Ενώ ο Κιλιάν Εμπαπέ σημείωνε για τη Ρεάλ Μαδρίτης, σε μόλις 6 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα, το 2ο γρηγορότερο χατ τρικ στην ιστορία του Champions League, πίσω μόνο από αυτό του Μο Σαλάχ με τη Λίβερπουλ κόντρα στη Ρέιντζερς (6 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα), η κουβέντα είχε ανάψει για τα καλά. «Μα τι κάνει αυτός ο Μεντιλίμπαρ; Πώς την κατέβασε έτσι την ομάδα; Γιατί εκθέτει έτσι τον Ολυμπιακό;», το ζουμί των περισσότερων εξ όσων γραφόντουσαν εκείνη τη στιγμή στα social media…
Είναι λογικό, πάνω στην κάψα της στιγμής, να λέγονται και πράγματα που δεν εννοούνται. Ή που δεν τα έχουν σκεφτεί και πολύ καλά όσοι τα λένε. Κυριαρχεί το συναίσθημα και θολώνει τη σκέψη. Η πραγματικότητα είναι πως ο Βάσκος κόουτς έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Αυτό, επίσης, που υπηρετεί πιστά ως προπονητική φιλοσοφία.
Θα ήταν ξένο ως προς αυτόν, ως προς την ομάδα που φέρει την υπογραφή του, να τους δώσει εντολή «ταμπουρωθείτε». Το «πούλμαν» δεν ταιριάζει στον Ολυμπιακό. Δεν το έκανε στη Βαρκελώνη, θα το έκανε στο γήπεδό του; Και ναι, μπορεί να «έγραψε» πολλά το κοντέρ και στις δύο συναντήσεις με τα ιερά τέρατα του ισπανικού και παγκοσμίου φουτμπόλ, αλλά οι Ερυθρόλευκοι έχουν τα επιχειρήματα να υπερασπιστούν την επιλογή τους.
Με την Μπαρτσελόνα η έκταση του σκορ (6-1) ήταν πλασματική και καθορίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από την άδικη αποβολή του Σαντιάγκο Έσε. Με τη Ρεάλ μπορεί οι Ερυθρόλευκοι να φλέρταραν με την καταστροφή κάποια στιγμή (θυμίζουμε και το ακυρωθέν γκολ του Βινίσιους στο 1-3, όπως και το δοκάρι στα καπάκια με τη «βολίδα» του Τσουαμενί), όμως κατάφεραν και επέστρεψαν και διεκδίκησαν αποτέλεσμα ως το τέλος.
Ο Ολυμπιακός και το «παράσημο» που κερδίζει παρά την ήττα από τη Ρεάλ
Μετά Χριστόν προφήτες γινόμαστε όλοι, πάντως αυτοί που ξέρουν, υπερασπίζονταν τον Μεντιλίμπαρ για την τακτική επιλογή του ακόμα και όταν όλα έδειχναν «ταπείνωση». Δεν έφταιγε άλλωστε το ότι η άμυνα έπαιζε ψηλά για το κακό που συνέβαινε. Αυτή είναι η πρώτη, λογική δεν λέμε, εντύπωση που σχηματίζεται.
Η ουσία όμως είναι πως το ποδόσφαιρο δεν μπορούμε να το βλέπουμε αποσπασματικά. Εάν τρως εύκολα γκολ δεν φταίνε μόνο οι πίσω. Κάτι κάνεις λάθος στο σύνολο της λειτουργίας σου. Το πρόβλημα για τους Πειραιώτες προέκυπτε περισσότερο επειδή οι μέσοι και οι πλάγιοι δεν μάρκαραν με την ένταση και την προσήλωση που απαιτούσε η κατάσταση «το παραμικρό λάθος τιμωρείται σκληρά» που υπάρχει πάντα ως πλαίσιο όταν παίζεις με τέτοιες μεγάλες ομάδες. Το θέμα ήταν να μην βρεθούν ο Κιλιάν Εμπαπέ ή ο Βινίσιους σε κατάστασεις 1vs1 και με χώρο. Εκεί δεν σταματιούνται. Το θέμα τουτέστιν ήταν να μην φτάσει η μπάλα σε αυτούς, να γίνει συντονισμένα και με απόλυτη αρμονία δηλαδή το πρέσινγκ ψηλά.
Το ότι αυτό δεν γινόταν σωστά, δεν σημαίνει και ότι ήταν λάθος η στρατηγική. Αντίθετα, αυτή ήταν η μόνη ενδεδειγμένη τακτική λύση σε αυτήν την περίπτωση. Φάνηκε στο β’ μέρος, όταν ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ παρενέβη και διόρθωσε σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματα που υπήρχαν και εξέθεταν το σύνολο.
Ναι, ακόμα κι έτσι το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό, όμως ο Ολυμπιακός επέστρεψε από πολύ δεινή θέση, το πάλεψε ως το τελευταίο σφύριγμα. Με τους δικούς του όρους, με τον δικό του τρόπο. Κι αυτό είναι παράσημο στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί.
Θα μπορούσε να είχε παίξει «ταμπούρι» αλλά αργά ή γρήγορα θα το είχε πληρώσει. Και κανείς δεν θα το θυμόταν μετά από λίγο καιρό. Ενώ τώρα, έχασε μεν, αλλά κέρδισε την εκτίμηση του κόσμου του και των ουδέτερων του αθλήματος, δημιουργώντας παράλληλα ένα σενάριο αγώνα που μένει αξέχαστο. Γιατί δεν αλλοιώθηκε, γιατί επέμεινε σε μια 100% ποδοσφαιρική προσέγγιση των πραγμάτων.
Δεν είμαστε σίγουροι αν υπάρχει πράγμα όπως «ήττα που σε κάνει περήφανο» και δημιουργεί υλικό ονείρων για τους φαν. Όμως αν υποθέσουμε πως όντως υπάρχει, αυτό το 3-4 είναι τέτοιο για τον Ολυμπιακό.