Κάθε επιθετικός (οφείλει να) το γνωρίζει πολύ καλά. Είναι από τις κινήσεις που μαθαίνει όταν κάνει τα πρώτα του βήματα σε αυτή τη θέση, από τότε που οι προπονητές των ακαδημιών του μαθαίνουν τα μυστικά της, τις αφανείς λεπτομέρειές της. Μάλιστα, η εν λόγω κίνηση, όταν ένας επιθετικός μπορεί να την κάνει σωστά, εκτιμάται από πολλούς προπονητές ως αγωνιστικό προσόν πολύ περισσότερο απ’ ότι φαίνεται στον απλό θεατή.
Πρόκειται για το λεγόμενο «σπάσιμο» της μπάλας στα πλάγια. Αν είσαι επιθετικός και γίνεις κάτοχος της μπάλας έξω από την περιοχή και με πλάτη προς το τέρμα, έχοντας πίσω σου κολλημένο έναν αμυντικό, τότε το μυαλό σου πρέπει να δώσει την εντολή στα πόδια σου όσο πιο γρήγορα γίνεται: αν δεν θες να μειωθεί ο ρυθμός της ομάδας, αν δεν θες να αποκτήσεις μια ανούσια κατοχή που θα ρίξει την ταχύτητα της ανάπτυξης, δες ποιος συμπαίκτης σου υπάρχει στα πλάγια και σπάσε γρήγορα τη μπάλα προς αυτόν. Μετά κάνε κίνηση προς την περιοχή.
Είτε θα γίνει το «1-2» άμεσα και θα ξαναγίνεις κάτοχος της μπάλας, είτε θα έχεις ξεκινήσει την πλαγιοκόπηση της επίθεσης της ομάδας σου.
Όλα αυτά είναι προφανές πως ένας παίκτης με την ποιότητα και το επίπεδο του Ντένις Μπέργκαμ δεν παίζει να μην τα ήξερε. Αλλά με αυτόν τον Ολλανδό τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Άνηκε σε μια συνωμοταξία παικτών που ο χαρακτηρισμός του ποδοσφαιριστή ήταν δευτερεύων.
Πάνω και πριν από όλα, ο Μπέργκαμ δεν ήταν ποδοσφαιριστής. Ήταν ένας καλλιτέχνης μέσα στο γήπεδο, ένας αληθινός αρτίστας. Σκαρφιζόταν έργα τέχνης και τα υλοποιούσε μέσα σε δευτερόλεπτα. Οι παραπάνω, βαρετές τεχνικές λεπτομέρειες του ποδοσφαίρου δεν αφορούν τύπους σαν αυτόν αλλά τους κοινούς θνητούς.
Δόξα τω θεώ της μπάλας, στις 2 Μαρτίου του 2002, μόλις δυο και κάτι χρόνια πριν το έπος της Εθνικής Ελλάδας στα γήπεδα της Πορτογαλίας, ένας Έλληνας αμυντικός που έμελλε να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ελλάδας, ένας από τους 23 Έλληνες ποδοσφαιριστές που έχουν γίνει πρωταθλητές Ευρώπης, υπήρξε ο άβολος κομπάρσος μιας αριστουργηματικής (ποδοσφαιρικά) στιγμής. Δόξα το θεό της μπάλας για αυτό που είδαν τα μάτια μας σε εκείνη τη φάση, ο Μπέργκαμ αγνόησε με υποδειγματικό ελιτισμό και σνομπ διάθεση τις δυο πρώτες βαρετές παραγράφους του κειμένου που διαβάζετε…
Η Άρσεναλ αντιμετώπιζε τη Νιουκάστλ και ο Μπέργκαμ έγινε κάτοχος της μπάλας λίγο πριν την μεσαία γραμμή. Με ένα αρχοντικό μυτάκι άνοιξε το παιχνίδι στον Πιρέζ, ο οποίος ξεκίνησε ένα μπουκάρισμα από τα αριστερά ενώ την ίδια στιγμή, ο Μπέργκαμ έκανε κίνηση προς την περιοχή. Η πάσα του Πιρέζ άργησε ελάχιστα αλλά παράλληλα τόσο πολύ ώστε ο Μπέργκαμ να μην μπορεί να βρει τη μπάλα μπροστά του αλλά με πλάτη προς την εστία.
Στα δευτερόλεπτα που του αναλογούσαν πριν η μπάλα φτάσει σε αυτόν, στα δευτερόλεπτα εκείνα που ο Νταμπίζας είχε πάρει ήδη θέση στην πλάτη του, ο Μπέργκαμ είχε δυο επιλογές. Η πρώτη ήταν να κοντρολάρει τη μπάλα και να την σπάσει στον επερχόμενο Βιλτόρ που ήταν λίγα μέτρα πίσω του και ετοιμαζόταν να κάνει κίνηση. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε κοντρόλ της μπάλας, προστάτεμά της με το σώμα του, πάσα την κατάλληλη στιγμή και άλλα τέτοια βαρετά. Ένας παίκτης με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θα την σταματούσε και αντί να περιμένει τον Βιλτόρ να κάνει κίνηση θα επιχειρούσε να γυρίσει και να νικήσει στο ένας με έναν τον προσωπικό του αντίπαλο.
Όμως, διάολε, εδώ μιλάμε για τον Μπέργκαμ.
Ο Ολλανδός έκανε αυτό που κανείς δεν θα έκανε και το γεγονός ότι το αποφάσισε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, το γεγονός ότι μια τόσο περίπλοκη κίνηση «ντύθηκε» με ένα πέπλο τέτοιας απλότητας στην όψη (και μόνο), απλά γιγάντωσε το αριστούργημα που είδαν τα μάτια μας σε live μετάδοση: ο Μπέργκαμ έσπασε τη μπάλα εκεί που κανείς (!) δεν υπήρχε, έκανε το «1-2» με τον εαυτό του, ξεμαρκαρίστηκε αστραπιαία και αριστουργηματικά λίγο αφού παραχώρησε τη μπάλα και ελάχιστα πριν την ξαναπάρει με μια αρχοντική περιστροφή γύρω από τον εαυτό του.
Ο Νταμπίζας δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Να ακολουθήσει την πορεία της μπάλας; Να ακολουθήσει την κίνηση του παίκτη;
Στην πραγματικότητα, το δίλημμα δεν υπήρχε. Η κίνηση του Μπέργκαμ το είχε κάνει θεωρητικό πριν καν παραχθεί. Ο Νταπίζας από εκεί που κοιτούσε την στατική πλάτη του Ολλανδού, βρέθηκε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να προσπαθεί να τον προλάβει: ένα έργο τέχνης μόλις είχε δημιουργηθεί.
Σεβασμός και τιμή σε αυτή την αθόρυβη παικτούρα, τον Νταμπίζα. Έναν από τους πιο αξιοπρεπείς και υποτιμημένους αμυντικούς του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όμως, συγγνώμη Νίκο, εδώ δεν χωράνε οπαδικά. Στην τελική, μιλάμε για τον άνθρωπο που είχε αδειάσει ολόκληρο Φαμπιάν Αγιάλα λίγα χρόνια πριν.
Τις μεγάλες επετείους της θρησκείας μας οφείλουμε να τις τιμάμε. Γι’ αυτό και κάθε 2 Μάρτη, στην επέτειο εκείνης της ασύλληπτης πιρουέτας του Μπέργκαμ πάνω σε έναν μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπης, οι πιστοί της μπάλας πρέπει να την μνημονεύουμε…
Σε ευχαριστούμε για ετούτη την ανάμνηση, μεγάλε Μπέργκαμ…