Το καταλαβαίνεις από το βλέμμα του- το πιστεύει περισσότερο. Ο δισταγμός- που την τελευταία διετία έμοιαζε να έχει μετατραπεί σε δεύτερο προσωπείο του- έχει πάει περίπατο, οι γκριμάτσες που μαρτυρούσαν πως υποφέρει μοιάζουν με μακρινή ανάμνηση και η (υπέροχη) μηχανική του όταν εκτελεί άρχισε να θυμίζει και πάλι μπασκετική ποίηση εν κινήσει.
Έχετε δίκιο, σωστά: είναι πάρα πολύ νωρίς στη σεζόν. «Εξωπραγματικά» νωρίς, θα μπορούσε να πει κανείς. Ωστόσο…
Ωστόσο ο Ματ Λοτζέσκι δείχνει να βρίσκεται στην καλύτερή του κατάσταση μετά την αγωνιστική χρονιά 2015-2016. Κι αυτό είναι κάτι που φρόντισε να επιβεβαιώσει με βροντώδη τρόπο χθες στο ΟΑΚΑ, στη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Μακάμπι (89-84) στον πρώτο αγώνα της φετινής Euroleague.
Ο Αμερικανός γκαρντ/ φόργουορντ, είναι η αλήθεια, είχε σχεδόν… ξεχαστεί: κάτι το γεγονός πως αποκτήθηκε ο Ιωάννης Παπαπέτρου (ακολουθώντας, μάλιστα, την ίδια διαδρομή μ’ εκείνον: από τον Ολυμπιακό στον αιώνιο αντίπαλο) και θα έπαιζε «μπροστά» του, κάτι οι επιστροφές Λάσμε- Παπαγιάννη και η μεταγραφή του Λάνγκφορντ, κάτι οι ατέρμονοι, θαρρείς, τραυματισμοί του και ο ενθουσιασμός της περσινής του «κλοπής» από τους Ερυθρόλευκους είχε ξεχαστεί πιο γρήγορα κι από τις οδηγίες που δίνουν οι αεροσυνοδοί στο αεροπλάνο πριν την απογείωση.
Μόνο που, όπως αποδείχτηκε περίτρανα στο βράδυ της Πέμπτης, ο Ματ είναι ακόμα εκείνος που στην καλή του βραδιά μπορεί να κάνει τη διαφορά: σε μια Euroleague που αρχίζει να θυμίζει ολοένα και περισσότερο το ΝΒΑ όσον αφορά στο κομμάτι της «εξάρτησης» από το τρίποντο (ή, έστω, το μακρινό σουτ) ο 33χρονος παίκτης του Παναθηναϊκού είναι κάτι περισσότερο από καθοριστικός.
Χθες μέτρησε 8/10 συνολικά και 20 πόντους με 5 ριμπάουντ για πορτοκαλή γαρνιτούρα, βάζοντας άλυτα προβλήματα στην (ασθενική, βέβαια…) άμυνα της Μακάμπι. Ο ίδιος μετά τον αγώνα είπε το προφανές: «Φέτος, μετά από καιρό, δεν πονάω καθόλου».
Αν έχει παρατηρήσει, έστω και υποτυπωδώς, κάποιος τη φετινή προετοιμασία και τα φιλικά του Τριφυλλιού, θα διαπίστωσε πως μιλάμε για έναν εντελώς διαφορετικό Λοτζέσκι, ο οποίος μοιάζει να έχει βρει μετά από καιρό τα χαμένα του πατήματα.
Μπορεί- και δικαίως- τα φώτα στο «3» να έχουν πέσει στον Παπαπέτρου κατά πρώτο λόγο, όμως θα υπάρξουν αρκετά βράδια σαν το χθεσινό στο οποίο ο 24χρονος Έλληνας θα βρει σε μπασκετικό τοίχο και θα κληθεί ο Ματ μαζί με τον (αστείρευτης ενέργειας) Θανάση να βρουν σε πρώτη φάση τ’ αγωνιστικά κάστανα κι εν συνεχεία να τα βγάλουν από τη φωτιά.
Ο καλός Λοτζέσκι είναι το «τριάρι» εκείνο που μπορεί ν’ αξιοποιήσει στο έπακρο τις πάσες των συμπαικτών του όταν βγαίνει από τα σκριν ή «κόβει» στη ρακέτα, έχει την ικανότητα να ξεκλειδώσει τις άμυνες και, ταυτόχρονα, μπορεί να προσφέρει εύκολο σκορ.
Για όλα, σχεδόν, τα υπόλοιπα φροντίζει ο αξεπέραστος Καλάθης. Ο Νικ απέδειξε και χθες αυτό που υποστηρίζουμε εντόνως εδώ και μια διετία: πρόκειται για τον πληρέστερο άσο (ου μην και παίκτη εν γένει…) και στις δύο πλευρές του παρκέ στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού.
Ο τρόπος που το ταλέντο του «κουμπώνει» με την καταφανή, πια, εμπιστοσύνη που έχει στις ικανότητές του είναι σχεδόν μαγικός και το πώς «βλέπει» γήπεδο πρέπει να διδάσκεται ως ξεχωριστό μάθημα σε μπασκετικά σεμινάρια. Οι 14 (και λίγες ήταν) ασίστ του αποτελούν σκηνή από τα απαράλλαχτα προσεχώς του μέλλοντος, καθώς ο αρχηγός του ΠΑΟ έχει την ικανότητα να τελειώσει την χρονιά με το αδιανόητο 10+ ως μέσο όρο- την στιγμή, μάλιστα, που παίζει άμυνα για 2 και σκοράρει όποτε είναι απαραίτητο.
Αν συνυπολογίσει κανείς τα πρώτα ενθαρρυντικά σημάδια από τον Λάνκφορντ, που ήταν πιο μετρημένος από ποτέ (6/10 σουτ σε 22 λεπτά, την στιγμή που όταν… αφήνιαζε τα καλά του χρόνια σε 22 λεπτά θα είχε πάρει περίπου 77 προσπάθειες), τον αειθαλή Λάσμε που θα προσφέρει ποιοτικά λεπτά στο παρκέ, την σταθερά Γκιστ, τον αξιόπιστο Τόμας και τον εκπληκτικό, για την ηλικία και τις εμπειρίες του, Μήτογλου, τότε το φετινό πράσινο μείγμα μοιάζει σχεδόν εκρηκτικό.
Στον αντίποδα, υπάρχει ξεκάθαρο θέμα στο «1» πίσω από τον Καλάθη- εκεί που ο Λεκαβίτσιους παίζει με τρεμάμενα χέρια και τη λιποθυμία ως καλύτερό του φίλο, αναγκάζοντας τον Νικ να «γράφει» το αδιανόητο 35 λεπτά/ ματς-, ένα πρόβλημα στο ριμπάουντ (σχεδόν έλλογη παραφωνία το γεγονός ότι πρώτος ριμπάουντερ ήταν ο Λοτζέσκι με 5 και Γκιστ- Λάσμε- Μήτογλου- Τόμας είχαν και οι 4 μαζί 13 μόλις «σκουπίδια») και η αναντίρρητη αλήθεια πως ο Παπαγιάννης δεν βρίσκεται και στην καλύτερή του κατάσταση.
Ωστόσο, το ποτήρι είναι ξεκάθαρα μισογεμάτο στην περίπτωση της ομάδας του Πασκουάλ: το ρόστερ είναι με διαφορά το καλύτερο της μετά- Ομπράντοβιτς εποχής, ο ηγέτης του βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του και, βασικότατο, προέρχεται από ένα καλοκαίρι χωρίς υποχρεώσεις με την εθνική (τουτέστιν ξεκούραστο σώμα), οι ξένοι δείχνουν ήδη, από πολύ νωρίς στη σεζόν, να έχουν «απορροφηθεί» από το σύστημα και παύουν να είναι δυσάρεστο ερωτηματικό, ενώ και ο Τσάβι δίνει την αίσθηση πως «καταλαβαίνει» καλύτερα από ποτέ το υλικό του.
Μοιάζει εντελώς βλακώδης μια πρόβλεψη σ’ αυτό το χρονικό σημείο, όμως ο Παναθηναϊκός φέτος μπορεί να είναι κάλλιστα ο 4ος της παρέας στο Final 4- δεδομένου (βρείτε γρήγορα έναν κουβά, έρχεται στοίχημα) πως Ρεάλ- Φενέρ- ΤΣΣΚΑ θα δώσουν ξανά το «παρών».
Για τους πράσινους, όμως, που απέχουν μια 6ετία από τα F4, αν στο τέλος του μπασκετικού δρόμου φτάσουν μέχρι εκεί, θα είναι τεράστια επιτυχία. Κι αν πάει ο Παναθηναϊκός στη Βιτόρια, κάτι μας λέει πως ο Λοτζέσκι θα έχει βάλει το χεράκι του.
Η, ακριβέστερα, το… βρομόχερό του.
Έτσι δεν είναι;