Για κάποιον σκληροτράχηλο αμυντικό χαφ λέμε ότι «δαγκώνει» στον χώρο του κέντρου.
Θέλοντας να περιγράψουμε τη μαχητικότητα κάποιου παθιασμένου παιχταρά τον χαρακτηρίζουμε «σκυλί του πολέμου».
Υπήρξε όμως κάποτε ένας σκύλος που έγινε στ’ αλήθεια -και όχι μεταφορικά- ήρωας για μια ποδοσφαιρική ομάδα.
Αν είσαι καμένος λοιπόν με το στοίχημα, θα έχεις ακούσει (και πιθανότατα θα έχεις ποντάρει κάποια φορά) την Τορκί Γιουνάιτεντ.
Δύσκολα όμως θα ξέρεις τι έγινε για να… πληρωθούν όσοι είχαν ποντάρει στο να παραμείνει πριν από 31 χρόνια στην αγγλική Football League.
Στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν 1986/87 ο ταπεινός σύλλογος ασφυκτιούσε στην επικίνδυνη ζώνη. Και (στην πρώτη χρονιά που θα εφαρμοζόταν ο απευθείας υποβιβασμός της τελευταίας ομάδας) έπιασε κάποια στιγμή πάτο.
Όλα όμως την τελευταία αγωνιστική ήταν στο χέρι της. Αρκούσε απλά να μη χάσει μέσα στην έδρα της από την Κρου για να καταφέρει να αποφύγει το μοιραίο. Έλα μου όμως που το παιχνίδι στράβωσε. Και στράβωσε για τα καλά…
Μέσα σε 45 λεπτά λοιπόν (όσο διήρκεσε το πρώτο ημίχρονο) το ηλιόλουστο απόγευμα είχε δώσει τη θέση του σε μαύρα σύννεφα στο «Plainmoor». Διότι η Τορκί -όχι μόνο έχανε αλλά- βρισκόταν 2-0 πίσω στο σκορ.
Κάπως έτσι επιλογές δεν υπήρχαν. Εξάλλου, η απουσία εναλλακτικών λύσεων ξεκαθαρίζει υπέροχα το μυαλό.
Οπότε το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι γηπεδούχοι ήταν να επιτεθούν. Να τα παίξουν όλα για όλα. Και να διεκδικήσουν και τις τελευταίες πιθανότητες για την ανατροπή.
Στην προσπάθεια αυτή λοιπόν η Τορκί είχε και την τύχη με το μέρος της. Όχι όμως με τον τρόπο που θα φανταστείς.
Όχι επειδή λίγο μετά τη σέντρα στο β’ μέρος ο δεξιός μπακ Τζιμ ΜακΝίκολ εκτέλεσε ένα φάουλ και η μπάλα -αφού κόντραρε και άλλαξε πορεία- κατέληξε στα δίχτυα.
Διότι δεν ήταν τόσο το γκολ στο οποίο στάθηκαν τυχεροί οι γηπεδούχοι. Ήταν κυρίως στον τρόπο που… πανηγυρίστηκε.
Λίγο μετά τη μείωση του σκορ, λοιπόν, έγινε μια μικρή εισβολή οπαδών. Και προκειμένου να διαφυλαχθεί η τάξη, αστυνομικοί με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά πήραν θέση μπροστά στη συγκεκριμένη εξέδρα. Ποιος να φανταζόταν ότι αυτό το γεγονός θα επηρέαζε δραστικά την εξέλιξη του αγώνα…
Μέσα στο γήπεδο όσο περνούσε η ώρα η Τορκί πίεζε και περισσότερο. Έπαιζε πλέον τα ρέστα της. Πολιορκία στην αντίπαλη περιοχή, ευκαιρίες, σημάδεψε και μια φορά το οριζόντιο δοκάρι. Μέχρι που έγινε το περιστατικό, το οποίο σημάδεψε το ματς…
Επτά λεπτά λοιπόν πριν το τέλος του αγώνα και ενώ οι παίκτες της Τορκί τα έδιναν όλα για το πολυπόθητο δεύτερο γκολ, ο σκόρερ του πρώτου κυνήγησε μια χαμένη μπαλιά κοντά στο κόρνερ.
Και το έκανε ακριβώς στον χώρο μπροστά στον Bryn: Έναν μεγαλοπρεπή γερμανικό ποιμενικό που ανάγκαζε τους άτακτους οπαδούς σε δεύτερες σκέψεις για το αν έπρεπε να επιχειρήσουν ξανά εισβολή.
Βλέποντας λοιπόν τον Τζιμ ΜακΝίκολ να τρέχει προς το μέρος του, ο Bryn θεώρησε ότι πήγαινε να επιτεθεί στον συνοδό του. Λειτουργώντας ενστικτωδώς χίμηξε πάνω στον μπακ της Τορκί. Και βουτώντας με τα δόντια τον μηρό, του πάτησε μια ξεγυρισμένη δαγκωνιά!
Ε, πρέπει να ήταν από τις πιο… γλυκές δαγκωνιές που έχουν υπάρξει ποτέ. Ίσως όχι για τον ίδιο τον ΜακΝίκολ προσωπικά, αλλά σίγουρα για την ομάδα του!
Μένοντας λοιπόν ψύχραιμος -και αφού του δόθηκαν πρώτα οι απαραίτητες πρώτες βοήθειες- ο παίκτης των γηπεδούχων σηκώθηκε.
Και μάλιστα όχι μόνο αυτό, αλλά ξέροντας ότι δεν υπήρχε άλλη αλλαγή, έσφιξε τα δόντια και με μπαταρισμένο το πόδι συνέχισε όπως-όπως τον αγώνα.
Εν τω μεταξύ όμως είχαν περάσει πέντε περίπου λεπτά. Πέντε λεπτά κατά τη διάρκεια των οποίων δεχόταν τις περιποιήσεις των γιατρών για το δάγκωμα του Bryn. Πέντε λεπτά που έμελε να αποτελέσουν το μεγάλο… γιατρικό της Τορκί Γιουνάιτεντ!
Γιατί στο τελευταίο σχεδόν δευτερόλεπτο της πεντάλεπτης καθυστέρησης που ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ κρατήθηκε, ήρθε η λύτρωση. Ο Πολ Ντόμπσον βρήκε τον τρόπο να πετύχει το «άγιο» γκολ. Και στο μυαλό όλων (ακόμα και του παθόντα Τζιμ Μακ Νίκολ) ο Bryn έγινε ο ήρωας της παραμονής στην κατηγορία!
Μάλιστα… θύτης και θύμα συναντήθηκαν έπειτα από κάποιες μέρες για να συμφιλιωθούν. Έδωσαν τα χέρια (ή εν πάση περιπτώσει ο ένας από τους δυο το πόδι) και συμφώνησαν ότι «περασμένα-ξεχασμένα».
Αν και το σημάδι από τα δόντια και τα 17 ράμματα στο πόδι θα θυμίζει για πάντα στον ΜακΝίκολ τι συνέβη εκείνο το απόγευμα στο «Plainmoor».
Και θα επιβεβαιώνει ότι ένας σκύλος -πέρα από καλύτερος φίλος του ανθρώπου- μπορεί να υπάρξει και… MVP σε ποδοσφαιρικό παιχνίδι!
