Έχει χάσει το πρώτο φιλικό της σεζόν με τη Φίλιπς Μιλάνο, όπως επίσης και το δεύτερο κόντρα στην Ντέπι Νάπολι. Είναι βαρύς, δεν έχει καθόλου ανάσες, του λείπει η φυσική κατάσταση και τα πατήματά του δε θυμίζουν σε τίποτα τον παίκτη που σάρωνε την προηγούμενη τριετία στα παρκέ της Α1.
«Είναι αρχή ακόμα και σίγουρα δε βρίσκομαι στην κατάσταση που θέλω. Όμως, αν μου δώσετε λίγο χρόνο είμαι σίγουρος πως θ’ ανταποκριθώ στις απαιτήσεις», δηλώνει ο ίδιος.
Στην άκρη του πάγκου, ο πολύς Ντούσαν Ίβκοβιτς προσπαθεί να κρύψει την εμφανή δυσφορία του, με δηλώσεις που έμοιαζαν βγαλμένες από το στόμα λέκτορα του πανεπιστημίου κοινοτοπίας: «Δεν είναι στο επίπεδο που τον περίμενα, όμως δουλεύει σκληρά στις προπονήσεις και σύντομα θα μπορεί να μας βοηθήσει», μονολογεί, σχεδόν, ο «Σοφός».
Κάπως έτσι, η τρίτη φιλική αναμέτρηση πριν την έναρξη της σεζόν 1992-1993 είναι σημειωμένη με κόκκινο στυλό: η ομάδα θ’ αντιμετωπίσει επί ιταλικού εδάφους το κολέγιο του UCLA και ο Αμερικανός θα κάνει, επιτέλους, το ανεπίσημο ντεμπούτο του με την ασπρόμαυρη φανέλα.
Στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα δεν είναι καλός (για τα δικά του, πάντα, δεδομένα) και λίγο πριν το τέλος τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα: προσγειώνεται άτσαλα στο παρκέ και το πόδι του διαλύεται- ολική ρήξη συνδέσμων είναι το πόρισμα των γιατρών.
Ένα ματς, ημιτελές, φιλικό- αυτή ήταν η σύντομη καριέρα του Ερλ Χάρισον στον ΠΑΟΚ, ο οποίος ουδέποτε κατάφερε να φορέσει τη φανέλα «μεγάλης ομάδας».
Μικρό το κακό.
Βλέπετε, υπάρχουν πάντα εκείνες οι τρεις σεζόν του στο Παγκράτι…
Ο πρώτος ξένος στην ιστορία των «Ροσονέρι»
Έμοιαζε με πορτοκαλί ψέμα, όμως ήταν πέρα για πέρα αλήθεια: την πρωταπριλιά του 1989 το Παγκράτι, υπό τις οδηγίες του Μάκη Δενδρινού, εξασφάλιζε και μαθηματικά την άνοδό του στην Α1, αφήνοντας πίσω τον αγωνιστικό «εφιάλτη» της Α2.
Για τη νέα σεζόν στα «μεγάλα σαλόνια», ο πρόεδρος του συλλόγου Φώτης Αθανασόπουλος αποφάσισε ν’ αντικαταστήσει τον Δενδρινό με τον ημίτρελο Τζόνι Νιούμαν, ο οποίος είχε γράψει αρνητική ιστορία σ’ εκείνο το διαβόητο περιστατικό με το διαιτητή στο Ερυθρός Αστέρας- ΠΑΟΚ προ διετίας.
Ο Νιούμαν, λοιπόν, έχοντας την «αρωγή» του προέδρου, θα καλείτο ν’ αποφασίσει ποιος θα ήταν ο πρώτος ξένος στην ιστορία που θ’ αγωνιζόταν με τη φανέλα των «Ροσονέρι» στην Α1.
Και με την εμπειρία του και το κοφτερό του μάτι (ουδείς μπορούσε να το αμφισβητήσει αυτό, ανεξάρτητα με το αν έστεκε ιδιαιτέρως καλά στα μυαλά του ή όχι…), διάλεξε τον τύπο που είχε επιλεγεί στο νούμερο 91 ενός από τα κορυφαία- αν όχι το κορυφαίο- drafts όλων των εποχών: αυτό του 1984, το οποίο «περιελάμβανε» τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Χακίμ Ολάζουον, τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ, και, φυσικά, τον σπουδαίο Σαμ Μπόουι, που οι Μπλέιζερς πήραν στο 2 αντί του Τζόρνταν- σε μια από τις πιο υπέροχα ηθελημένες αγωνιστικές αυτοκτονίες στα χρονικά.
Το όνομα του Αμερικανού που θα ερχόταν στα μέρη μας ήταν «Ερλ Χάρισον», είχε αγωνιστεί στο CBA και στη γαλλική Ρεν (όπου κι έβγαζε επί μονίμου βάσεως μάτια με 25 πόντους και 15 ριμπάουντ μέσο όρο) και κόστισε στη μικρή ομάδα της Αθήνας το αστρονομικό- για το πορτοφόλι της- ποσό των 60.000 δολαρίων.
Όταν όμως έδεσε τα sneakers του για πρώτη φορά και πάτησε το παρκέ του Μετς, κατέστη σαφές πως άξιζε ακόμα και το τελευταία σεντ…
Let the show begin (σε παρκέ και μπαρ)
Τζαλαλής, Μπακατσιάς, Τριανταφύλλου, Καρατζάς, Νικολόπουλος και Ζώτος- οι συμπαίκτες του δηλαδή- είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό, με τους φιλάθλους του Παγκρατίου να τους μιμούνται τέλεια και τον Νιούμαν να πανηγυρίζει ησύχως (λέμε τώρα…) από μέσα του.
Ο Χάρισον είχε 28 πόντους στο πρώτο του φιλικό απέναντι στους “Athletics” (ομάδα επίλεκτων της Αμερικής), ενώ μετρούσε 30 πόντους και 10 ριμπάουντ στο τουρνουά «Μπιζάνεια» που πήρε μέρος το Παγκράτι.
Στο πρώτο του επίσημο ματς κόντρα στον «Αυτοκράτορα» Άρη, ο Αμερικάνος πρώτα έβαλε 21 πόντους στη, φυσιολογική, ήττα με 86-74 και μετά… μανούριασε τόσο με τον Γιάννη Ιωαννίδη, όσο και με τον Νίκο Γκάλη.
Ο λόγος; Ο Ερλ είχε δοκιμαστεί πρώτα από τους «κιτρινόμαυρους», όμως- όπως έλεγαν οι φήμες της εποχής- ο Ιωαννίδης, με την σύμφωνη γνώμη του Γκάλη, τον είχε απορρίψει με συνοπτικές διαδικασίες, καθώς είχε το κακό συνήθειο να επιστρέφει εμφανίσιμο κουρέλι στο σπίτι του τις πρώτες πρωινές ώρες μετά από επισταμένη έρευνα στα μπαράκια της συμπρωτεύουσας. Μάλιστα, σε μια από τις τελευταίες του εξόδους στην πόλη είχε κάνει λαμπόγυαλο ολόκληρο το μαγαζί και τον πέταξαν έξω με τις κλοτσιές.
Τη ροπή του προς τη διασκέδαση την γνώριζαν και στο Παγκράτι, όμως επέλεξαν να κάνουν ηθελημένα τα θεόστραβα μάτια.
Πώς θα μπορούσαν να πράξουν το αντίθετο;
Ο τύπος είχε τελειώσει την παρθενική του σεζόν με 15.3 ριμπάουντ μέσο όρο (1ος σε όλο το πρωτάθλημα) και 22.8 πόντους, κρατώντας τους «Ροσονέρι» στη μεγάλη κατηγορία…
Μια ακόμα «εκκωφαντική» σεζόν
Άπασες οι μεγάλες ομάδες της Α1 τον ορέγονταν, όμως έμειναν με την όρεξη: ο Αθανασόπουλος είχε προνοήσει και είχε υπογράψει κλειστό διετές συμβόλαιο με τον παίκτη. Επομένως, ο Χάρισον θ’ αγωνιζόταν κανονικά και τη σεζόν 1990-1991 στο Παγκράτι.
Σ’ ένα ματς κόντρα στον Παναθηναϊκό, μάλιστα, είχε διαλύσει μόνος του το Τριφύλλι με 38 πόντους και 10 ριμπάουντ, οδηγώντας την ομάδα του στη νίκη, μετά από δύο παρατάσεις, με 111-107.
Ο Ερλ συνέχισε με το- ακόμα υγιές- πόδι κολλημένο στο γκάζι, ολοκληρώνοντας τη χρονιά σαν 4ος σκόρερ της Α1 με 25.7 πόντους ανά αγώνα και πρώτος ριμπάουντερ με 12.8, σώζοντας εκ νέου το σύνολο του Νίκου Τσοσκούνογλου (που, μεσούσης της περιόδου, είχε αντικαταστήσει τον Νιούμαν) από τον υποβιβασμό.
Με τέτοιες εμφανίσεις και με το συμβόλαιό του να λήγει, ήταν δεδομένο πως θα έφευγε για άλλες πολιτείες- δε γινόταν αλλιώς. Σωστά;
Λάθος.
Ολυμπιακός, ΑΕΚ ή Ηρακλής; Τίποτα από τα 3: Μόνο Παγκρατάρα
Τρεις από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας τον ήθελαν σαν τρελές και του έταζαν εύσωμους λαγούς μ’ εντυπωσιακά πετραχήλια για να τον κάνουν δικό τους. Το ίδιο και σύλλογοι από την Ιταλία και τη Γαλλία.
Τι έκανε, όμως, ο Χάρισον; Τους γύρισε επιδεικτικά την πλάτη και δέχτηκε την προσφορά του Παγκρατίου να παίξει γι’ ακόμα μία χρονιά εκεί έναντι 150.000 δολαρίων, συν 25.000 μόνους αν έβγαιναν στο Κόρατς!
O «υπερηχητικός» power forward έκανε και πάλι τα… δικά του, βομβάρδιζε τ’ αντίπαλα καλάθια με 25.4 πόντους μέσο όρο, ενώ προσέθετε και 13.4 ριμπάουντ, με τα σωματικά του προσόντα ακόμα και στα 30 του να ξεχωρίζουν σαν την μπασκετική μύγα μέσα στο αγωνιστικό γάλα της Α1.
https://www.youtube.com/watch?v=E0stWiP_tNE
Μετά από μια τριετία στην ομάδα που τον έφερε στην Ελλάδα, είχε φτάσει η στιγμή: ο Ερλ θ’ άνοιγε τα φτερά του και θα πετούσε όσο το δυνατόν ψηλότερα με το «Δικέφαλο του Βορρά».
Πόσο κρίμα, αλήθεια, που ο ήλιος του έκαψε τα φτερά.
Απροσδόκητο πέσιμο της αυλαίας
Ο Ηρακλής το πάλεψε μέχρις εσχάτων, καθώς είχε χάσει τον αξεπέραστο Ντέβιντ Ίνγκραμ και ήθελε να καλύψει το κενό του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ωστόσο, όταν ο Χάρισον ανακοίνωσε στη διοίκηση του Γηραιού πως αξιώνει 250.000 δολάρια/ σεζόν, οι άνθρωποι της ομάδας της Θεσσαλονίκης αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω.
Λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο του 1992, όμως, ο ΠΑΟΚ έσπασε τον κουμπαρά του, έβγαλε 300.000 δολάρια και τα προσέφερε στον πρώην, πια, παίκτη του Παγκρατίου. Έτσι, ο Αμερικάνος υπέγραψε άμεσα συμβόλαιο συνεργασίας.
Ύστερα μετέβη στην Ιταλία, όπου εμφανώς εκτός φόρμας προσπάθησε ν’ αγωνιστεί σ’ εκείνο το καταραμένο φιλικό με αντίπαλο το UCLA.
Ένα κρακ πλήγωσε ανεπανόρθωτα τους συνδέσμους του και τον άφησε εκτός αγώνων για σχεδόν έναν χρόνο. Ο επίλογος ενός παικταρά που στην τριετή του παρουσία στα μέρη μας είχε 25.4 πόντους και 14 ριμπάουντ ως μέσο όρο είχε γραφτεί με τον πιο άδοξο τρόπο.
Ο Ερλ Χάρισον θα μπορούσε ν’ ανέβει ακόμα ένα επίπεδο αν έπαιζε στην υπερομάδα του ΠΑΟΚ τότε, όμως η μπασκετική μοίρα του έβγαλε επιδεικτικά την γλώσσα.
Ας είναι, διάολε. Ένας εθισμένος στο μπάσκετ Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ θα μπορούσε κάλλιστα να πει αυτό που κάθε αγνός μπασκετόφιλος, ο οποίος πρόλαβε τον Χάρισον, σκέφτεται:
“We’ll always have Pagrati”.