Ο Άλεν Άιβερσον (ο παίκτης με το υψηλότερο ταβάνι στην ιστορία του παιχνιδιού στα μάτια του γράφοντος- μην τον παρεξηγείτε, έχει μυωπία και αστιγματισμό) τον είχε αποκαλέσει πάρα πολύ εύστοχα “Black Jesus”. Ο Μαύρος Ιησούς. Και, όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει αν κάποιος φονταμενταλιστής αντιληφθεί πως «ενοχλείς» τον προσωπικό του Θεό- άλλωστε το διαπιστώσαμε κι εμείς πριν από καιρό.
Επομένως, το να πεις- παγκοσμίως, όχι μόνο στα μέρη μας- κάτι για τον Τζόρνταν που δε θα ξεκινάει με «Είναι απλά» και θα τελειώνει «ο κορυφαίος όλων των εποχών!», μοιάζει με ηθελημένη ηλεκτρονική αυτοκτονία, μιας και, κατά πάσα πιθανότητα, το να γλιτώσεις το λιντσάρισμα είναι θέμα του αν και κατά πόσον μπορείς να προσεγγίσεις το ρεκόρ του Μπολτ στα 200 μέτρα για να ξεφύγεις από το εξαγριωμένο πλήθος.
Ωστόσο, φέτος περισσότερο από ποτέ, άρχισαν ν’ ακούγονται κάποιοι ψίθυροι, που στη συνέχεια «κούμπωσαν» με άλλους ψιθύρους και έφτασαν να έχουν, πια, το μέγεθος λεκτικής χιονοστιβάδας: «Μήπως ο ΛεΜπρόν Τζέιμς μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον GOAT;»
Τα όσα κάνει στο παρκέ την τρέχουσα σεζόν ο 33χρονος παίκτης των Καβς (στην 15η σεζόν του!) είναι τόσο εξωπραγματικά που, θέλοντας και μη, σε αναγκάζουν να μετατραπείς σε υπήκοό του και να προσκυνήσεις τον Βασιλιά.
Κάπως έτσι, το απαγορευμένο ερώτημα αναδύθηκε- από τα ερεβώδη βάθη του μπασκετικού υποσυνείδητου των φαν- στην επιφάνεια: «Μπας και ο Λεμπρόν…»
Θέλοντας να ρίξει κι άλλο λάδι στην ήδη υπάρχουσα φωτιά (ευελπιστώντας, παράλληλα, να μη μας κάψει κι εμάς), το menshouse διάλεξε τους 6 τομείς στους οποίους ο Τζέιμς είναι καλύτερος του Τζόρνταν.
Διόρθωση: εμφανώς καλύτερος…
Καλύτερος ριμπάουντερ
Δε χρειάζεται να είναι κανείς μπασκετική ιδιοφυΐα για ν’ αναλύσει το προφανές: ο Βασιλιάς είναι ένα σκαλί πάνω από τον Air σ’ αυτόν τον τομέα, κάτι που τεκμαίρεται τόσο από τους μέσους όρους καριέρας τους (7.4 έναντι 6.2), όσο και από την… στοιχειώδη λογική.
Ο ΛεΜπρόν είναι ψηλότερος κατά 6 ολόκληρους πόντους του Μάικλ και δεδομένων των παρεμφερών προσόντων τους, προφανώς και θα μαζεύει περισσότερα «σκουπίδια» από τον MJ. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν κατάργηση της λογικής.
Και, σύμφωνοι, ο Τζόρνταν την έχει καταργήσει απειράριθμες φορές.
Όχι σ’ αυτή την περίπτωση, όμως.
Όχι εδώ.
Καλύτερος πασέρ
Μιλούσαμε για το απόλυτο επιθετικό όπλο. Έναν shooting-first γκαρντ που είχε στο μυαλό του πώς θα σε «σκοτώσει» με τους πόντους του και η πάσα υπήρξε περίπου κάτι σαν «αναγκαίο κακό». Η ικανότητά του στις ασίστ ήταν, βέβαια, παροιμιώδης, όμως ο Τζόρνταν σπανίως επέλεγε ν’ ακολουθήσει συστηματικά αυτό το μονοπάτι, εξ ου και το «φτωχό» 5.3 που είχε για μέσο όρο.
Στον αντίποδα, ο Τζέιμς μπορεί να είναι εξωπραγματικός σκόρερ όταν το θελήσει, όμως κατά βάση αποτελεί έναν pass-first φόργουορντ που δε θα διστάσει να δώσει την μπάλα στον συμπαίκτη του ακόμα και για το τελευταίο κρίσιμο σουτ, αν υπάρχουν καλύτερες πιθανότητες να σκοράρει.
Η 7.2 τελικές πάσες/ ματς είναι ενδεικτικές, την στιγμή που φέτος έχει ανεβάσει αυτό το νούμερο στο 9.1. Ο τύπος κάνει το κλισέ «έχει μάτια στην πλάτη» να μοιάζει με πραγματικότητα πορτοκαλί αποχρώσεων, καθώς με τέτοιο ύψος μόνο αυτός κι άλλος στην ιστορία μπορούν να πασάρουν τόσο αδιανόητα καλά.
Ναι, σωστά καταλάβατε.
Ο «άλλος» είναι ο Μάτζικ Τζόνσον.
Καλύτερα αθλητικά προσόντα
Εδώ η «νίκη» του Μπρον έχει να κάνει απλά με την πεισματική θέληση του Χρόνου να συνεχίσει να τρέχει: ο κόσμος προχωράει και, μαζί του, εξελίσσεται και το ανθρώπινο είδος- ως εκ τούτου και οι (ημίθεοι) αθλητές.
Ο Μάικλ ήταν κάτι καινοφανές για την εποχή που έσκασε με πάταγο στο παγκόσμιο μπάσκετ (στην Ολυμπιάδα του 1984- ναι, ξέρουμε, όλοι τον γνωρίσαμε από όταν έπαιζε στο North Carolina στο NCAΑ, μιας και δε χάναμε ματς κολεγιακού τότε με ΠΑΣΟΚ), με μια από τις πιο διαδεδομένες ατάκες της εποχής να είναι το «Ο Μάτζικ και ο Μπερντ είναι οι καλύτεροι παίκτες στη γη. Ο Τζόρνταν, όμως, παίζει στον αέρα».
20+ χρόνια μετά, όμως, ήρθε το φαινόμενο ΛεΜπρόν και είναι η επιτομή του “Bigger, Stronger, Faster”: πιο μεγαλόσωμος, πιο δυνατός, πιο γρήγορος. Το κορμί και τα «συνεπακόλουθα» προσόντα του ηγέτη του Κλίβελαντ είναι κάτι που δεν έχει δει ποτέ ξανά ανθρώπου μάτι και σχηματίζει μεγάλα όμικρον έκπληξης στο στόμα καθενός όταν τον βλέπει να παίζει.
Το πιο «εκκωφαντικό» φετινό του κατόρθωμα δεν είναι οι μέσοι όροι του ούτε τα triple doubles (περισσότερα από κάθε άλλη σεζόν) ή το γεγονός πως οδήγησε στο 50-32 μια ομάδα που χωρίς αυτόν θα τερμάτιζε μετά βίας με ρεκόρ εφάμιλλο των Σίξερς τη σεζόν 1972-1973 (9-73).
Είναι το γεγονός πως έπαιξε και στα 82 ματς της κανονικής περιόδου. Στα 33 του. Μετά από 15 «γεμάτες» σεζόν.
“Damn”, που λένε και τ’ αμερικανάκια.
Καλύτερος σουτέρ
Ναι, εντάξει, μοιάζει παράδοξο (διάολε, αρκεί απλά να κοιτάξεις το στυλ με το οποίο σουτάρει ο καθένας): δεδομένης της δουλειάς που έριξε ο MJ σ’ αυτό τον τομέα μετά τα πρώτα 4-5 χρόνια του στη λίγκα, τότε που αναγκάστηκε να περιορίσει τις «πτήσεις», και του γεγονότος ότι το σουτ στην αρχή της καριέρας του Τζέιμς θεωρείτο η αχίλλειος πτέρνα του, τα πράγματα θα έπρεπε να είναι αντίστροφα. Όμως τα στατιστικά είναι αμείλικτα- και, εν προκειμένω, δεν ψεύδονται.
Ο Τζόρνταν τελείωσε την καριέρα του με ποσοστό κάτω από 50% και με 32% στα τρίποντα, την στιγμή που ο LBJ έχει να επιδείξει τα σαφώς καλύτερα 54% και 34.5%- ενώ τα τελευταία χρόνια παρουσιάζουν διαρκή άνοδο.
Συμφωνούμε: ουδείς εκ των δύο είναι Στεφ Κάρι.
Αλλά…
Αλλά ΛεΜπρόν.
Καλύτερος αμυντικός «συνολικά»
Ουδείς το αμφισβητεί: παρά τα όσα εξωπραγματικά έκανε στο μπροστά μέρος του γηπέδου, ο AIR ήταν φανταστικός και στο πίσω (για την ακρίβεια, όταν ήθελε- μην βλέπετε μόνο τα highlights του…). Ωστόσο, τις επικίνδυνες αποστολές τις αναλάμβαναν, στα χρόνια της απόλυτης δόξας του, ο Πίπεν με τον Ρόντμαν κι αυτός… έκλεβε την μπάλα από τον Μαλόουν για να βάλει το πιο υπέροχο σουτ στην ιστορία.
Όμως, το «εύρος» του ήταν περιορισμένο: μάρκαρε τους shooting guard, σπανιότερα τους «άσους» και μόνο σποραδικά από το «3» και πάνω,
Ο Τζέιμς, από την άλλη, μπορεί φέτος να κλέβει σε βαθμό κακουργήματος στην άμυνα, όμως συνολικά είναι καλύτερος: μαρκάρει από τον πλέι μέχρι τους βαρείς σέντερ, καθώς τα σωματικά του προσόντα του το επιτρέπουν, ενώ έχει μια πρωτοφανή έκρηξη στα πρώτα βήματα- ειδικά αν αναλογιστούμε το ύψος του.
Αν θεωρείτε πως είμαστε παράλογοι, αγνοήστε μας.
Αλλά πριν «αποχωρήσετε», ρωτήστε λίγο κάτι τον Ιγκουοντάλα…
Υψηλότερο μπασκετικό ΙQ
Το απόλυτα υποκειμενικό κριτήριο- δε θα διαφωνήσουμε-, όμως, να, έχει βάση: ο Μάικλ ήταν το απόλυτο Mad Dog στο παρκέ- ένα λυσσασμένο σκυλί που το άφηνες ελεύθερο και σε «δάγκωνε» ξανά και ξανά και ξανά με τους πόντους του, μέχρι να ματώσεις και ν’ αποχαιρετίσεις τον μάταιο τούτο μπασκετικό κόσμο.
Στον αντίποδα, ο ΛεΜπρόν είναι (αδιαμφισβήτητα) πληρέστερος σαν παίκτης και διαθέτει πιο ολοκληρωμένο οπλοστάσιο- απόρροια, φυσικά, του μάλλον τετραψήφιου IQ του όταν φοράει φανέλα και σορτσάκι. Αν χρειαστεί να σκοράρει στις κρίσιμες στιγμές, θα το κάνει. Αν πρέπει να πασάρει, επίσης. Να πάρει ένα ριμπάουντ, να κλέψει μια μπάλα, να κάνει λίγο ευγενές flopping για να πάρει το σφύριγμα και ούτω καθεξής.
Η διαφορά των δύο είναι εμφανής και στον τρόπο που προσέγγιζαν το ίδιο το παιχνίδι: “My way or the high way” ο Τζόρνταν, που πετούσε μπάλες στα πρόσωπα των συμπαικτών του (Κάρτράιτ) ή τους έριχνε μπουκέτα (Κέρ), πιο «πατρική φιγούρα» ο LBJ.
Αλήθεια, εσείς ποιον θα προτιμούσατε να έχετε συμπαίκτη;
Τον «τρελό» ή τον «Αϊνστάιν»;
Συμπερασματικά
Έξι διαφορετικοί τομείς (και κάνα 2-3 ακόμη που ηθελημένα έμειναν εκτός, γιατί έχει γραφτεί ήδη η Οδύσσεια)- 6, σαν το νούμερο της φανέλας του στο Μαϊάμι- στους οποίους ο ΛεΜπρόν είναι καλύτερος του Τζόρνταν.
Άρα, είναι και καλύτερος συνολικά, σωστά;
Λάθος: Αυτό που έκανε τον Τζόρνταν ξεχωριστό ήταν η αρρωστημένη του μανία να σε κερδίζει με κάθε τρόπο. Αν σ’ έβλεπε στο παρκέ με την καρδιά σου στο πάτωμα, απλά θα έτρεχε δίπλα σου και θα την πατούσε με τα πόδια του μέχρι να σταματήσεις ν’ αναπνέεις.
Σε μια αντίστοιχη περίπτωση, ο Τζέιμς θα σε σήκωνε από το παρκέ και θα σε χτυπούσε φιλικά στην πλάτη, ρωτώντας σε αν αισθάνεσαι καλά.
Η «λύσσα» δεν διδάσκεται- είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το έχεις. Και ο Μάικλ υπήρξε ο πιο αδίστακτος καργιόλης που έχει φορέσει ποτέ sneakers.
Το επιχείρημα των περισσότερων ατομικών κατορθωμάτων έναντι του Λεμπρόν δεν ευσταθεί ιδιαίτερα (ο Καρίμ, για παράδειγμα, ή ο Μπιλ Ράσελ έχουν απείρως πιο πολλούς τίτλους και διακρίσεις από τον MJ), όμως το νο1 όλων των εποχών του ανήκει κυρίως λόγω αυτής της ακόρεστης δίψας του για αίμα.
Όχι, για την ώρα ο θρόνος του Τζόρνταν είναι ασφαλής.
Για την ώρα, όμως.
Διάολε, πόσο να κρατήσεις μακριά από έναν θρόνο τον ίδιο τον Βασιλιά;