει οδηγό. Σε εκείνο το ματς, ο Μπενίτεθ είχε ξεκινήσει με τον Χάρι Κιούελ στην 11άδα σε έναν ασυνήθιστο για τον Αυστραλό, ρόλο. Συγκεκριμένα, τον είχε βάλει στον άξονα, λίγο πίσω από τον Μπάρος, που ήταν ο καθαρόαιμος φορ. Με αποστολή να βοηθάει στα πλάγια, και τους εξτρέμ.
Η σκέψη του Ισπανού τεχνικού ήταν να αξιοποιήσει την ποιότητα των Τσάμπι Αλόνσο και Στίβεν Τζέραρντ, έχοντας παράλληλα τον Κιούελ πιο μπροστά για να κρατάει τη μπάλα. Του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη του Αυστραλού, ακριβώς επειδή είχε διττή σπουδαία ικανότητα, σε δημιουργία και σκοράρισμα. Τελικά η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Ο Κιούελ αποχώρησε, λαβωμένος, μόλις στο 23ο λεπτό. Επίσης νωρίτερα δεν είχε καταφέρει να κάνει αυτά που ήθελε και περίμενε ο προπονητής του. Αλλά η ευθύνη δεν ήταν τόσο δική του, όσο του Τζέραρντ που είχε τη φυσική τάση να πηγαίνει μπροστά και του Τσάμπι Αλόνσο, που δεν μπορούσε με τίποτα να ακολουθήσει τον Κακά εκείνο το βράδυ. Όλα αυτά στο α’ μέρος βέβαια, από εκεί και έπειτα όλα άλλαξαν και γράφτηκε ιστορία.
Και πού κολλάει αυτή η τακτική ανάλυση με τον Παναθηναϊκό και τα μελλούμενα; Μα ότι υπάρχει ένας παίκτης στο ρόστερ των «Πρασίνων» που μοιάζει πολύ παικτικά, τηρουμένων των αναλογιών, με τον Χάρι Κιούελ. Είναι ο Τετέ. Ο Βραζιλιάνος, όπως άλλοτε ο Αυστραλός, είναι καθαρόαιμος μεν winger, αλλά ακριβώς λόγω τεχνικής άνω του μέσου όρου, αντίληψης του παιχνιδιού και προσαρμοστικότητας μπορεί άνετα να παίξει στο «10», πίσω από τον φορ. Αρκεί να έχει πίσω του δύο αμυντικά χαφ, όπως τότε οι Τσάμπι Αλόνσο και Στίβεν Τζέραρντ, αλλά στο 100% από πλευράς αποδοσης. Για να μην δημιουργείται «τρύπα» στο κέντρο, για να υπάρξει (αλληλο)κάλυψη και να μη χαλάει η ισορροπία και η συνοχή. Κάτι μας λέει πως θα υπάρξουν παιχνίδια που ο Ράφα Μπενίτεθ θα δοκιμάσει τον Τετέ σε αυτή τη θέση του γηπέδου. Ακριβώς επειδή μοιάζει πολύ η περίπτωση του με του Κίουελ.
Ο Αυστραλός παλαίμαχος άσος παρεμπιπτόντως έχει να λέει για το πώς ο Ράφα Μπενίτεθ κατάφερνε κάθε φορά να πείθει τους παίκτες για το σωστό των λεγομένων του, των ιδεών του. Ακόμα κι αν αυτοί διαφωνούσαν μαζί του, με το που μιλούσαν τετ α τετ με τον Ισπανό κόουτς, άλλαζαν ριζικά γνώμη. Αυτό λέγεται χάρισμα. Αλλά είναι επίσης και το αποτέλεσμα του ότι αυτά που τους έλεγε, δούλευαν στον αγωνιστικό χώρο, έπιαναν τόπο που λέμε.
Τα συναισθήματα εκτίμησης ήταν αμοιβαία. Με τα λόγια του Ράφα: «Ο Χάρι Κιούελ ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες που συνεργάστηκα στην καριέρα μου. Επειδή τραυματίστηκε σε 2-3 τελικούς, ο κόσμος σχημάτισε την αίσθηση πως ήταν συνεχώς τραυματίας. Δεν ισχύει. Επίσης, τεχνικά ήταν πραγματικά πολύ καλός. Καλός στο ψηλό παιχνίδι, στο σουτ, στο να βλέπει το παιχνίδι. Ήταν παίκτης-κλειδί για μένα». Μήπως στον Παναθηναϊκό βρει το «κλειδί» αυτό στο πρόσωπο του Τετέ; Υπάρχει χώρος, υπάρχει πάτημα να πει κανείς κάτι τέτοιο.