Πόσοι είναι οι οπαδοί της ΑΕΚ στην Ελλάδα;
Περίπου 900.000; 1 εκατομμύριο;
Ε, όσοι και να ‘ναι τώρα, ένα είναι βέβαιο: Σε ακριβώς… εννέα μήνες από τώρα θα είναι περισσότεροι!
Γιατί το τριήμερο που μόλις τελείωσε, με τα αισθήματα που προκάλεσε στους φίλους της «Ένωσης», αναμένεται να προκαλέσει αύξηση των γεννήσεων.
Και ποιος ξέρει, ίσως και μια χορηγία του Viagra την επόμενη σεζόν στη φανέλα της ομάδας!
Επιβεβαιώνοντας ακόμα περισσότερο την άποψη ότι ξεπληρώνει τους ΑΕΚτσήδες για τα βάσανα που έχουν περάσει τόσα χρόνια, ο καλός θεούλης συνέχισε να τους μοιράζει απλόχερα χαρές.
Μέχρι την Παρασκευή λοιπόν υπήρχε το Κύπελλο στο μπάσκετ. Το Σάββατο πανηγυρίστηκε έξαλλα το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο. Την Κυριακή ολοκληρώθηκε το ντελίριο με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ πάλι στο μπάσκετ.
Άντε μετά να μην πιστέψεις την υποψία ότι ακόμα και τη Eurovision θα κερδίσουμε, αν στείλουμε το «εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια»!
Την ώρα λοιπόν που οι «κιτρινόμαυροι» οπαδοί έχουν τεχνικές δυσκολίες στο να κοιμηθούν μπρούμυτα, εμφανίστηκε εκείνος που συμβολίζει περισσότερο από κάθε άλλον την «ανάσταση» του συλλόγου.
Εκείνος που η εικόνα του συνδέθηκε με τον πόνο του υποβιβασμού προ πενταετίας. Και πλέον επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο την ιστορική αλήθεια ότι «γυρίζει ο τροχός»!
Ο Κώστας λοιπόν, ο οπαδός που είχε συγκλονίσει όταν ο φακός τον έπιασε να κλαίει με λυγμούς στα σκαλιά του ΟΑΚΑ εκείνο το μαύρο βράδυ με τον Πανθρακικό, απεικόνισε ξανά την ψυχολογία του μέσου ΑΕΚτσή.
Σε επικοινωνία του με το «aek365» έστειλε φωτογραφία από τους πανηγυρισμούς του στη φιέστα με τον Λεβαδειακό. Και έδειξε ότι (όπως κάθε φίλος της ομάδας) μπορεί να κλαίει πλέον από χαρά.
Γιατί;
-Γιατί έζησε ένα τριήμερο βγαλμένο από υγρή φαντασίωση κάθε οπαδού: Με πάρτι εναλλάξ σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, τη μια κούπα (Τσάμπιονς Λιγκ) μετά την άλλη (πρωτάθλημα), τη Φιλαδέλφεια να βουλιάζει από το ξέσπασμα 40.000 πιστών κάθε φύλου και ηλικίας και το ΟΑΚΑ να φλέγεται για την εκπλήρωση του ονείρου «και ξανά, ξανά θα γίνεις βασίλισσα…»
-Γιατί πλέον δεν θα βρεθεί κανένα ποδοσφαιρικό χωριό, ούτε κάποιος κομπλεξικός οπαδός ομάδας με φανέλα-πούπουλο μπροστά στη δική του να χλευάσει «εκεί, εκεί, στη Β’ Εθνική». Κι αν διανοηθεί κάποιος να επαναλάβει αντίστοιχη ασέβεια, θα ξέρει ότι (όσο και να αργήσει) θα έρθει η μέρα που θα τιμωρηθεί παρακολουθώντας θριάμβους της.
-Γιατί αν το «1968» έγινε ταινία με μια κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 2018 (με κατάκτηση πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο, Κυπέλλου και Τσάμπιονς Λιγκ στο μπάσκετ, ενδεχόμενο νταμπλ στην μπάλα και πιθανώς ευρωπαϊκού στο χάντμπολ) μπορεί να γίνει χολιγουντιανή υπερπαραγωγή με τρία κιτρινόμαυρα σίκουελ.
-Γιατί η ομάδα του δεν επέστρεψε απλώς -όπως είχε υποσχεθεί ότι θα κάνει από τις δύσκολες κιόλας ημέρες. Το έκανε συνδυάζοντας τις αγωνιστικές επιτυχίες και τις κατακτήσεις των τίτλων με τη συμπάθεια των ουδέτερων και την αναγνώριση των αντιπάλων (ή τουλάχιστον εκείνων που δεν έχουν στο μυαλό τους παραπάνω βαθμούς και ένα παιχνίδι λιγότερο).
-Γιατί πέρα από τους τίτλους, προχωρά ακάθεκτο και αυτό που μοιάζει σημαντικότερο κι από 10 πρωταθλήματα μαζί: Η «Αγια-Σοφιά», το γήπεδό της, το πολυπόθητο σπίτι της στα ιερά χώματα όπου το έφτιαξαν οι πρόγονοί της και όπου μεγαλούργησαν όλες οι μεγάλες μορφές της ιστορίας της. Στη δική της Νέα Φιλαδέλφεια, που ήδη έχει επιστρέψει στους γνωστούς κιτρινόμαυρους ρυθμούς.
-Γιατί τελείωσε η εποχή που η ομάδα του ήταν το εύκολο θύμα και ο ιδανικός αντίπαλος για να τον κάνεις ό,τι θέλεις (εντός κι εκτός γηπέδου). Πλέον μένει αήττητη στα ποδοσφαιρικά ντέρμπι, γυρίζει άμα λάχει ματς με τον Ολυμπιακό από το 83’, παίρνει Κύπελλο στο μπάσκετ καθαρίζοντας και τους δυο «αιώνιους» και σε παιχνίδια-φωτιά διαιτητές και επόπτες το σκέφτονται διπλά να της ρίξουν… πιστόλι.
-Γιατί από ‘κει που η ομάδα του πριν 3,5 χρόνια αποκλειόταν στο Κύπελλο Γ’ Εθνικής από τον Αγροτικό Αστέρα και πανηγύριζε έξαλλα ανατροπή στο 95’ επί του Αχαρναϊκού στη Ριζούπολη, στο ίδιο ακριβώς μέρος την Κυριακή στέφθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδας. Και έκανε πράξη την προειδοποίηση «ερχόμαστε», που επίσης χλευάστηκε από τους αντιπάλους της.
-Γιατί η ομάδα του σφύζει από ποδοσφαιρική υγεία, διαθέτει ποιότητα, ελληνικό κορμό και άψογα αποδυτήρια. Η διοίκηση έχει τα πάντα τακτοποιημένα, ο κόσμος υποστηρίζει παντού και πάντα χωρίς επεισόδια και τα σταθερά βήματα χρόνο με τον χρόνο (Κύπελλο την πρώτη σεζόν μετά την επιστροφή, Champions League τη δεύτερη, πρωτάθλημα την τρίτη) πείθουν πως τα καλύτερα έρχονται.
-Γιατί είδε εκατοντάδες παιδάκια να πηγαίνουν έπειτα από χρόνια με τα κιτρινόμαυρα στο σχολείο. Πιτσιρικάδες που δεν ήξεραν τι θα πει πρωτάθλημα να παίρνουν την πρώτη πραγματικά δυνατή χαρά. Μεσήλικες που νοσταλγούσαν τις μεγάλες εποχές να κλαίνε από συγκίνηση. Παππούδες που αγωνιούσαν αν θα προλάβουν την «ανάσταση» να ευχαριστούν τον Θεό. Και ένιωσε όσους έχουν φύγει αυτά τα 24 χρόνια να την καμαρώνουν κι εκείνοι από ψηλά.
-Γιατί έζησε όλη την πορεία από το σημείο μηδέν μέχρι την τωρινή… υπερκούπωση. Έλαβε την υπέροχη ανταμοιβή του να στηρίζεις την ομάδα σου και στα δύσκολα. Μπορεί -ακριβώς επειδή τη στερήθηκε- να εκτιμήσει τη σημερινή γλύκα. Και να διαπιστώσει ανακουφισμένος ότι τα δάκρυα τα δικά του, όπως και του Νίκου Πανταζή, έγιναν πλέον δάκρυα χαράς…
