Υπάρχουν πολλοί λόγοι να αγαπήσεις την Κρήτη. Ακόμα κι αν δεν σ’ έχει ευλογήσει ο Μεγαλοδύναμος να κατάγεσαι από ‘κει, σου δίνει τόσες αφορμές για να τη λατρέψεις.
Να πεις για τις ομορφιές της; Να πεις για τη ρακή; Για τους μερακλήδες και φιλόξενους ανθρώπους της -που σε σκλαβώνουν ακόμα κι αν καταλαβαίνεις τα μισά απ’ όσα λένε; Ή μήπως για τα γιγάντια σουβλάκια της;
Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, οι φίλοι της ΑΕΚ έχουν από την Κυριακή έναν ακόμα λόγο ν’ αγαπάνε τη Μεγαλόνησο:
Γιατί γέννησε τον ήρωα -αν όχι της μεγαλύτερης, σίγουρα της πιο συναρπαστικής νίκης επί του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια.
Όπως συμβαίνει λοιπόν με κάθε κρητικό γλέντι που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι αυτό που έστησε ο Γιώργος Γιακουμάκης στο «Καραϊσκάκη» θα μπορούσε εύκολα να κυλήσει με μαντινάδες.
Και με τη λύρα να σιγοντάρει από πίσω, τα πράγματα να εξελιχθούν κάπως έτσι:
Λίγο μετά το γκολ του Ολυμπιακού ο Μανόλο Χιμένεθ γυρίζει στον πάγκο. Έχοντας βγάλει ήδη τον Αραούχο, ο μόνος επιθετικός που μπορεί να μπει είναι ο Κρητικός.
Και προκειμένου να του φτιάξει όσο μπορεί την ψυχολογία, αφήνει τα ισπανικά και του μιλάει στη δική του γλώσσα:
«Σήκω, Γιωργιό, να σε χαρώ, να βγάλω Μπακασέτα -ποτέ μου δεν επέταξα εγώ λευκή πετσέτα.
Ο Ιρανός μας το’ σπρωξε, μα δεν τα παρατάμε -σάλευε στην περιοχή και το σταυρό σου κάμε.
Να κάμει μια μπαλιά καλή ο Μάρκο ο Λιβάγια -μια κάθετη, ένα γύρισμα, μια γιόμα, Θεέ μου, άγια.
Κι άμα τυχόν σου κουνηθεί εκείνος ο Μποτία -μην τον ακούς και γράψ’ τονε στο πιο μακρύ απ’ τα τρία».
«Φτιαγμένος» ο Γιακουμάκης, κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι. Με όπλο (όχι καμιά μπερέτα ή καμιά κουμπούρα όπως αρκετοί συντοπίτες του, αλλά) την αυτοπεποίθησή του, μπαίνει στο γήπεδο.
Και πριν κάνει οτιδήποτε άλλο, μεταφέρει στους συμπαίκτες τις οδηγίες του προπονητή:
«Μπρε σεις ο Ισπανός είπε να επιτεθούμε -σαν χάφτες μην καθόμαστε άλλο να τσι θωρούμε.
Να πάω εγώ μες το κουτί, ο Λάζαρος στα πλάγια, με τον Μασούντ στ’ αριστερά και “10” τον Λιβάγια».
Αφού τα πράγματα λοιπόν γίνονται όπως τα ήθελε ο Χιμένεθ, η ΑΕΚ αρχίζει να πιέζει. Να στριμώχνει τον Ολυμπιακό. Κι όταν κερδίζει κόρνερ, στο μυαλό του Γιακουμάκη οι σκέψεις γίνονται αστραπιαία:
«Ω, την παντέρμη κι έρχεται, θα κάμω ψαλιδάκι -κάμε πιο ‘κει ρε Λάζαρε, μου ‘κοψες το γκολάκι.
Μα στάσου και τηνε θωρώ, στον εδικό μας πάει -Χριστέ μου ο σωσίας σου ήντα βολέ τραβάει.
Στο “Γ” τηνε κάρφωσε ο μερακλής Τσιγκρίνσκι -να ‘χαμε να γιορτάσομε μια κούπα με ουίσκι.
Μα ήντα λέω ο κουζουλός, ήντα πανηγυρίζω -στην ΑΕΚ πρέπει να χαρώ μόνο αν ματς γυρίζω».
Τα πράγματα λοιπόν είχαν έρθει στα ίσια. Η τάξη είχε αποκατασταθεί. Όμως πέρα από την ισοφάριση, η ΑΕΚ είχε κερδίσει και κάτι άλλο: Την αίσθηση ότι μπορεί και να κερδίσει.
Έτσι, την ώρα που ο Μασούντ τρέχει να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα για να γίνει γρήγορα η σέντρα, ο Γιακουμάκης φωνάζει στους συμπαίκτες:
«Κοπέλια, το ‘χομε το ματς, εκείνοι δεν μπορούνε -ξανοίξτε πως ρετάρουνε, καθόλου δεν γλακούνε.
Μια αντεπίθεση καλή, μια κόντρα σαν “φαρμάκι” -και σας το λέω θα βάλομε δεύτερο παστελάκι».
Το ‘βλεπε, ρε παιδί μου, το ‘νιωθε! Το μύριζε το γκολ όπως θα μύριζε τσίκνα από αντικριστό στα 10 μέτρα. Μέχρι που το ρολόι έδειξε 93’…
«Ανάθεμά το και καλή φαίνεται τούτη η φάση -πάω εγώ περιοχή η μπάλα μήπως φτάσει.
Γλυκά τηνε κατέβασε το πόδι του Κροάτη -ξεχύνεται από δεξιά το βραζιλιάνικο άτι.
Όφου και του την έδωσε, την έχει τώρα ο Γκάλο -αν τη γυρίσει όμορφα σίγουρα θα το βάλω.
Τέλεια μου την έβγαλε μπροστά από την εστία -κι εγώ μπροστά της βρίσκομαι πριν μυριστεί ο Μποτία.
Λέω “αυτό δεν χάνεται”, κάνω το πλασεδάκι -κι άκρα του τάφου σιωπή μες στο Καραϊσκάκη»!
Αυτό ήταν… Η ΑΕΚ είχε κάνει το μεγάλο κόλπο. Ο ίδιος ήταν ο ήρωας της βραδιάς. Κι ενώ οι συμπαίκτες τον αποθεώνουν, ο Γιακουμάκης σκέφτεται ήδη το επόμενο χτύπημα:
«Τι έκανες, ρε παιχταρά, τους άφησες στον τόπο -θα προσπαθούν να ξεχαστούν και δεν θα βρίσκουν τρόπο»!
«Τι μπαλωθιά ήταν αυτή, του Ηρακλείου καμάρι -το buzzer beater που ‘βαλες μόνο ο Στεφ ο Κάρι».
«Ω το παντέρμο όμορφο που ήταν το γκολάκι -λέω να βάλω δεύτερο αύριο στο Κυπελλάκι»!