Το πρώτο μέρος του αφιερώματος ολοκληρώθηκε και ήρθε η ώρα να… μπούμε στα βαθιά.
Τι συμβαίνει στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης;
Disclaimer: Όσα διαβάσετε παρακάτω είναι προσωπικές εντυπώσεις μέσα από την καθημερινή διαβίωση στη Θεσσαλονίκη επί 30 χρόνια, και ως τέτοιες δε θα μπορούσαν να είναι μια ακριβής ακτινογραφία της πόλης – ούτε και καμίας άλλης πόλης.
Κορδελιό. Της μόδας τελευταία λόγω της βόμβας που βρέθηκε. Σημειώστε ότι η βόμβα ήταν των Συμμάχων, και δεν έπεσε κατά λάθος στο Κορδελιό: εκεί ήθελαν να τη ρίξουν.
Καθόλου περίεργο, θα έλεγε κάποιος κακεντρεχής: όχι μόνο η συμμαχική αεροπορία, αλλά και η ελληνική, και οι Κορδελιώτες οι ίδιοι θα βομβάρδιζαν το Κορδελιό αν μπορούσαν.
Εύοσμος. Στα παλιά τα χρόνια τα ωραία, ήταν γνωστός για την διπλή σειρά με φωσφορούχα παπάκια που ήταν αραγμένα έξω απ’ τις καφετέριες.
Όπως έλεγε και ένα ανέκδοτο, το 30% των τσακωμών οφειλόταν σε γκόμενες, το 10% οφειλόταν σε χρηματικές διαφορές, και το 60% οφειλόταν σε «Ρε τον είδες τον μ#%#κα, πώς με κοίταξε»;
Τώρα πλέον ηρέμησε η φάση και οι καφετερίες του γεμίζουν κάθε βράδυ χωρίς να «χορεύουν τα κατσαβίδια».
Μενεμένη. Άλλοι sui generis από εκεί. Δεν έχω ακούσει κανέναν «μη ντόπιο» να πηγαίνει βόλτα στη Μενεμένη. Μπορεί βέβαια κάποιοι να πήγαν, απλά να μη γύρισαν ή να μη θέλουν να μιλάνε γι’ αυτό.
Κάποιοι λένε ότι θα πήγαιναν μόνο αν ήταν να καταστρέψουν Το Δαχτυλίδι Που Τα Εξουσιάζει Όλα, και δε βρισκόταν κανένα Χόμπιτ να το κάνει.
Νικόπολη. «-Έχω κοπέλα, αλλά είναι απ’ την Νικόπολη, δεν την ξέρεις». Τόσο εξωτική μας φαινόταν τότε η Νικόπολη. Ήταν η βόλτα με τα ποδήλατα για την οποία περηφανευόμασταν περισσότερο, λες και πήγαμε ως την Τσετσενία.
Νεάπολη – Συκιές – Πολίχνη. Σπάνιος συνδυασμός των κακών μιας παραδοσιακής πόλης (στενά δρομάκια, αδιέξοδοι, ανηφόρες – κατηφόρες) με τα κακά μιας «μοντέρνας» (σάπιοι όγκοι μπετονένιων πολυκατοικιών).
Σταυρούπολη – Αμπελόκηποι. Ήταν και θα είναι για πάντα σημαδεμένοι από την Καντίνα του Μαύρου, που εδώ και λίγα χρόνια έκλεισε αφήνοντας μας να γυρνάμε σαν ορφανοί και να ζητάμε «ένα με σουβλάκι, μπούκοβο, κρεμμύδι και άζαξ».
Τούμπα. Γυράδικα. Στις μεγάλες παραγγελίες χρειάζεται κλαρκ με πορτοκαλί φάρο και ηχητικό σινιάλο «τουτ – τουτ – τουτ». Ο γυρατζής αρπάζει τον γύρο σα να πιάνει γάτα απ’ το σβέρκο. Και ξενυχτάδικα. Σε κάποια από αυτά αν έπινες νερό τα είχες ήδη μπερδέψει τα πιοτά και οι μπόμπες έσκαγαν σαν να’ σαι στην Καμπούλ.
Καλαμαριά. Δεν έχω πάει, δε θα μου άνοιγαν τα σύνορα. Στις καλές τις εποχές μάζευε κοριτσούδια απ’ όλη την πόλη, που δε δέχονταν να βγουν στις μπας –κ λας περιοχές (δηλαδή όλες τις υπόλοιπες). Σας θυμάμαι ρε άτιμες, έχω κρατημένα ονόματα.
Πανόραμα. Δεν έχω πάει, θα αμολούσε ο κύριος Μπέρνς τα κυνηγόσκυλα.
Αυτά ξεχωρίσαμε αγαπητοί αναγνώστες, σας αφήνουμε με την ησυχία σας στα σχόλια να τσακωθείτε για το «σουβλάκι/καλαμάκι».
Ένας μύθος λέει ότι αν ακούσεις χίλιες φορές αυτή τη συζήτηση κερδίζεις την αιώνια νιότη και δεν ξαναχάνεις την Μπέρνλι στο στοίχημα…