Μια φορά κι ένα κάποτε, όταν ήμασταν παιδιά («κωλοπαίδια» ήταν ο τρυφερός χαρακτηρισμός της μητέρας μας) αισθανόμασταν μεγάλα αλάνια. Ως εκ τούτου, και δια της αφαιρετικής μεθόδου του Τσανγκ, βγάζαμε ένα γιώτα από αυτό που αισθανόμασταν ότι ήμασταν και βρίσκαμε το που θα πηγαίνουμε για μπάλα: στην αλάνα, τ’ αλάνια.
Εκείνο το μέρος, βέβαια, ήταν η μήτρα των πιο μεγάλων μπαλαδόφατσων- ή, τουλάχιστον, αυτό πιστεύαμε: δεν γεννιόντουσαν διάφοροι Λόταρ Ματέους στην αλάνα, αλλά μονάχα σύγχρονοι Ροναλντίνιο. Κανείς εξ ημών δε διανοείτο να παίξει σωστά και μετρημένα, παρά μονάχα να κάνει το πιο ακραίο τρικ, το οποίο θα άφηνε συμπαίκτες κι αντιπάλους με το στόμα τους να σχηματίζει ένα τέλειο χειλικό όμικρον.
Γιατί, βλέπετε, αυτή ήταν η επίδραση που είχαν τα 5 πιο φιγουρατζίδικα κόλπα που όλοι μας έχουμε επιχειρήσει σε ματσάκι στη γειτονιά μας.
Άραγε, τα θυμάστε;
1) Απευθείας εκτέλεση κόρνερ
Τι προσπαθούσαμε να κάνουμε: Να μιμηθούμε τον Βασίλη Χατζηπαναγή που ήταν ο ήρωας του μπαμπά μας και να στείλουμε την μπάλα στο βάθος της εστίας (τις δύο πέτρες, δηλαδή, με τα μπουφάν μας πάνω τους) με απευθείας εκτέλεση κόρνερ.
Ποια ήταν η κατάληξη: Παίρναμε πονηρό ύφος, ύστερα κοιτούσαμε χαμηλά και στήναμε την μπάλα στο αυτοσχέδιο σημείο του κόρνερ. Σηκώναμε το χέρι, εκτελούσαμε απευθείας και…
Και η μπάλα προσεδαφιζόταν στην Σελήνη (το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου της γειτόνισσας) και το παιχνίδι μας τελείωνε άδοξα.
Χατζη-Παναγία μου, πού την έστειλα;
2) Ραμπόνα
Τι προσπαθούσαμε να κάνουμε: Αυτό που έκανε ο Ριβάλντο- να φέρουμε το καλό μας πόδι πίσω από το άλλο και να σεντράρουμε ή να σουτάρουμε μ’ αυτό με περίτεχνο στυλ, προκειμένου ν’ αποδείξουμε πως το ποδόσφαιρο είναι τέχνη κι εμείς δίποδοι καλλιτέχνες.
Ποια ήταν η κατάληξη: «Ναι, γεια σας, 166; Ο φίλος μας πρέπει να έχει σπάσει τον δεξιό του αστράγαλο! Μπορείτε να έρθετε γρήγορα σας παρακαλώ; Ουρλιάζει από τους πόνους και το πόδι του δείχνει 3:15 από μόνο του… Ναι, πήγε να κάνει ραμπόνα ο Ράμπο, αλλά… Σας ευχαριστώ!».
https://www.youtube.com/watch?v=p4xuZy5r_ew
3) Πέναλτι Πανένκα
Τι προσπαθούσαμε να κάνουμε: Να μπούμε στα παπούτσια του Τσέχου ποδοσφαιριστή και να κοπιάρουμε την πασίγνωστη, πλέον, εκτέλεσή του στο Euro του 1976.
Ποια ήταν η κατάληξη: Μετά το τρίτο κόρνερ (που σύμφωνα με την ιερή βίβλο των κανονισμών της αλάνας σήμαινε αυτομάτως πέναλτι) στήναμε την μπάλα στα 11 βήματα, παίρναμε φόρα κι επιχειρούσαμε να την «σκάψουμε» για να ξεγελάσουμε τον τερματοφύλακα.
Εν τέλει, το γυρίζαμε από το ποδόσφαιρο στα μήλα, μιας και κάτω ήταν τσιμέντο και σιγά μην έπεφτε το τέρμα για να τσακίσει τα χέρια του. Έπιανε, λοιπόν, ξεκούραστα ένα μήλο κι εμείς μέναμε με την όρεξη.
Ακριβώς το αντίθετο του πρωτόπλαστου Αδάμ, δηλαδή.
4) Γκολ Μαραντόνα
Τι προσπαθούσαμε να κάνουμε: Να περάσουμε όλη την αντίπαλη άμυνα και τον τερματοφύλακα και να σκοράρουμε όπως ο Μαραντόνα το 1986 στα προημιτελικά του Μουντιάλ κόντρα στην Αγγλία.
Ποια ήταν η κατάληξη: Περνούσαμε τον πιο εύσωμο της τάξης- ο οποίος, κατά παράβαση των άγραφων νόμων, δεν έπαιζε τερματοφύλακας- και μετά ο επόμενος αμυντικός μας έκοβε. Το επιχειρούσαμε και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά μέσα στο παιχνίδι με ίδια, πάντοτε, κατάληξη και στο τέλος περνούσαμε στο plan b: πάλι γκολ Μαραντόνα, πάλι κόντρα στους Άγγλους, όμως το άλλο- εκείνο με το χέρι.
Το χέρι Θεού.
Ο Θεός να μας κάνει.
5) Ντρίπλα με τη βοήθεια του τοίχου
Τι προσπαθούσαμε να κάνουμε: Να ξεπατικώσουμε εκείνο το φοβερό κόλπο του FIFA ’97 όταν παίζαμε στο indoor, με τον παίκτη να χτυπά την μπάλα στον τοίχο (τζάμι στο παιχνίδι) και να ντριμπλάρει με απαράμιλλο στυλ τον προσωπικό του αντίπαλο, αφήνοντάς τον πίσω του μια αιωνιότητα και μία ημέρα.
Ποια ήταν η κατάληξη: Μετατρέπαμε τον τοίχο σε σεληνιασμένο φλιπεράκι, με το τόπι να εκσφενδονίζεται με δύναμη προς εντελώς άκυρα σημεία του γηπέδου κι εμείς μονολογούσαμε «Τοίχο- τοίχο, μη σε πετύχω» αναφερόμενοι στην μπάλα που μας έκανε κόνξες.
Καλά έλεγε ο Όσιμ πως ήταν πόρνη: π@#τάνα τα κάναμε κάθε φορά που προσπαθούσαμε να πετύχουμε το συγκεκριμένο κόλπο.
Π@#τάνα.