Παρελθόν αποτελεί, λοιπόν, ο Γιάννης Παπαδημητρίου για τον Παναθηναϊκό, μετά από 2,5 χρόνια παρουσίας στην ομάδα. Ένας άνθρωπος που είναι αλήθεια ότι ως τεχνικός διευθυντής δεν «κόλλησε» ποτέ πραγματικά με το σύλλογο και ειδικά τους τελευταίους αρκετούς μήνες αποτέλεσε «κόκκινο πανί» για τον κόσμο, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη την ήδη τεταμένη σχέση διοίκησης-οπαδών.
Πλέον η θέση του τεχνικού διευθυντή είναι κενή και μένει να φανεί (από το όνομα και το προφίλ του αντικαταστάτη του) το αν οι πράσινοι θα πάνε σε μια συμβατή με το status τους επιλογή. Και κυρίως το αν θα συνεχίσουν να στελεχώνονται με επαγγελματίες που θα δώσουν σάρκα και οστά στο πρότζεκτ βελτίωσης της ομάδας σε τέτοιο βαθμό ώστε να βρει τη χαμένη αίγλη της στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Τα είπε όλα ο ίδιος
Από μερικές αποστροφές του αποχαιρετιστήριου μηνύματός του μπορεί να καταλάβει κανείς αρκετά σχετικά με το γιατί αυτή η συνεργασία δεν λειτούργησε. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο και στην έκταση που θα επιθυμούσε ο Γιάννης Αλαφούζος όταν επέλεγε τον πρώην –μεταξύ άλλων- ποδοσφαιριστή της Ξάνθης.
Τι γράφει, λοιπόν, ο Έλληνας τεχνικός διευθυντής στα social media; Παραδέχεται την αποτυχία σχετικά με την μη κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, που μην ξεχνάμε ήταν ο μεγάλος στόχος του Παναθηναϊκού, αλλά προσπερνά αυτό το δεδομένο για να αναφερθεί κατά κύριο λόγο σε αυτά που –υποτίθεται- συνιστούν επιτυχίες.
Έτσι, στέκεται στην κατάκτηση του Κυπέλλου το 2024 και την τριετή παρουσία του τριφυλλιού στην Ευρώπη, ενώ τονίζει και αυτό που συνέβη το φετινό καλοκαίρι με τις αποχωρήσεις παικτών οι οποίες από οικονομική άποψη ήταν όντως οι υψηλότερες πωλήσεις του συλλόγου.
Το ερώτημα που προκύπτει μάλλον αβίαστα είναι το εξής: Αρκούν αυτά για να χαρακτηρίσουν επιτυχημένο το πέρασμά του από την ομάδα; Δηλαδή εάν κάποιος τα συνυπολογίσει, θα μπορέσει να αποφανθεί ότι ο Γιάννης Παπαδημητρίου προσέφερε αυτά που αναμενόταν όταν γινόταν γνωστή η πρόσληψή του;
Στη… λήθη τα λάθη
Στο μήνυμα-προσωπική δήλωση, λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση της λύσης της συνεργασίας των δύο πλευρών, ο Γιάννης Παπαδημητρίου απέφυγε να αναφερθεί σε όσα του χρεώνουν σχετικά με τις αποτυχίες με τις οποίες συνοδεύτηκε η θητεία του.
Και η αλήθεια είναι, πως ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ένα Κύπελλο, 2-3 ευρωπαϊκές παρουσίες χωρίς καμιά… εκτυφλωτική πορεία και κάποιες πωλήσεις είναι στα υπέρ του, δεν μπορούν να συγκριθούν με τις σαφώς περισσότερες αστοχίες στη διαχείριση του ρόστερ και να βγάλουν θετικό πρόσημο.
Ακόμη και μία απλή καταγραφή όσων δεν λειτούργησαν σωστά επί των ημερών του, ξεκινώντας από το θέμα των προπονητών που πέρασαν και καταλήγοντας ακόμη και σε πολύ πρόσφατες αποφάσεις, είναι βέβαιο ότι θα γύρει την ζυγαριά από την άλλη μεριά και θα βγάλει το… ταμείο… μείον.
Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε…
Και αυτό διότι μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Όχι κάποια μικρομεσαία ομάδα που έκανε το… ξεπέταγμα και κατάφερε έστω για λίγο να ζήσει το… όνειρο και να προσπαθήσει να μπει σφήνα στους μεγάλους. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε ονόματα ομάδων, εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει τι εννοούμε. Οι πράσινοι οφείλουν να ανταγωνίζονται τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Τέλος. Οποιαδήποτε άλλη συνθήκη και κατάσταση αποτελεί στρέβλωση και ουσιαστικά μειώνει το μέγεθος του συλλόγου που είναι «καταδικασμένος» να πρωταγωνιστεί.
Δυστυχώς, όμως, τόσο ο Γιάννης Παπαδημητρίου όσο και όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στη συγκεκριμένη περίοδο, δεν είναι σε θέση να υπερηφανεύονται για τα πεπραγμένα αυτού του διαστήματος. Ακόμη και οι απλοί υπαινιγμοί για «κατορθώματα» αγγίζουν ακόμη και τα όρια της προσβολής όταν μιλάμε για το τριφύλλι που έχει δοξαστεί στο πρόσφατο παρελθόν και δείχνουν μια νοοτροπία που δεν του αρμόζει.
Αν, τουλάχιστον, μιλάγαμε για κάποια άλλη εποχή, που ο Παναθηναϊκός ήρθε αντιμέτωπος με οικονομικές δυσχέρειες και διοικητική ανυπαρξία, θα κάναμε άλλου τύπου κουβέντα. Έχοντας, όμως, να διαχειριστείς αυτό που ονομάστηκε ως μεγαλύτερο μπάτζετ της πρόσφατης ιστορίας της ομάδας, σαφώς οι απαιτήσεις για τα αποτελέσματα είναι πολύ μεγαλύτερες. Ανάλογες, δηλαδή, ενός Παναθηναϊκού απόλυτου πρωταγωνιστή και διεκδικητή τίτλων και όχι μιας ομάδας που ικανοποιείται όταν απλά παίρνει τα… ψίχουλα που αφήνουν οι μεγάλοι στο τραπέζι.