Αν βλέπαμε μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο, ο οποίος υποδύεται έναν προπονητή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που:
-Έχει δυο ευκαιρίες κόντρα σε ισάριθμους ανώτερους αντιπάλους να επιστρέψει σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωση,ς αλλά γενικά το ρόστερ δεν πείθει ούτε και τον πιο αισιόδοξο οπαδό πως είναι ικανό να κάνει την μεγάλη υπέρβαση…
-Το αγχωτικό εκτός έδρας 0-0 του πρώτου αγώνα της δεύτερης και τελευταίας ευκαιρίας, ξυπνά συλλογικές μνήμες για ήττα με 0-1 στον επαναληπτικό (η ομάδα του το παθαίνει ΣΥΝΕΧΕΙΑ αυτό) και ο κόσμος δεν πιστεύει στην νίκη-πρόκριση της ρεβάνς με αποτέλεσμα να μην έχει και καμιά ιδιαίτερα εντυπωσιακή παρουσία στο γήπεδο…
-Μια σειρά από συγκυρίες καταδικάζει τον προπονητή της ταινίας μας (που, είπαμε, τον υποδύεται ο Πατσίνο) στο να πάει στο πιο κρίσιμο παιχνίδι με μοναδικό καθαρόαιμο επιθετικό έναν παλαίμαχο Πορτογάλο που έχει ξεμείνει στην ομάδα για αδιευκρίνιστους λόγους…
..και τελικά, σε αυτό το κρίσιμο παιχνίδι η ομάδα παίζει μπαλάρα, έχει δοκάρια, ευκαιρίες, διαλύει με 3-0 το φαβορί αντίπαλό της με το σκορ να την αδικεί, με τον Πατσίνο να βαφτίζει επιθετικούς τα δυο ακραία χαφ του (!) και το πιο αμυντικογενές χαφ της ομάδας να μετατρέπεται σε box to box παιχτούρα που κερδίζει ένα πέναλτι και βάζει δυο γκολ από την καρδιά της περιοχής (!), τότε θα… ξεσπούσαμε: «Εντάξει ρε φίλε σκηνοθέτη, το παράκανες», θα λέγαμε, «ΟΥΤΕ στα παραμύθια δε γίνονται αυτά, κάνε κάτι πιο ρεαλιστικό, βάλε την ομάδα να νικάει στα πέναλτι μετά από σούπερ σφιχτό ματς, βάλε την να νικάει αγχωτικά 1-0 αντέχοντας σε ανελέητη πίεση στο τελευταίο 20λεπτο- αλλά όχι κι έτσι, είπαμε, έχει και η φαντασία τα όριά της».
Ε, λοιπόν όχι: όλα αυτά έγιναν στ΄αλήθεια.
Όλα αυτά τα πέτυχε η ΑΕΚ του Μανόλο Χιμένεθ κόντρα στην Κλαμπ Μπριζ. Ναι, με αυτή ακριβώς την διατύπωση! Η ΑΕΚ. Του Μανόλο Χιμένεθ. Γιατί αυτή η ποδοσφαιρική παράσταση που έδωσε η Ένωση κόντρα στους δύσμοιρους Βέλγους έχει αποκλειστικά την υπογραφή του Ισπανού τεχνικού.
https://www.youtube.com/watch?v=ICHRyebk0Go
Οι ΑΕΚτζήδες που βρέθηκαν την Πέμπτη το βράδυ στο ΟΑΚΑ έτριβαν τα μάτια τους με τα όσα έβλεπαν μέσα εντός των 4 γραμμών. Όχι τόσο γιατί δεν έχουν ξαναδεί τέτοια μπάλα από την ΑΕΚ (αν και οι πιο πιτσιρικάδες όντως δεν έχουν ξαναδεί…), όχι τόσο γιατί όλα αυτά έγιναν κόντρα σε κάποιο μεγαθήριο, αλλά γιατί με βάση την κοινή ποδοσφαιρική λογική έμοιαζαν έξω από κάθε φαντασία.
Διότι ήταν έτσι η συγκυρία εν μέσω της οποίας διεξήχθη ο αγώνας, που αυτό το ποδόσφαιρο κυριαρχίας που έπαιξαν οι γηπεδούχοι φάνταζε εκ διαμέτρου αντίθετο με αυτό που θα περίμενε να δει κανείς.
Ποδοσφαιρικό θαύμα λοιπόν, βγαλμένο από (υπερβολικό) σενάριο ταινίας του Χόλιγουντ; Όχι ακριβώς. Στο ποδόσφαιρο (και στη ζωή εν γένει) δεν υπάρχουν θαύματα. Αντίθετα, τα πάντα εξηγούνται…
Η ΑΕΚ δεν έγινε ξαφνικά η Ρεάλ Μαδρίτης μέσα σε ένα βράδυ. Ο Σιμόες δεν μετατράπηκε από το πουθενά σε Κασεμίρο που μπορεί να αλωνίζει από την μια περιοχή στην άλλη, να αμύνεται, να κόβει, να δημιουργεί και να σκοράρει. Ο Αλμέιδα δεν έπαψε να είναι ένας παίκτης με ψυχολογία και αγωνιστικότητα παλαίμαχου και ο Χριστοδουλόπουλος με τον Κλωναρίδη δεν έγιναν ξαφνικά επιθετικοί.
Όλα αυτά δεν υπήρξαν αποτελέσματα κάποιου θαύματος, έγιναν επειδή ο Χιμένεθ είναι κανονικός προπονητής και όχι τσαρλατάνος. Και σαν κανονικός προπονητής που είναι, δεν πειραματίζεται αλλάζοντας απλά θέσεις σε παίκτες προσπαθώντας με το ζόρι να τους κάνει πολυθεσίτες (όπως έκανε πέρυσι ο Κετσπάγια που είχε δει ένα όνειρο ότι ο Λαμπρόπουλος μπορεί να γίνει αμυντικό χαφ), αλλά αντίθετα πειραματίζεται ΕΠΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ, αντιλαμβάνεται ότι η δουλειά του έχει να κάνει με την συνολική λειτουργία της ομάδας και όχι μεμονωμένα με τους παίκτες, λες και προπονεί ακαδημίες.
Αυτός ο συνεχόμενος πειραματισμός του Χιμένεθ έχει δημιουργήσει μια ομάδα που μπορεί να παίξει 3-5-2, 4-3-3 και 4-4-2 με την ίδια ευκολία και παίκτες της μπορούν να προσαρμοστούν στις διαφορετικές συνθήκες των διαφορετικών αγώνων γιατί αυτή η προσαρμογή τους έρχεται ως αποτέλεσμα μιας επιτυχημένης συνολικής λειτουργίας που έχει δουλευτεί- και όχι ως αποτέλεσμα μιας ανορθολογικής προσμονής πως ξαφνικά ένας διαμορφωμένος παίκτης θ’ αποκτήσει ως εκ του θαύματος νέα στοιχεία στο παιχνίδι του.
Το βράδυ της Πέμπτης, η ΑΕΚ ξεκίνησε με πέντε παίκτες στην άμυνα και έπαιξε ποδόσφαιρο κυριαρχίας και κατέληξε με τέσσερις στην άμυνα να αγωνίζεται με αντεπιθέσεις.
Κι αυτό γιατί δεν έχει σημασία το σύστημα αλλά η πολυμορφία που έχει μια ομάδα, το γεγονός ότι κάθε παίκτης ξέρει τι πρέπει να κάνει στην εκάστοτε συνθήκη. Υπάρχουν ρόλοι και συγκεκριμένα καθήκοντα και όχι ένα σύνολο που το αν θα κερδίσει ή θα ηττηθεί εξαρτάται στην προσωπική εμπειρία, το ατομικό ταλέντο και διάφορα τέτοια… παρωχυμένα.
Ο Μανόλο Χιμένεθ δεν είναι κάποιος θαυματοποιός. Δεν είναι ο καλύτερος προπονητής που έχει περάσει ποτέ από την Ελλάδα. Δεν είναι καν ο καλύτερος προπονητής που έχει περάσει ποτέ από την ΑΕΚ. Είναι όμως ένας προπονητής που δεν υποτιμά τόσο πολύ το ποδόσφαιρο ώστε να θεωρεί πως το στήσιμο μιας ομάδας περιορίζεται σε αριθμούς ανά γραμμή, αλλά αντίθετα εμπεριέχει και ένα κομμάτι τακτικής.
Και ταυτόχρονα είναι ένας προπονητής που δεν υπερεκτιμά το ποδόσφαιρο, δεν το αντιμετωπίζει σαν πυρηνική φυσική αλλά σαν ένα απλό άθλημα που αρκεί απλά να κάνεις τις αυτονόητες σκέψεις για να το δαμάσεις. Αυτή η ισορροπία σπανίζει στους προπονητές που περνάνε από την Ελλάδα.
Ο Ισπανός ήξερε πως κόντρα στην Μπριζ ήθελε γκολ και άρα έπρεπε να παίξει με παραπάνω από έναν επιθετικό. Άφησε έξω τον μονίμως ντεφορμέ Αλμέιδα και δεν φοβήθηκε να βαφτίσει επιθετικούς δυο πλάγια χαφ, τον Κλωναρίδη και τον Χριστοδουλόπουλο. Αυτό όμως «εμπεριείχε» μια προϋπόθεση…
Γνωρίζοντας πως αυτοί οι δυο μπορούν να πατάνε περιοχή μόνο ως εξτρέμ και όχι ως κεντρικοί επιθετικοί, τους άφησε να παίζουν μόνο στα πλάγια του κουτιού και έδωσε εντολή στον Σιμόες και τον Γαλανόπουλο να βγαίνουν εναλλάξ από πίσω ως κρυφοί επιθετικοί. Όμως και αυτό με την σειρά του «εμπεριείχε» μια (άλλη) προϋπόθεση…
Για να μπορούν ανενόχλητοι μια ο Σιμόες και μια ο Γαλανόπουλος ν’ αλωνίζουν μέχρι το πέναλτι της αντίπαλης περιοχής, έπρεπε ο Βράνιες να αφήνει την θέση του από το κέντρο της άμυνας και με την σειρά του να γίνεται δεύτερο αμυντικό χαφ στο πλάι ενός εκ των δύο προαναφερθέντων.
Για να συμβεί αυτό, όμως, χωρίς να δημιουργείται κενό στα μετόπισθεν, θα έπρεπε να παίζουν τρια στόπερ αντί για δύο, έτσι ώστε μονίμως κάποιος να καλύπτει τον ελάχιστα προωθημένο Βράνιες.
Τέλικα η ΑΕΚ βρέθηκε να παίζει φουλ επίθεση σε ένα σύστημα με τρία στόπερ! Ο Μανόλο επένδυσε σε μια δημιουργική αναρχία από την μέση και μπροστά, με τους Κλωναρίδη και Λάζαρο να είναι τυπικά το επιθετικό δίδυμο, αλλά όταν τα αυθόρμητα βήματά τους τούς έστελναν στα πλάγια δεν υπήρχε κανένα θέμα: παίκτες για να πατάνε περιοχή από τον άξονα υπήρχαν έτσι κι αλλιως.
Το αριστουργηματικό στο κοουτσάρισμα του Χιμένεθ είναι ότι κανένα από τα παραπάνω πειράματα δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο του. Η εφαρμογή και η επιτυχία του καθενός από αυτά ερχόταν ως αποτέλεσμα της εφαρμογής και της επιτυχίας όλων των υπολοίπων. Αυτό σημαίνει «ομάδα». Και αυτό πληρώνεται για να φτιάχνει ενας προπονητής!
Ο Χιμένεθ είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για την ΑΕΚ. «Κουμπώνει» με τον οργανισμό της, μοιάζει γεννημένος για να δουλεύει σε αυτή, να «της μαθαίνει» πράγματα, να της διαμορφώνει τον χαρακτήρα.
Και, για την ώρα, η ομάδα του είναι μια ομάδα με πολλούς χαρακτήρες…