Ο λαός λέει ότι τα λάθη πληρώνονται. Νόμος της ζωής είναι αυτός και στο ποδόσφαιρο ισχύει το ίδιο και το αυτό, δεν αποτελεί εξαίρεση η μπάλα. Εκεί μάλιστα, συνήθως τα λάθη πληρώνονται ακριβά. Όπως αποδεικνύει περίτρανα η περίπτωση της μεταγραφής του Ανδρεά Τεττέη στον Παναθηναϊκό, η οποία αν είχε κλείσει 3-4 μήνες νωρίτερα, θα είχε γίνει πραγματικότητα με πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που τελικά βγήκαν από το ταμείο της ΠΑΕ.
Θα μου πεις, βέβαια, εσένα τι σε κόφτει; Από την τσέπη σου βγαίνουν; Ή μήπως μιλάμε για κάποιο τρελό ποσό ύψους 10-15 εκατομμυρίων που χρειάστηκε να δαπανηθεί, για να ρίξει εκτός του προϋπολογισμό; Ωστόσο εδώ το ζουμί της υπόθεσης δεν είναι το οικονομικό (όχι ότι μιλάμε και για ψίχουλα…), αλλά τι περνούσε από το μυαλό του Ρουί Βιτόρια όταν έλεγε όχι στο ενδεχόμενο να αποκτηθεί ο επιθετικός της Κηφισιάς το καλοκαίρι.
Υπήρξαν και… προ Χριστού προφήτες
Θα μπορούσε, επίσης, κάποιος να πει ότι είναι εύκολο να κάνεις κριτική κατόπιν εορτής και να εμφανίζεσαι ως μετά Χριστόν προφήτης, κουνώντας το δάχτυλο. Εδώ, όμως, this is not the case, που λέμε. Στην περίπτωση του Ανδρέα Τεττέη υπήρξαν ένα σωρό άνθρωποι που έβλεπαν σε αυτόν ταλέντο και προοπτική. Και μάλιστα, όχι απλά κάτι τύποι που βγαίνουν στα ραδιόφωνα και λένε «γιατί δεν παίρνει η ομάδα εκείνο το παιδάκι της Κηφισιάς», αλλά οι λεγόμενοι «ειδικοί» του ποδοσφαίρου.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο παίκτης εδώ στην Ελλάδα ήταν, εδώ έπαιζε και ήταν πολύ εύκολο να διαπιστώσεις τι μέρος του λόγου είναι. Δεν χρειαζόταν να τον κρίνεις ούτε από βίντεο στο youtube ούτε από… κασέτες, όπως παλιά.
Εφόσον είχες δεύτερες σκέψεις, κιόλας, έστελνες σε μόνιμη βάση έναν κανονικό σκάουτερ, επαγγελματία (όχι απλά έναν παλαίμαχο που κάνει αυτή τη δουλειά μέχρι να του ανατεθεί κάτι άλλο) και ζητάς έναν πλήρη φάκελο που (όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε μεγάλες ομάδες) θα περιέχει τα πάντα. Στατιστικά, σωματικά χαρακτηριστικά, ανάλυση δεδομένων, συν και πλην στο παιχνίδι του, πνευματικά και ψυχικά γνωρίσματα, μέχρι και τα… χούγια του και στοιχεία συμπεριφοράς που μαρτυρούν τον χαρακτήρα του.
Στο… Αμέρικα, σε λίγκες όπως το ΝΒΑ ή το NFL, μέχρι και ιδιωτικούς ντεντέκτιβ προσλαμβάνουν για να αποκτήσουν εικόνα ακόμη και για εξωαγωνιστικές δραστηριότητες, πριν απορρίψουν έναν παίκτη ή τελικά αποφασίσουν να επενδύσουν πάνω τους τα λεφτά τους…
Με μικρό κόστος και για… τρίτος
Για να επανέλθουμε, όμως, στο θέμα του Ανδρέα Τεττέη, πρέπει να βάλουμε τα πράγματα σε σωστή βάση. Σε αντίθεση από ό,τι συμβαίνει (ας πούμε) στα draft του ΝΒΑ όπου εκεί (ειδικά στον πρώτο γύρο) ο σύλλογος ξέρει ότι το διακύβευμα είναι τεράστιο και ανάλογο των πολλών εκατομμυρίων για πολυτεή συμβόλαια, ο Παναθηναϊκός δεν έψαχνε (μόνο) τον επόμενο επιθετικό που θα τον έστελνε στην Γη της Επαγγελίας.
Όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση λόγω και της πώλησης του Φώτη Ιωαννίδη, ξέραμε ότι το τριφύλλι θα κινηθεί για δύο επιθετικούς. Όπως και έγινε. Έναν ο οποίος θα προοριζόταν για αντικαταστάτης του διεθνούς φορ κι έναν που μαζί με τον Κάρολ Σφιντέρσκι θα αποτελούσαν το back up δίδυμο.
Ας υποθέσουμε ότι όντως για το βασικό σου «9άρι», κύριε Ρουί Βιτόρια, θέλεις όντως κάποιον πιο γνωστό, πιο δοκιμασμένο, πιο σίγουρο, πιο καλό σε τελική ανάλυση. Και αρνείσαι να πάρεις ένα τόσο μεγάλο ρίσκο, όσο θα ήταν αυτό του Τεττέη. Που επιπλέον μάλλον θα είχε αντιμετωπιστεί και αρνητικά από τον κόσμο ο οποίος δικαίως θα έλεγε «δώσαμε τον Ιωαννίδη με… 30 στην Σπόρτινγκ και μας φέρνεις το σέντερ φορ της Κηφισιάς;».
Τελικά καταλήγεις στον Σίριλ Ντέσερς (ενώ ορισμένοι πιστεύουν ότι θα έπρεπε να ανέβεις κι άλλο… ράφι), αλλά τέλος πάντων Ρουί Βιτόρια, αυτή είναι η επιλογή σου -ίσως με βάση και το άνοιγμα της ΠΑΕ- και είναι πολύ κρίμα που ο παίκτης τραυματίστηκε και ουσιαστικά δεν τον εχουμε δει. Παραμένει, όμως, ανοιχτή η μεταγραφή ακόμα ενός επιθετικού. Εκείνου που θα έμπαινε στην ιεραρχία ως θεωρητικά τρίτος. Εκείνου που θα μπορούσε να αποκτηθεί με πολύ λίγα χρήματα. Εκείνου που είναι Έλληνας. Εκείνου που είναι σε καλή ηλικία…
Αυτό το «τι θα γινόταν αν…»
Ο Πορτογάλος αγνόησε όλα τα παραπάνω ή τα αξιολόγησε και αποφάνθηκε ότι αυτό το «πακέτο» δεν του ταιριάζει, με τα γνωστά αποτελέσματα. Πράγμα που δεν μπορεί παρά να σε κάνει να αναρωτιέσαι.
Όχι μόνο πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχε αποκτηθεί ο Τεττέη το καλοκαίρι αντί του Μίλος Πάντοβιτς, που by the way μπορεί να αποδειχθεί μια χαρά παίκτης και τίποτα από όσα έχουν γραφτεί εδώ έχουν στόχο να τον μειώσουν.
Το θέμα είναι πόσα ανάλογα λάθη έγιναν επί ημερών Ρουί Βιτόρια (ο Ρενάτο Σάντσες ως αντι-Μαξίμοβιτς είναι άλλο ένα βαρβάτο), τα οποία θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί άν στη θέση του βρισκόταν από τον Ιούνιο ο Ράφα Μπενίτεθ, πλαισιωμένος μάλιστα από τα στελέχη που –επιτέλους- προστέθηκαν στο οργανόγραμμα του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Με τα «αν», όμως, δεν γράφεται ιστορία. Ένα κλισέ, που όσο κι αν βαριέσαι να το ακούς και να το διαβάζεις, αποτυπώνει 100% την πραγματικότητα.