Το κλισέ λέει πως «στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται». Άλλωστε η «μπάλα είναι στρόγγυλη» και μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου οι «εκπλήξεις είναι πάντα στο πρόγραμμα». Οκ, καλά όλα αυτά αλλά δεν είναι αλήθεια: κάποια πράγματα απλά δεν γίνονται. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, στο μαγικό αυτό πρωτάθλημα που λέγεται Superleague, δεν μπορεί να πάρει πρωτάθλημα κάποια μικρομεσαία ομάδα. Αυτό που έγινε στην Αγγλία με την Λέστερ προ διετίας, εδώ δεν μπορούμε (πια) να το δούμε.
Αν, όμως, με ένα μαγικό τρόπο φτιαχνόταν μια dream team από παίκτες όλων των μικρομεσαίων ομάδων; Και αν υπήρχε ένας προπονητής που θα διάλεγε τους καλύτερους όλων των «ελαφριών» ονομάτων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Χωρίς παίκτες από τους Big 4, μόνο με ονόματα από ομάδες που κανείς δεν υπολογίζει για πρωτάθλημα. Θα μπορούσε μια τέτοια μίξη να χτυπήσει στα ίσια τους μεγάλους;
Χμμμ, γιατί όχι; Ποδόσφαιρο είναι, όλα γίνονται…
Γιατι μπορεί αυτοί οι τύποι μπορεί να μην παίζουν στις λεγόμενες «μεγάλες ομάδες», αλλά αν τους βάλεις όλους μαζί σε μια 11άδα φτιάχνεις ένα σύνολο που θα έκανε εύκολα πρωταθλητισμό. Αυτή η 11άδα με παίκτες μικρομεσαίων ομάδων της Superleague μάλλον θα χτύπαγε πρωτάθλημα:
Τερματοφύλακας: Μάτιτς Κότνικ (Πανιώνιος)
Η αλήθεια είναι πως στη θέση του τερματοφύλακα επικρατεί πληθωρισμός από ταλέντα στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σαν τον 27χρονο Σλοβένο που κάθεται κάτω από τα δοκάρια της ομάδας της Νέας Σμύρνης, όμως, δεν είναι κανείς. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί: ο Πανιώνιος οφείλει το 50% της φετινής του πορείας σε αυτόν τον τύπου που ώρες-ώρες μετατρέπει το «ανθρώπινο τείχος» από λεκτική υπερβολή σε αγωνιστική πραγματικότητα.
Δεξί μπακ: Σταύρος Βασιλαντωνόπουλος (Λαμία)
Είχε βγάλει μάτια πριν τρία χρόνια με τον Απόλλωνα και η ΑΕΚ τον «τσίμπησε» άμεσα, αλλά ο ίδιος δεν ήταν έτοιμος για τόσο υψηλό επίπεδο. Δόθηκε δανεικός στη Βέροια πέρυσι και φέτος στη Λαμία απλά κάνει θαύματα. Ο Βασιλαντωνόπουλος λογικά πρέπει ήδη να ετοιμάζει βαλίτσες για την επιστροφή του στην ομάδα που ανήκει, γιατί η απόδοσή του στο δεξί άκρο της άμυνας της Λαμίας δεν αφήνει περιθώρια για «παρερμηνείες»: είναι ένα από τα καλύτερα δεξιά μπακ της λίγκας.
Στόπερ: Χρήστος Λισγάρας (Ξάνθη)
Δεν υπήρξε ποτέ το σούπερ όνομα, αλλά κανείς ποτέ δεν τον πέρασε με ευκολία. Ο Λισγάρας έχει φτάσει 32 χρονών, έχει φάει με το κουτάλι την Superleague και με την εμπειρία που διαθέτει θα μπορούσε να αγωνιστεί σε κάθε ομάδα του πρωταθλήματος και, μάλιστα, ως βασικός. Πολλά «χιλιόμετρα» στις πλάτες του, γεμάτες χρονιές, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς «άρχοντες» στο κέντρο της άμυνας, ο Λισγάρας μπορεί να μην είναι hot περίπτωση αλλά υπάρχει ένας κανόνας με αυτόν: όποιος δεν τον σέβεται, καλό είναι να τον φοβάται.
Στόπερ: Δημήτρης Χατζηισαΐας (Ατρόμητος)
Χαρακτηρίστηκε ο «νέος Δέλλας» όταν έπαιζε στον Πανιώνιο. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί στον ΠΑΟΚ δεν καθιερώθηκε ως βασικός στόπερ. Στον Ατρόμητο δείχνει την τεράστια αξία του και το χαίρεται. Η ομάδα του Περιστερίου κάνει μια παλαβή πορεία φέτος και κατά μεγάλο ποσοστό την οφείλει σε αυτή εδώ την παιχτούρα που στον χώρο του κέντρου της άμυνας δεν είχε αντίπαλο φέτος καθώς «έσβησε» κάθε επιθετικό που βρέθηκε στο διάβα του.
Αριστερό μπακ: Λουίς Ρότσα (Παναιτωλικός)
Ένας από τους πολλούς μπαλαδόρους λατίνους που έχει κάνει παράδοση να φέρνει στην Ελλάδα ο Παναιτωλικός, ο Λουίς Ρότσα είναι ένα αριστερό μπακ-φωτιά. Ανεβαίνει με ευκολία όλη την γραμμή, γυρίζει με χαρακτηριστική άνεση στη θέση του, δημιουργεί, κόβει, τρέχει, μαρκάρει, γενικά τα κάνει όλα (και κάτι παραπάνω) και συμφέρει. Ο Πορτογάλος είναι θέμα χρόνου να αποχαιρετήσει το Αγρίνιο για μια μεγαλύτερη ομάδα.
Αμυντικό χαφ: Νασιμέντο Μάντσον (Ατρόμητος)
Με διαφορά ο καλύτερος κόφτης που κυκλοφορεί στην Ελλάδα -μαζί με τον Σιμόες- και ένας παίκτης που αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο στη φετινή εξαιρετική πορεία του Ατρόμητου, ο Μάντσον «καταπίνει» αμέτρητα χιλιόμετρα σε κάθε ματς, ηρεμεί το παιχνίδι, ελέγχει την μπάλα όταν αυτή καίει, ενώνει τις γραμμές, παίζει μυαλωμένα και με πάθος- εν ολίγοις, πρόκειται για την απόλυτη φαντασίωση κάθε προπονητή. Ο «Καντέ του Περιστερίου» μάλλον δεν θα μείνει για πολύ ακόμα στο Περιστέρι…
Αμυντικό χαφ: Ματίας Ιγκλέσιας (Αστέρας Τρίπολης)
«Γερόλυκος» πλέον στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο Αργεντινός δεν έπαιξε ποτέ σε καμία παραδοσιακή δύναμη της Ελλάδας και πραγματικά είναι να απορεί κανείς γιατί δε συνέβη αυτό. Ηγετική φυσιογνωμία, τρομακτική δύναμη, μπαλαδόρος και τεχνίτης αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικός κεφαλοσφαιριστής, ο 33χρονος Ματίας Ιγκλέσιας είναι παίκτης που δύσκολα συναντά κανείς στα μέρη μας.
Δεξί χαφ: Αμίρ Ουάρντα (Ατρόμητος)
Αναγκαστικά μπαίνει σε μια θέση κάπου αλλά αυτό είναι μόνο τυπικό: ο Αιγύπτιος δεν έχει αληθινή θέση. Είναι απλά ένας μάγος, αυτή είναι η θέση του. Ποδοσφαιριστής που χαίρεσαι να τον βλέπεις, με διαφορά ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το ελληνικό πρωτάθλημα σε επίπεδο επιθετικογενή μέσου, ο Ουάρντα είναι από τους παίκτες που ακόμα και αν δεν υποστηρίζεις την ομάδα του θα πήγαινες στο γήπεδο απλά για να τον δεις να κάνει τα μαγικά του.
Αριστερό χαφ: Χρήστος Αλμπάνης (Απόλλων)
H μεγάλη αποκάλυψη του φετινού πρωταθλήματος και αναμφισβήτος ηγέτης του Απόλλωνα στην προσπάθειά του να σωθεί, ο Αλμπάνης είναι κομμένος και ραμμένος για μια πιο επιθετικογενή ομάδα και αυτό κάνει μπαμ από μακριά στο αρχοντικό και γεμάτο ποιότητα παιχνίδι του. Όλο το μέλλον είναι μπροστά του και η ώρα που θα «σφαχτούν» οι μεγάλοι για πάρτη του πλησιάζει όσο φτάνουμε προς την μεταγραφική περίοδο.
Επιθετικός: Πέδρο Κόντε (ΠΑΣ Γιάννινα)
Προσαρμοσμένος πλήρως πλέον στις συνθήκες του ελληνικού πρωταθλήματος, ο Ισπανός «βγάζει μάτια» με τη φανέλα του ΠΑΣ Γιάννινα. Σταθερά στις πρώτες θέσεις των σκόρερ και έχοντας την ικανότητα να στείλει την μπάλα στα δίχτυα πραγματικά όπως γουστάρει, η παλιοσειρά των ισπανικών γηπέδων απολαμβάνει να παίζει στα Ιωάννινα και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Θέμα χρόνου να μετακομίσει σε ομάδα πρωταθλητισμού.
Επιθετικός: Έρικ Γέντρισεκ (Ξάνθη)
Διεθνής με την Εθνική Σλοβακίας και με μεγάλη θητεία στα γερμανικά γήπεδα, το βαρύ πυροβολικό της Ξάνθης φέτος δυσκολεύτηκε να κάνει τη διαφορά στην ακριτική ομάδα. Αν βρισκόταν σε σύλλογο που έχει πιο επιθετική φιλοσοφία είναι δεδομένο πως θα είχε αναδειχθεί απείρως περισσότερο, αλλά ακόμα και έτσι η ποιότητά του ξεχειλίζει…