Στους φετινούς τελικούς του NBA (όπως και στα προηγούμενα ματς των πλέι-οφ) ο Λεμπρόν Τζέιμς σπάει τα κοντέρ.
Χωρίς την υπερβολή με την οποία χρησιμοποιείται η έκφραση, «είναι μια ομάδα μόνος του».
Υπάρχει όμως ένα προβληματάκι.
Οι άλλοι (οι Γουόριορς) είναι πέντε. Και μάλιστα πυραυλοκίνητοι.
Αντίθετα με τους δικούς του, που συναγωνίζονται ποιος θα… νιαουρίσει περισσότερο!
Βλέποντας λοιπόν τον «βασιλιά» να βυθίζεται στην απόγνωση μετά την αδιανόητη γκάφα του Τζέι Αρ Σμιθ στον πρώτο τελικό και γενικώς να σιχτιρίζει από μέσα του για τους κατσαπλιάδες που ‘χει μπλέξει, σκέφτεσαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχε λίγο καλύτερους συμπαίκτες.
Και καταλήγεις ότι θα ‘χε περισσότερες πιθανότητες να πάρει το φετινό πρωτάθλημα, ακόμα κι αν αγωνιζόταν στην ίδια πεντάδα με τους εξής:
Γιόσκο Καφετζή
Ούτως ή άλλως οι Καβαλίερς πλέι-μέικερ δεν χρειάζονται. Τη δουλειά του να κατεβάζεις την μπάλα την κάνει (κι αυτή) ο Λεμπρόν. Οπότε γιατί να πληρώνεις άσκοπα τον Τζορτζ Χιλ; Για να τρέμουν τα χεράκια του στο πρώτο ματς με τους Γουόριορς, να μην μπορεί να βάλει τη δεύτερη βολή και επειδή ο Σμιθ έκανε τη μαλακία του αιώνα, να τη βγάζει ο ίδιος καθαρή; Ε, λοιπόν όχι, κύριε. Καλύτερα Γιόσκο Καφετζής!
Μπορεί να μην είναι τόσο αέρινος, όσο ήταν την εποχή που μας συστήθηκε ως φέρελπις Σκοπιανός πόιντ-γκαρντ στον Ολυμπιακό, αλλά του πούστη, την μπάλα από τη μια μπασκέτα στην άλλη θα μπορεί να τη μεταφέρει χωρίς να σηκώνει θερμοκρασία από το άγχος. Ως Καφετζής που σέβεται τον εαυτό του, θα βγάζει (αλά Τσιάρτας) ασίστ με την ευκολία που βάζει ένα ποτήρι νερό. Και όταν ο Λεμπρόν θα του ζητάει την μπάλα, θα σπεύδει να φωνάξει: «Έφτασεεεεεε…»!
Βαγγέλη Βουρτζούμη
Σημασία δεν έχει το θέαμα και η λεζάντα. Για να μπορέσει ο Λεμπρόν να σηκώσει ξανά πρωτάθλημα στο NBA χρειάζεται και ουσία. Και ποιος είναι ιδανικότερος για να τον πλαισιώσει στους Καβαλίερς από τον ορισμό της μπασκετικής αποτελεσματικότητας; Τον μοναδικό Έλληνα παίκτη που έχει πανηγυρίσει τρεις ευρωπαϊκές κούπες με τρεις διαφορετικές ομάδες, χωρίς να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε καμία απ’ αυτές; Τον Βαγγέλαρο τον Βουρτζούμη!
Εξάλλου ο ίδιος θα δεχόταν με ευκολία την πρόκληση. Και να κοκκίνιζε από τη ντροπή όταν θα έβγαινε στο παρκέ δίπλα στον «βασιλιά», τα πάντα κόκκινα μάγουλά του δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν να προσέξει τη διαφορά. Άσε που εκείνος δεν θα έβγαινε ποτέ από τη ρακέτα όπως έκανε στην περιβόητη φάση ο Τζέι Αρ Σμιθ! Θα κάρφωνε με μανία και μετά το νικητήριο καλάθι, θα έμενε στο στεφάνι για να κόψει (όπως έκανε ΠΑΝΤΑ στο τελετουργικό των επιτυχιών) το διχτάκι!
Σάκη Τζαλαλή
Στους σημερινούς Καβαλίερς βασικό «τεσσάρι» είναι ο Κέβιν Λαβ. Πόσο πιο τσαμπουκαλεμένοι όμως θα ήταν, αν στη θέση του βρισκόταν μια άλλη… αγάπη των Ελλήνων μπασκετόφιλων: Ο Σάκης Τζαλαλής! Πάντα παθιασμένος και μαχητής, θα έπαιζε στην «Quickens Loans Arena» ακριβώς όπως στο κλειστό του Μετς. Και δεν θα χρειαζόταν περισσότερες από δυο περιόδους για να δείξει στον δήθεν νταή Ντρέιμοντ Γκριν ότι είναι μια τρίχα από… τη χαίτη του.
Μπορεί το φλώρικο «defence-defence» να μην ακουγόταν εξίσου πωρωτικό στ’ αυτιά του όσο το θρυλικό «Σάκη Τζαλάλη, παρ’ τους το κεφάλι», αλλά ο Παγκρατιώτης φόργουορντ θ’ αποτελούσε το μεγαλύτερο στήριγμα του Λεμπρόν. Τον άνθρωπο που δεν θα τον απογοήτευε ποτέ όταν η μπάλα θα έκαιγε. Και επιβεβαιώνοντας ότι αποτελούσε τον Ταξίαρχο Θεοχάρη του ελληνικού μπάσκετ, θα τάπωνε επιβλητικά τον Ντουράντ, ουρλιάζοντας «not in my house, σκουλήκι»!
Χρήστο Τσέκο
Καλό παιδί ο Τρίσταν Τόμπσον (λέμε τώρα), κολλητάρι του Λεμπρόν (ειδάλλως δεν επρόκειτο ποτέ να παίζει σε ομάδα που διεκδικεί τίτλο), αλλά για να κάνεις την υπέρβαση χρειάζεσαι έναν ψηλό που θα το λέει η καρδιά του. Ένα σέντερ που απέναντί του οι αντίπαλοι θα κάνουν κακάκια. Έναν τύπο που -αν και φοβερό παιδί- θα δίνει την εντύπωση στο παρκέ ότι έχει να χαμογελάσει 25 χρόνια. Με λίγα λόγια, χρειάζεσαι έναν Τσέκο!
Με υπνωτιστικό βλέμμα και το τρίχινο γουνάκι στους ώμους να θυμίζει πρόεδρο του Αρείου Πάγου, ο Χρηστάρας θα «δίκαζε» τους Γουόριορς. Θα τους άφηνε να σκάνε σαν κουνούπια πάνω του, όσο θα ‘δινε σκριν στον Λεμπρόν. Και την ώρα που θα φύτευε στο παρκέ τα υπολείμματα του Στεφ Κάρι ή οποιουδήποτε άλλου είχε το θράσος να επιχειρήσει μπάσιμο μπροστά του, θ’ άκουγε την εξέδρα να παραληρεί όπως κάποτε το Παλέ: «Ηe ‘s clumsy and brave, the fucking scamp Tsekos» («είναι ατζαμής και τσαμπουκάς ο Τσέκος ο αληταράς»)!
