Μπορεί να μην έχει την ελκτική δύναμη μιας μαύρης τρύπας, αλλά σαν μια τέτοια η Σίκινος καταφέρνει όλα αυτά τα χρόνια, ιδίως από το 2016 και μετά, να προσελκύει κόσμο που ξεκινάει για διακοπές στα νησιά γύρω της και τελικά την ερωτεύεται. Δεξιά κι αριστερά της έχει Φολέγανδρο και Ίο. Πάνω της έχει Πάρο και Νάξο. Από κάτω της Σαντορίνη. Λίγο πιο πέρα τα Κουφονήσια και την Αμοργό.
Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και θα ήταν παράξενο να κερδίζει η Σίκινος. Είναι όμως ένα νησί που απλώνει τα πόδια του ως εκεί που το παίρνει και δεν ζητάει ποτέ το κάτι παραπάνω. Κι αυτό γοήτευσε τον Οδυσσέα Ελύτη που την υμνούσε σε κάθε ευκαιρία.
Με 260 κατοίκους να ζουν μόνιμα εκεί, πρόκειται για ένα νησί των Κυκλάδων που ελάχιστα θα ακούσεις να αναφέρεται το καλοκαίρι. Μπορεί κατά τύχη να βρεις κάποιον που να σχεδιάζει διακοπές εκεί. Θα βρεις όμως πολύ περισσότερους που το πλάνο τους είναι να μείνουν στα προαναφερθέντα νησιά, αποφασίζουν να πάνε για μια δυο μέρες στη Σίκινο και έχουν να πουν περισσότερα για αυτή τους την εμπειρία.
Για να βρεθείς εκεί, θα μπεις σε πλοίο για 7.5 ώρες ή για 2.5. Στη δεύτερη εκδοχή σημαίνει ότι έχεις πάρει αεροπλάνο μέχρι Σαντορίνη κι από κει πλοίο. Αλλά φαντάζει μεγαλύτερη ταλαιπωρία να πρέπει να συνδυάσεις τις ώρες, οπότε καλύτερα με ένα μεταφορικό. Να έχεις πάνω σου όσα λεφτά χρειάζεσαι, γιατί δεν υπάρχει τράπεζα ούτε για δείγμα και δεν έχουν όλοι pos.
Κατεβαίνεις στο λιμάνι της Αλοπρόνοιας, έναν από τους τρεις οικισμούς του νησιού. Η Χώρα και το Κάστρο είναι οι άλλοι δύο. Το πού θα μείνεις ελάχιστη σημασία έχει, καθώς πρόκειται για ένα περπατήσιμο νησί. Από το λιμάνι στη Χώρα η απόσταση είναι 3.5 χλμ. ενώ τα βόρεια του νησιού είναι προσβάσιμα κυρίως με καΐκι. Οπότε για να δεις τα βασικά, θα κινηθείς στο κέντρο του νησιού.
Η Αλοπρόνοια είναι η πιο δημοφιλής παραλία, έχει λίγες ξαπλώστρες, έχει χρυσή άμμο και πεντακάθαρα νερά. Αυτό θα το βρεις παντού αφού μιλάμε για ένα νησί με πολύ ελεγχόμενους αριθμούς σε τουρισμό. Μετά, θα πας στον Άγιο Γέωργιο, ιδίως αν είσαι φαν του βότσαλου. Τρίτη επιλογή είναι το Διαλισκάρι που είναι σε έναν κολπίσκο και μετά ακολουθούν παραλίες που θα πας μόνο με καΐκι όπως τα Σαντοριναίικα, ο Μάλτας κι ο Άγιος Παντελεήμων. Υπάρχει και ο Άη Γιάννης, αλλά είναι δύσβατη παραλία.
Το χαρακτηριστικό του νησιού είναι τα πολλά μοναστήρια όπως της Ζωοδόχου Πηγής ή οι εκκλησίες όπως της Παναγιάς Παντάνασσας ή της Παντοχαράς, με την αρχιτεκτονική να πηγάζει κάπου στον 15ο αιώνα.
Στα αξιοθέατα του νησιού είναι η Μαύρη Σπηλιά, μια θαλάσσια σπηλιά που την προσεγγίζεις μόνο με σκάφος, αλλά και το ρωμαϊκό μαυσωλείο της Επισκοπής.
Όπως καταλαβαίνεις, εδώ δε θα βρεις όχι ξενυχτάδικα, αλλά ούτε καν μπαρ για cocktails και τα συναφή, με εξαίρεση το Λιοτρίβι. Η ζωή βρίσκεται στα πανηγύρια και τα ταβερνάκια και εστιατόρια που κινούνται ως επί το πλείστον σε ψαρικά, με πιο γνωστά το Στέκι του Γαρμπή, την Κάπαρη και την Κληματαριά.
Για καφέ και πρωινό θα πας στο Ανέμελο, στην Ηλιαχτίδα και τη Μελιτένια, όπου θα βρεις και τοπικά γλυκά, όπως το φημισμένο παστέλι της Σικίνου.
Άλλα προϊόντα του τόπου είναι οι φαβοκεφτέδες, τα αμπελοφάσουλα, θυμαρίσιο μέλι, κρασί από το Οινοποιείο Μάναλη και το κατσικίσιο τυρί.
Η Σίκινος λοιπόν είναι ένα νησί που φέτος το καλοκαίρι φαίνεται να απλώνει τα πόδια της λίγο πιο μακριά και γίνεται προορισμός-κούμπωμα για όσους πάνε στα γύρω νησιά. Να της δώσετε μια ευκαιρία. Την αξίζει και με το παραπάνω…