Υπάρχουν κάποια νησιά – πολλά στην Ελλάδα είναι η αλήθεια – που μόνο όταν τα επισκεφτείς θα απορήσεις για ποιον λόγο η φήμη τους δεν είχε φτάσει στα αυτιά σου με τον τρόπο που… αντικρίζουν τα μάτια σου. Είναι αυτές οι περιπτώσεις που συμπεραίνεις με ασφάλεια ότι με λίγο περισσότερο… marketing και αυτοδιάθεσης του ίδιου του νησιού στις επιταγές της τουριστικής βιομηχανίας, αυτή η φήμη θα σε είχε οδηγήσει νωρίτερα σε αυτή την κουκκίδα του χάρτη.
Μια τέτοια (περίπτωση) είναι η στοιβαγμένη στην «to do list» των διακοπών στη Μήλο, παραπαίδι του νησιού της Αφροδίτης στη συνείδηση πολλών, η Κίμωλος. Παραπαίδι για όσους δεν μπήκαν στον κόπο να «διανύσουν» τα 20 λεπτά που τη χωρίζουν από την Πολλώνια της Μυκόνου. Όσοι το έκαναν γνωρίζουν πολύ καλά ότι ακόμα και ο σχεδιασμός μιας μονοήμερης απόδρασης εκεί ήταν ατυχής. Η Κίμωλος μόνο για… ξεπέτα δεν προσφέρεται.
Είναι μια ανεπιτήδευτη κούκλα, που με παρθένα αθωότητα ξεδιπλώνει λιτά, μα καθόλου ταπεινά, τις πλείστες ομορφιές της. Ξελογιάζοντας ακόμα και τον πιο… στριφνό επισκέπτη, αν της αφιερώσει το χρόνο που της πρέπει. Προφανώς σε ένα νησί 700 μόνιμων κατοίκων δεν θα πας για clubbing και hungover μέχρι πρωίας, ωστόσο ούτε τα μπαράκια θα σου λείψουν, ούτε το καλό φαγητό, ούτε οι χλιδάτες εικόνες, όπως θα διαπιστώσεις από την επιδρομή των σκαφάτων στην πολυτελή ταβέρνα (το Κύμα) στο λιμάνι της Ψάθης.
Αλλά αυτό που, ακόμα και αν δεν ζητάς, θα βρεις στην Κίμωλο είναι η σύνδεση με τη φύση, οι βαθιές εισπνοές γνήσιου κυκλαδίτικου αέρα, ο επαναπροσδιορισμός εννοιών όπως ηρεμία και χαλάρωση στην πιο ευεργετική τους βάση.
Το νησί είναι αμιγώς ηφαιστειογενές και γοητεύει με τους μοναδικούς βραχώδεις σχηματισμούς και το υπέροχο λευκό χρώμα της «κιμωλίας γης» – της γνωστής κιμωλίας, που πήρε το όνομά της από την Κίμωλο και κυριαρχεί στο τοπίο. Το πιο γνωστό κομψοτέχνημα αυτών των γεωλογικών σχηματισμών είναι το Σκιάδι, ένα τεράστιο πέτρινο «μανιτάρι» στο βορειοδυτικό τμήμα, το οποίο ενδείκνυται να ανακαλύψεις με πεζοπορία, καθώς η διαδρομή μέσα από το παραδοσιακό μονοπάτι είναι έμπλεη φυσικού κάλλους και υπέροχης θέας στο Αιγαίο.
Η χώρα της Κιμώλου λέγεται «Χωριό» και είναι «εθιστική» χάρη στα γραφικά καλντερίμια και σπίτια της. Ανάμεσα στο λευκό, το γαλάζιο και τα ντυμένα σκαλιά και μπαλκόνια από μπουκαμβίλιες δίνει το δικό του ξεχωριστό χρώμα το ερειπωμένο σήμερα Μεσαιωνικό Κάστρο, που χρονολογείται από τον 14ο-16ο αιώνα. Είναι μόνο μία από τις αρχιτεκτονικές και πολιτιστικές attraction του νησιού. Διότι πόσα τέτοια της αποκαλούμενης άγονης γραμμής μπορούν να καυχηθούν ότι διαθέτουν και αρχαιολογικό και λαογραφικό μουσείο και δανειστική βιβλιοθήκη αλλά και μια αρχαία, βυθισμένη πόλη;!
Η παραλία «Ελληνικά», κοντά στον Άγιο Ανδρέα, υποδέχεται τα καλοκαίρια πληθώρα δυτών ή «ερασιτεχνών» εξερευνητών που καταδύονται για να πάρουν μια καλή γεύση από το σήμα – κατατεθέν του νησιού: τα ερείπια μιας αρχαίας πόλης, η οποία γκρεμίστηκε από σεισμό πιθανότατα κατά τη διάρκεια της Μυκηναϊκής περιόδου (1.600 – 1100 πΧ).
Αφήσαμε τελευταίο το πιο σημαντικό. Οι παραλίες του νησιού είναι μία προς μία σμιλεμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούν ακόμα και τον πιο απαιτητικό… Κυκλαδολάτρη. Με αποκορύφωμα την Πράσα (ή Πράσσα) με τα κρυστάλλινα τιρκουάζ νερά και τη λευκή άμμο, ή τον Καρά, όπου βουτάς από λευκά βράχια σε νερά που θυμίζουν πισίνα, οι φυσικές υδάτινες ομορφιές της Κιμώλου ποικίλουν για όλα τα γούστα και σε διαβεβαιώνουν ότι όντως το marketing για αυτόν τον παραδεισένιο τόπο είναι… εντέχνως υποβαθμισμένο.
