Από τις 1000 βρετανικές λίρες, ποσό- πρόκληση για το 1905, που κόστισε ο Αλφ Κόμον στη Μίντλεσμπρο μέχρι τα χρήματα που δαπάνησε η Γιουνάιτεντ πέρσι για τον Πογκμπά δεν αλλάζει κάτι. Τα ίδια σχόλια, οι ίδιες κορώνες, οι ίδιες συγκρίσεις!
Για τον Κόμον για παράδειγμα, ένας αρθρογράφος της εποχής έγραφε πως ο κόσμος τρελάθηκε: «Τι άλλο θα δούμε, κάποιον που κυνηγάει ένα πανί γεμάτο αέρα να κοστίζει 2.000 ή 3.000; Η κυβέρνηση πρέπει να επέμβει!». Φυσικά, όμως, με τις ομάδες να έχουν γίνει ανώνυμες εταιρείες από το 1895 αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να συμβεί! O Κόμον πάντως κράτησε με τα γκολ του την Μπόρο στην κατηγορία και με τα χρήματα που πήρε άνοιξε μία παμπ με την οποία έζησε την οικογένεια του όταν τελείωσε τη καριέρα του!
Ο πιο ακριβός ποδοσφαιριστής του κόσμου το 1968 έγινε ο Ιταλός φορ Πιέτρο Αναστάζι, που είχε πετύχει ένα χατ τρικ εναντίον της Γιουβέντους τον Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς σε ένα εμφατικό 5-0 για την νεοπροαχθείσα Βαρέζε. Για να πάει στο Τορίνο, η οικογένεια Ανιέλι αναγκάστηκε να συντρίψει κάθε ρεκόρ, δίνοντας μισό εκατομμύριο δολάρια και ο εμβληματικός Ιταλός δημοσιογράφος Τζιάνι Μπρέρα έγραφε πως αν ένας παίκτης όπως ο Αναστάζι, που δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αξίζει τόσο, ο Πελέ θα έπρεπε να απαιτήσει να γίνει ο νέος Πάπας για να μεταγραφεί!
Το καλοκαίρι του 1973 ο Γιόχαν Κρόιφ έγινε ο πρώτος που ξεπέρασε το φράγμα του 1 εκατομμυρίου δολαρίων που τότε αντιστοιχούσαν σε 922.000 αγγλικές λίρες. Άφηνε τον πανίσχυρο Άγιαξ, πρωταθλητή Ευρώπης και κόσμου για μία τριετία, και προτιμούσε να πάει στην Μπαρτσελόνα σπάζοντας το κοντέρ. Τη μεταγραφή του τη χειρίστηκε ο πεθερός του, ο έμπορος διαμαντιών Κόστερ, που ουσιαστικά απέκτησε και τον τίτλο του πρώτου πανίσχυρου ατζέντη στο διεθνές ποδόσφαιρο, αφού η ικανότητα του στις μπίζνες του έδινε το πάνω χέρι απέναντι σχεδόν σε κάθε πρόεδρο της εποχής!
Γιατί τότε οι πρόεδροι μπορεί να είχαν λεφτά αλλά όχι κατ’ ανάγκην και γνώση στο επιχειρείν! Άλλωστε, ο Κόστερ είχε μόλις κερδίσει κατά κράτος την ADIDAS για λογαριασμό του Κρόιφ, που δεν ήθελε να φοράει τις τρεις ρίγες στη φανέλα της εθνικής Ολλανδίας λόγω του συμβολαίου του με την PUMΑ. Ο συμβιβασμός να επιλεγεί η Σολομώντειος λύση με τον Κρόιφ να ’χει δύο ρίγες στη δική του στολή, γιγάντωσε τον θρύλο του Κόστερ!
Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, σχολιάζοντας τα χρήματα που έδινε η Μπαρτσελόνα για να πάρει τον Ολλανδό, υποστήριζε πως κανείς δεν μπορεί να κοστίζει τόσα πολλά λεφτά και πως ο κόσμος τρελάθηκε!
Φανταστείτε λοιπόν τι έγινε το 1975 όταν πάλι οι Ιταλοί άφηναν άφωνο τον πλανήτη με τη μεταγραφή του Μπέπε Σαβόλντι στη Νάπολι από τη Μπολόνια. Ο αείμνηστος Ομάρ Σίβορι τόνιζε πως καταργήθηκε η λογική στο ποδόσφαιρο, με τα δύο δισεκατομμύρια λιρέτες, που αντιστοιχούσαν σε 1,2 εκατομμύρια δολάρια. Επενέβη το Βατικανό, παραιτήθηκε ο πρόεδρος της ιταλικής Βουλής και τα σχόλια σε όλο τον κόσμο ήταν τα γνωστά- πώς ξέφυγαν οι τιμές και πώς κάποιος (που δεν ήταν μάλιστα καν διεθνής) κόστιζε τόσα χρήματα!
Φλεβάρης του 1979 και ο Τρέβορ Φράνσις θα γίνει ο πρώτος που στοιχίζει σε αγγλική ομάδα ένα εκατομμύριο λίρες με τη μετακίνηση στη Νότιγχαμ Φόρεστ από τη Μπέρμιγχαμ. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν μόλις 550.000 και σημαντικοί σταρ του παρελθόντος όπως ο Σερ Στάνλεϊ Μάθιους προέβλεπαν πως αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος το οικοδόμημα του αγγλικού ποδοσφαίρου που το θεωρούσαν όλοι υπερεκτιμημένο!
Ο Φράνσις σκόραρε λίγες εβδομάδες μετά το μοναδικό γκολ στον τελικό του Κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης απέναντι στην Μάλμε, χαρίζοντας το τρόπαιο στην ομάδα του με αποτέλεσμα ο Μπράιαν Κλαφ να πει πως ήταν ευκαιρία η απόκτηση του!
Ακόμα και για τον Μαραντόνα υπήρχαν ενστάσεις για τα χρήματα που κόστισε το 1984 στη Νάπολι «Για ένα νεαρό που απέτυχε στην Μπαρτσελόνα και που ακόμα δεν έχει αποδείξει τίποτα, δίνονται πολλά λεφτά» έλεγε ο παλιός σταρ της Νάπολι Σέρτζιο Κλέριτσι σε συνέντευξη του στο Guerin Sportivo! Το 1990, με δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στη τροπαιοθήκη των παρτενοπέι, ο Κλέριτσι παραδεχόταν το αυτονόητο: ο Ντιεγκίτο άλλαξε την ιστορία.
Όταν, όμως, το 1992 η Μίλαν πήρε τον μετριότατο Τζίτζι Λεντίνι όλος ο κόσμος αναρωτήθηκε (για χιλιοστή φορά) αν υπάρχει λογική και, φυσικά, πάλι το Βατικανό έκανε λόγο για τις… αμαρτίες του ποδοσφαίρου!
Και όταν η Μπάρτσα πλήρωνε απίθανο ποσό το 1996 για ένα άγουρο παιδί στην Αϊντχόβεν, τον Ρονάλντο, σαν να βλέπω τα ίδια σχόλια που γίνονται σήμερα για τον Μπαμπέ. Όλα επικεντρωμένα στην ηλικία του και στο ότι είχε κάνει μόλις δύο καλές χρονιές στο μέτριο ολλανδικό πρωτάθλημα. Η συνέχεια είναι γνωστή…
Το 1998 πάλι τρελάθηκε όλος η πλανήτης με τα χρήματα που δόθηκαν για τον Ντενίλσον που όχι μόνο δεν τα άξιζε, αλλά η καριέρα του είχε πτωτική τάση από τη πρώτη στιγμή που κόστισε τα 25,5 εκατομμύρια δολάρια το 1998.
Ο Ζινεντίν Ζιντάν το 2001 έσπασε σε ευρώ το φράγμα των εξήντα εκατομμυρίων και παρόλο που όλοι γνωρίζαμε την αξία του, η σκέψη ήταν πως τα λεφτά είναι πολλά. Μέχρι και ο ίδιος είχε πει πως δεν αξίζει ένα τέτοιο ποσό, ωστόσο η πραγματικότητα απέδειξε πως έπιασαν τόπο.
Η κατάρρευση του πλατφορμών της συνδρομητικής τηλεόρασης στη Γερμανία, την Ιταλία, αλλά και την Αγγλία, με τον αντίπαλό του Sky την On Digital να οδηγείται σε χρεωκοπία, έφεραν μια ύφεση για μια εξαετία, αλλά όταν πια άρχισε να κινείται ξανά το χρήμα το 2009 ο Ρονάλντο έσπασε το φράγμα των 80 εκατομμυρίων μετακινούμενος στη Ρεάλ. Αμφιβάλλει κανείς πως τα χρήματα τα έχει φέρει πίσω και με τόκο στα ταμεία;
Σε τελική ανάλυση, κάθε μεταγραφή- επειδή πιθανώς τα νούμερα προκαλούν- σε κάθε εποχή φέρνει και τα ανάλογα σχόλια. Τίποτα δεν αλλάζει και όλα τα ίδια μένουν! Το χορτάρι, όμως, κρίνει στο τέλος κάθε μετακίνηση και αποδεικνύει αν ήταν ή όχι τρελά τα λεφτά.
Εκεί δηλαδή, μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, όπου αποδεικνύεται πως ο Κρόιφ, ο Φράνσις, ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν, ο Ροναλντο άξιζαν τα λεφτά τους και ο (κάθε) Λεντίνι, Ντενίλσον, Σαβόλντι πέρασαν και δεν ακούμπησαν!
Εκεί θα κριθεί και ο Νεϊμάρ….