Δικαιολογείστε μόνο αν την τελευταία φορά που ασχοληθήκατε με το μπάσκετ οι παίκτες φορούσαν τόσο κοντά σορτσάκια που μετά βίας κάλυπταν το φύλο τους. Ή αν τις τελευταίες 2-3 μέρες βρίσκεστε σ’ επανδρωμένη αποστολή για την Αφροδίτη με το Apollo Creed (μετεξέλιξη του “Apollo 13”) και έχετε χάσει επαφή με τ’ αθλητικά στη χώρα μας. Ή, τέλος, αν αποκαμωμένος από την ενασχόλησή σας με το τίποτα, πήρατε την σκληρή απόφαση να επιδοθείτε σε μαραθώνιο ύπνου 72 ωρών, ούτως ώστε ν’ ανακτήσετε τις δυνάμεις σας.
Ειδάλλως, απλά δε γίνεται να μην γνωρίζετε για το γεγονός πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήρθε σε πλήρη ρήξη με τον Τζόρντι Μπερτομέου και, ως εκ τούτης, ο Παναθηναϊκός με την Ευρωλίγκα.
Οι άνθρωποι του 6 φορές πρωταθλητή Ευρώπης κατηγορούν- σύμφωνα με τα όσα διενεμήθησαν στο χθεσινό έκτακτο συμβούλιο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης- τον Μπερτομέου πως απέτυχε σ’ επίπεδο χορηγιών, καθώς τα έσοδα για τις ομάδες είναι ελάχιστα. Γι’ αυτό έθεσαν ζήτημα ψηφοφορίας για την εκλογή του επόμενου CEO της λίγκας.
Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η αντιμετώπιση της οποίας (θεωρούν στο Τριφύλλι ότι) τυγχάνει ο Παναθηναϊκός από την ίδια την διοργάνωση, «φωνάζοντας» συνέχεια για τη διαιτησία που… σφάζει την ομάδα του Πασκουάλ.
Κι εδώ κρύβεται η τεράστια παγίδα στην οποία (εν μέρει οικειοθελώς) έπεσε ο Παναθηναϊκός: Πώς γίνεται να περιμένεις οι παίκτες σου να «ματώσουν» στο παρκέ και να είναι απολύτως συγκεντρωμένοι στο, εξ αρχής πολύ δύσκολο, ματσάρισμα με τη Ρεάλ, όταν υπάρχει εύκολη η δικαιολογία σε περίπτωση αποτυχίας;
Το «Εμείς ήμασταν καλύτεροι, τα δώσαμε όλα, όμως γι’ ακόμα μία φορά είδατε τι έγινε» δεν είναι λεκτικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά κάτι τόσο ρεαλιστικό που σχεδόν μπορείς να το δεις να διαδραματίζεται μπροστά σου.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν παίκτη- όσο έμπειρος κι αν είναι- να μπει με το μαχαίρι στα δόντια όταν στο πίσω μέρος του μυαλού του χορεύει η «δικαιολογία» των διαιτητών που, βάσει σχεδίου, έρχονται στο ίδιο σου το σπίτι για να σε κλέψουν εντός των τεσσάρων γραμμών.
Αν συνυπολογίσουμε και την επικείμενη αποχώρηση του Παναθηναϊκού από την Euroleague (ο κ. Γιαννακόπουλος ήδη ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό το λογότυπο της FIBA με ξεκάθαρο μήνυμα επιστροφής εκεί), τότε καταλαβαίνει κανείς πως για ένα σύνολο που στηρίζεται πάρα πολύ στους Αμερικάνους παίκτες του, ο συνδυασμός διαιτησίας και αλλαγής διοργάνωσης μοιάζει να φέρνει ερεβώδη σύννεφα πάνω από το ΟΑΚΑ.
Ο Παναθηναϊκός, είναι η αλήθεια, ειδικά μετά τον ντόρο που έγινε στο παιχνίδι με τη Φενέρ στην Τουρκία και τα όσα ακολούθησαν στα social media, υπάρχουν ματς που αδικείται. Όχι της τάξης του 80-20 εις βάρος του, αλλά ένα εξόφθαλμο (και άκρως μπακαλίστικα υπολογισμένο) 60-40.
Και, αν θέλετε να ρίξουμε λάδι στη φωτιά σ’ ελεγχόμενο πλαίσιο (έχουμε μια αλλεργία, βλέπετε, στις οπαδικές «πυρκαγιές»), πράγματι ο Ολυμπιακός έχει καλύτερες διαιτησίες από τους Πράσινους στην Ευρωλίγκα- όπως, αντιστοίχως, ο Παναθηναϊκός έχει καλύτερες διαιτησίες στο ελληνικό πρωτάθλημα από τους Κόκκινους.
Επομένως, ο ισχυρός άντρας της ΚΑΕ έχει το δικαίωμα- δεδομένων των εξωπραγματικών ποσών που βάζει σε μια χειμαζόμενη οικονομικά Ελλάδα- να διαμαρτύρεται. Μόνο που…
Μόνο που ο «Εξάστερος» πρέπει να είναι πλήρως συγκεντρωμένος στα παιχνίδια κόντρα στην ομάδα του Πάμπλο Λάσο. Παρά τις πάσης φύσεως παραφωνίες, το Τριφύλλι κατάφερε να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας και το ΟΑΚΑ στις καλές του βραδιές μοιάζει με απόρθητο φρούριο.
Η φετινή Ρεάλ μπορεί να είναι μια άκρως επικίνδυνη ομάδα και να έχει στο ρόστερ της τον κορυφαίο, ενδεχομένως, παίκτη της από εδώ πλευράς του Ατλαντικού (ακριβώς: τον Ντόντσιτς), μπορεί να διαθέτει βασιλικό μέταλλο και να δείχνει ικανή για ένα break, όμως το τελευταίο διάστημα δεν είναι ακριβώς η επιτομή του οδοστρωτήρα και έχει ένα τεράστιο ερωτηματικό να συνοδεύει τον Γιουλ και το επίπεδο ετοιμότητάς του (αν, τελικά, παίξει στα playoffs).
Ο συγκεντρωμένος Παναθηναϊκός- αυτός που θα κλειδώσει σ’ ένα άυλο, μα «αρραγές», ντουλάπι τους όποιους περισπασμούς- του υπέροχου Καλάθη, μπορεί να κερδίσει τον πρώτο αγώνα την ερχόμενη Τρίτη (17/4), να κάνει το απαραίτητο ψυχολογικό βήμα (μην ξεχνάμε ότι πέρυσι δεν πέτυχε ούτε μία νίκη στους «8») και να επιστρέψει σε Final 4 μετά από το μακρινό, για ομάδα της δικής του ιστορίας, 2012.
Κι αν μπει εκεί, παρέα με ΤΣΣΚΑ, Φενέρ και (μάλλον) τον Ολυμπιακό, το ειδικό βάρος της φανέλας, συνδυαζόμενο με την ελεγχόμενη «τρέλα» των ξένων του, δίνει τη δυνατότητα να μετατρέψει τις πορτοκαλί νάρκες που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά του μονοπατιού που οδηγεί στην κορυφή σε ροδοπέταλα και να γράψει ιστορία.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μπορεί να μοιάζει παρορμητικός, όμως σε επίπεδο εξωαγωνιστικού σκακιού έχει αποδείξει πολλάκις πως βρίσκεται σχεδόν πάντα ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλό του.
Η χθεσινή του κίνηση στο συμβούλιο της Ευρωλίγκας ίσως, τελικά, και να ήταν υπολογισμένη με ακρίβεια πεπειραμένου χειρούργου, ο οποίος στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην καρδιά του «εχθρού».
Εκ πρώτης όψεως, το πράσινο αυτογκόλ αυτοκαλάθι μοιάζει αδιαμφισβήτητο.
Είναι, όμως, έτσι;
Αν ο Παναθηναϊκός καταφέρει να κλείσει τ’ αυτιά του στις Σειρήνες και συγκεντρωθεί στον στόχο του, μπορεί να πετύχει κάτι πραγματικά σπουδαίο.
Σκεφτείτε μονάχα την εικόνα του ίδιου του Μπερτομέου να κάνει την απονομή του τροπαίου στον μεγαλύτερο πολέμιό του. Τα μεγάφωνα ν’ ανακηρύσσουν και επίσημα ως πρωταθλητή Ευρώπης τον σύλλογο που μοιάζει έτοιμος να επιστρέψει στην αγκαλιά της FIBA.
Κάπου, στο μεγαλύτερο γραφείο πασίγνωστης ελληνικής φαρμακευτικής εταιρίας, ένας τύπος κλείνει τα μάτια και ζει για την συγκεκριμένη στιγμή.
Ω, να είστε σίγουροι γι’ αυτό.