Διαβάζοντας χθες τυχαία ότι ο Απόλλωνας Σμύρνης κινείται για να τον εντάξει στο δυναμικό του, σκέφτηκα ότι πάει πολύς καιρός από τότε που μας απασχόλησε. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, από τότε που έφυγε ξανά από τον Παναθηναϊκό, είναι σαν να μην υπάρχει. Πέρασε πλέον ως βεβαιότητα στο dna του ποδοσφαιρόφιλου ότι δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει. Ότι το ποδόσφαιρο τέλειωσε πολύ νωρίς για εκείνον. Πρωτίστως στο μυαλό του και μετά στο σώμα του. Ο Σωτήρης Νίνης αναζήτησε πολλές φορές το restart, αλλά αυτό δεν του έκανε το χατίρι να εμφανιστεί. Επέλεξε να μας αφήσει όλους με την απορία.
Ποια είναι αυτή; Αν θα μπορούσε να έχει γίνει σήμερα ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής της εποχής του και ένα από τα καλύτερα δεκάρια που είδαμε σε αυτή τη χώρα. Μπορεί να μοιάζει υπερβολή αν κοιτάξουμε πίσω μας και το τι έχει διανύσει ως σήμερα ο Σωτήρης. Αλλά αν επαναφέρουμε το συναίσθημα που προκάλεσε στα πρώτα 3 χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας, τότε δικαίως θέτουμε αυτό το what if σενάριο.
Όλοι θυμόμαστε την αρκετά ασυνήθιστη κίνηση του Μουνιόθ το 2007 να τον ρίξει σε ένα ματς με το Αιγάλεω στις 7 Γενάρη. Όλοι θυμόμαστε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ήταν εξάλλου μια εποχή που οι εφημερίδες ακόμα δημιουργούσαν ειδήσεις και καθόριζαν το θυμικό του φιλάθλου. Ο Σωτήρης Νίνης με τα πρώτα του δείγματα τις οδήγησε σε μεγαλοπρεπείς τίτλους και χαρακτηρισμούς.
Σε μια χρονιά αποτυχημένη για την ομάδα, εμφανιζόταν μια μεγάλη ηλιαχτίδα φωτός. Σε ηλικία 17 ετών και κάτι ημερών ο Σωτήρης έσπαγε τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο. Το καλοκαίρι που ακολούθησε διέπρεψε με τη φανέλα της Εθνικής U-19 και όλοι λέγαμε για το ότι θα εξελιχθεί σύντομα σε ηγέτη του ΠΑΟ. Παρά το ότι η παρουσία Πεσέιρο αποτέλεσε ένα μικρό πισωγύρισμα, για μια τριετία ο Σωτήρής Νίνης διεκδικούσε και εξελισσόταν. Το πρωτάθλημα του 2010, όταν και ο Τζιμπρίλ Σισέ του υποκλινόταν για το γεγονός πως ήταν από τους λίγους που τον τροφοδοτούσαν, και φυσικά η εμφάνιση στο Ολίμπικο φανέρωναν σπουδαίο μέλλον.
Πέρασαν 8 χρόνια από τότε και οι περισσότερες επιλογές του κρίθηκαν ως λανθασμένες. Η Πάρμα, ο ΠΑΟΚ, η επιστροφή στον ΠΑΟ. Κάτι ότι βρέθηκε σε λάθος εποχή σε αυτές τις ομάδες, κάτι ότι στάθηκε και άτυχος, έφτασε να θεωρείται πρώην ποδοσφαιριστής από τα 25 του.
Σύμφωνα με όσα έχουν γραφτεί κατά καιρούς για εκείνον, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βρίσκεται στα μυαλά του. Το κλασσικό σύμπτωμα του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο μεταβαλλόταν και απαιτούσε αθλητές, ο Νίνης αφέθηκε στην καλή του πάσα και σέντρα και δεν δούλεψε σωστά το σώμα του, την ταχύτητα του. Θυμάμαι άπειρα τζαρτζαρίσματα που έφευγε εκτός πορείας.
Αυτό δεν αναιρεί με τίποτα ότι τις στιγμές που προσπαθούσε για το restart, η τύχη του γυρνούσε την πλάτη. Πέρα από το σύνδρομο κοιλιακών που είχε, υπήρχαν και περιστατικά όπως ο τραυματισμός με το Ισραήλ που του όρθωναν τεράστια εμπόδια. Προσθέστε σε αυτό ότι εμπιστεύτηκε και λάθος ανθρώπους που του άλλαξαν την εκγύμναση και δημιουργείται το παγόβουνο του Σωτήρη.
Ίσως και το timing να ήταν μέρος της ατυχίας του. Καθώς οδεύει προς τα 29 του, πιστεύω πως αν τον ρωτούσε κανείς για το τι έφταιξε, θα παραδεχόταν ότι τα μυαλά του φούσκωσαν γρήγορα. Άλλωστε, απ΄όλα όσα πέρασε αυτό είναι το μόνο που θα μπορούσε να αλλάξει. Με τους τραυματισμούς δεν μπορείς να τα βάλεις. Αλλά τον εαυτό σου μπορείς να τον τιθασεύσεις καλύτερα. Όχι ότι έκανε κάτι κακό. Ούτε κρίνεται από εμάς τους απ΄έξω. Στην δική του ζωή εκείνος κάνει κουμάντο. Μπορεί για τον ίδιο να έχει ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι που μετράει.
Εμείς είμαστε απλώς φίλαθλοι που κάποτε γοητευτήκαμε από το δυνητικό του, που μας χαροποιούσε το πραγματικό του και που έχουμε ακόμα την απορία. Ή καλύτερα ένα μικρό ανάθεμα. Πόσο κρίμα που ο Νίνης δεν έγινε αυτό που φανέρωναν όλα τότε…;