Η ΑΕΚ ετοιμαζόταν για τα αλώνια της Γ’ Εθνικής το καλοκαίρι που ανακοινώθηκε η απόκτηση του. Ο παίκτης θα περνούσε άλλο ένα χρόνο στην Ξάνθη και θα εντασσόταν στην Ένωση όταν εκείνη θα έπαιζε πια στην Β’ Εθνική. Τότε ήταν μόλις 22 χρονών και φαινόταν πως θα είναι το επόμενο next big thing του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ανακοίνωση της απόκτησής του από την ΑΕΚ ήταν το πιο πειστικό επιχείρημα περί της ορθότητας του «Ερχόμαστε», που έγινε το μοτό της επιστροφής της ΑΕΚ στους κύκλους των μεγάλων.
Από τότε έχουν περάσει περίπου πεντέμισι χρόνια. Ο Πέτρος Μάνταλος αντιμετωπίστηκε ως ο αντικειμενικός ηγέτης της νέας εποχής, υιοθέτησε με χαρά αυτόν τον χαρακτηρισμό, έγινε αρχηγός της ΑΕΚ, χρίστηκε διεθνής, σκόραρε στον τελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό υπογράφοντας το πρώτο τρόπαιο της ομάδας του μετά την επιστροφή της στη Σούπερ Λίγκα, μετουσιώθηκε στο πιο χρήσιμο γρανάζι της «κιτρινόμαυρης» μηχανής και οι φίλοι της ΑΕΚ χλόμιασαν δυο φορές από το άγχος τους στους ισάριθμους χιαστούς του.
Σήμερα, ο Μάνταλος δέχεται μια τρομακτική αμφισβήτηση αναφορικά με τις αληθινές δυνατότητές του. Οι δυο βαρβάτοι τραυματισμοί που έχει περάσει είναι ξεκάθαρο πως έχουν αφήσει πάνω του το σημάδι τους αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και ο ίδιος: η συμπεριφορά του μέσα στον αγωνιστικό χώρο δεν περιορίζεται απλά σε κάτω του μετρίου εμφανίσεις αλλά ταυτόχρονα, διακατέχεται από πολλά νεύρα, ζητάει φάουλ με το παραμικρό, παρατάει προσπάθειες στη μέση, γκρινιάζει, βουτάει. Όσο θετικά διακείμενος και αν είναι κανείς απέναντί του, όσο και αν θέλει να τον υπερασπιστεί απέναντι στον μηδενισμό της αξίας του, η συμπεριφορά του Μάνταλου δεν τον βοηθάει.
Παραπλεύρως της απέραντης αμφισβήτηση που δέχεται αυτή τη στιγμή ο Μάνταλος υπάρχει και μια προσέγγιση που είναι ταυτόχρονα πιο μετριοπαθής αλλά και πιο επιθετική απέναντί του (κι όμως γίνεται). Πρόκειται για την κυνική προσέγγιση, εκείνη που λέει πως η υπερβολή της μετουσίωσής του σε ηγέτη είναι ευθέως αντίστοιχη της υπερβολής του μηδενισμού των δυνατοτήτων του, πως ο Μάνταλος δεν ήταν ποτέ κάτι φοβερό και τρομερό και ότι απλά τώρα αυτό γίνεται κατανοητό. Σύμφωνα με αυτή τη προσέγγιση οι φίλοι της ΑΕΚ πρέπει να χαλαρώσουν μαζί του και απλά να μην περιμένουν παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορεί να δώσει.
Φυσικά, η παραπάνω εκτίμηση αγνοεί κάτι πολύ βασικό: το πόσο χρήσιμος έχει υπάρξει ο Μάνταλος για την Ένωση πριν τον δεύτερο χιαστό του. Κάποια εποχή, ο Έλληνας διεθνής ήταν ένας παίκτης που αποτελούσε τον απόλυτο συνδετικό κρίκο όσον αφορά την μεταβίβαση της μπάλας από την αμυντική γραμμή στην επίθεση. Για την ακρίβεια, από τη μέρα που η ΑΕΚ γύρισε στη Σούπερ Λίγκα και εκείνος ξεπέρασε τον πρώτο χιαστό του μέχρι και τον δεύτερο χιαστό του, για δυόμιση χρόνια δηλαδή περίπου, όση συζήτηση και αν γινόταν για την ατομική του αξία, κανείς δεν νοούταν να αμφισβητήσει το πόσο σημαντικός ήταν για τη συλλογική λειτουργία της ΑΕΚ.
Η έλευση του Χιμένεθ στην ΑΕΚ μάλιστα, είχε αναβαθμίσει καθοριστικά την παρουσία του στην Ένωση. Προσοχή: όχι τον Μάνταλο σαν παίκτη αλλά την παρουσία του στην ΑΕΚ. Διότι ένα από τα μεγάλα προτερήματα του Ισπανού τεχνικού ήταν ότι δούλευε συστήματα που διαμόρφωναν συγκεκριμένους ρόλους για τον κάθε παίκτη μέσα στο ματς και μέσω αυτών των ρόλων υπήρχαν χρήσιμες μονάδες. Ο Μάνταλος ήταν με διαφορά η πιο χρήσιμη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι όταν τραυματίστηκε άπαντες θεώρησαν πως το κενό που θα αφήσει στην μεσαία γραμμή θα είναι δυσαναπλήρωτο. Και αν η επιχείρηση της λεγόμενης«απομανταλοποίησης» που ακολούθησε ο Χιμένεθ αναγκαστικά ήταν μια πετυχημένη διαδικασία, αυτό οφειλόταν κατά βάση στην ικανότητα του Ισπανού και λιγότερο στο ευφυολόγημα πως ο Μάνταλος δεν ήταν ποτέ στα αλήθεια χρήσιμος.
Η ΑΕΚ περνάει κρίση σήμερα και είναι ο Μάνταλος που τα ακούει πιο έντονα από όλους. Ο ίδιος μοιάζει να μην το έχει πάρει και τόσο καλά. Είναι άραγε ο ίδιος ο Μάνταλος το πρόβλημα της ΑΕΚ; Ή μήπως έχει χαθεί η συλλογική λειτουργία που έκανε χρήσιμο τον Μάνταλο; Μήπως το πρόβλημα της ΑΕΚ είναι συνολικό και ο Μάνταλος είναι το μεγάλο αγωνιστικό θύμα του;