Είναι συνώνυμο των χλιδάτων διακοπών, έχει καταχωρηθεί στις συνειδήσεις ως ένα μέρος αποκλειστικά και μόνο για celebrities από το ελληνικό και το διεθνές τζετ σετ. Είναι, επίσης, πρωταγωνίστρια σε ρεπορτάζ για την ακρίβεια των υπηρεσιών που προσφέρει, κάτι που έκανε πολλούς να χαρούν για τη φετινή πτώση της τουριστικά, το είδαν γαρ ως τιμωρία για την αλαζονεία της. Η Μύκονος, όμως, είναι πολλά ακόμη περισσότερα πέρα ή παράλληλα από όλα αυτά.
Ακόμα και εμείς, οι «κοινοί θνητοί», μπορούμε να χαρούμε ένα από τα ομορφότερα νησιά της Ελλάδας. Υπάρχουν, βλέπετε, σημεία που μπορεί να πάει κανείς και να περάσει καλά χωρίς να πρέπει να δώσει το… νεφρό του. Μια άλλη φτηνή Μύκονος; Κι όμως, ναι. Δεν είναι ψέμα…
Αυτός δηλαδή που του αρέσει να το ζει κατά βάση κοσμοπολίτικα, αλλά δεν είναι και ένας… μικρός Ωνάσης, μπορεί να πάει στο Νησί των Ανέμων και να κάνει αυτό που επιθυμεί. Υπάρχει λύση. Η Μύκονος προφανώς είναι πιο ακριβή από το μέσο όρο, αλλά δεν σημαίνει ότι αυτό ισχύει για όλα της τα μαγαζιά.
Αρχικά και σε μια γενική συμβουλή, το σημαντικό είναι να προγραμματίσουμε την επίσκεψή μας σε περίοδο εκτός high season. Όλα είναι καλύτερα όταν δεν έχει πολυκοσμία. Για παράδειγμα μες στον Σεπτέμβριο και αν προηγηθεί καλό ψάξιμο, βρίσκονται πολύ προσιτά πακέτα για διαμονή. Ειδικά τώρα που αρκετοί επιχειρηματίες έχουν ρίξει τις τιμές επειδή έβλεπαν πως αλλιώς θα κινδύνευαν να μείνουν άδειοι.
Και βέβαια, δεν είναι ανάγκη να πληρώνεις μια περιουσία για ομπρέλα και ξαπλώστρες. Η Μύκονος είναι ένα ευλογημένο νησί, με πολλές εξαιρετικές παραλίες. Ξεχωρίζουν ως εναλλακτικές επιλογές οι εξής: Η Κάπαρη, στα 5 χιλιόμετρα από τη χώρα, που παίρνεις ψάθα, ομπρέλα και αντιηλιακό και κολυμπάς με θέα τη Δήλο. Ο αμμουδερός Άγιος Σώστης, στο 20λεπτο από το «κέντρο», όπου όλοι βρίσκουν τη βολή τους, τη θέση τους. Και για πλήρη απομόνωση, προβάλει η Λιά, στο νότιο κομμάτι, μακριά από τη βαβούρα, μακριά από τις «δηθενιές».
Σούπερ επιλογές υπάρχουν και στο κομμάτι «φαγητό». Μαγαζιά στα οποία θα φας και καλά και φθηνά. Σου αναφέρουμε μερικά εξ αυτών: Το «Ό,τι Απέμεινε» στην Άνω Μέρα, με την φοβερά κρεατικά (σπεσιαλιτέ του η γουρουνοπούλα με την τραγανή πέτσα και το ψαχνό που λιώνει στο στόμα) και τα «μαμαδίσια» μαγειρευτά. Ο «Νικόλας» στην Παράγκα που θυμίζει Μύκονο των 70’s και τις ταβέρνες όπως τις μάθαμε, τις αγαπήσαμε. Το μικρό στο μάτι, μεγάλο στις γεύσεις «Μαερειό» στα στενάκια της Χώρας, ενώ δεν είναι μακριά και το «Καφενείο του Μπακόγια» για αυθεντικές μεζεδοκαταστάσεις.
To Kiki’s στην παραλία του Αγίου Σώστη, μια ταβέρνα ωδή στην απλότητα όπου όλοι, «φτωχοί» και πλούσιοι, αντιμετωπίζονται επί ίσοις όροις. Το «Τσαφ» όπου κοιτάς δύο φορές το λογαριασμό από έκπληξη, μόνο που – σε αντίθεση με αλλού – το κάνεις επειδή δεν μπορείς να πιστέψεις πως σου βγήκαν τόσο λίγα, δεν μπορεί λες, κάποιο λάθος θα έγινε.
Έλα όμως που όλα τα παραπάνω ήταν σωστά. Η Μύκονος δεν είναι τελικά (μόνο) αυτό το απρόσιτο πράγμα που ακούμε στα δελτία ειδήσεων. Ναι σε μεγάλο βαθμό αλλοιώθηκε στην πάροδο των ετών, έκανε συνειδητά την επιλογή να στοχεύσει σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Ωστόσο δεν έχασε εντελώς τη ψυχή της.