Το άρθρο αυτό θα μπορούσε να ολοκληρωθεί επιτυχώς με τη φράση «Όχι πάλι!», ωστόσο πιστεύουμε ότι το θέμα είναι άξιο ανάλυσης και ελπίζουμε το καλοκαίρι που θα έρθει να μη μας βρει να ανεχόμαστε (ξανά και ξανά) το ενοχλητικό αυτό είδος.
Ίσως -λέμε ίσως- ορισμένοι να… φιλοτιμηθούν και να κόψουν το άθλημα αν μάθουν με κάθε λεπτομέρεια το πόσο γελοίοι μοιάζουν στα μάτια των γυναικών κάθε φορά που αποφασίζουν να επιδείξουν τις ικανότητές τους και να μας κάνουν να παρακαλάμε να βγουν πεινασμένα πιράνχας στη στεριά…
Ας αρχίσουμε λοιπόν.
Σκέψη Νο1: Όχι άλλο baby oil!
Τι είναι άραγε πιο ενοχλητικό; Ο ήχος της ρακέτας ή οι 7.695 στρώσεις baby oil στους φουσκωτούς της παραλίας που αποφάσισαν να μαυρίσουν (κι άλλο;) παίζοντας από τη μία με το ενοχλητικό λαχανί μπαλάκι και από την άλλη με την υπομονή μας;
Δε λέμε, ρακέτες παίζουν πολλοί. Δε μπορούμε να παραλείψουμε, όμως, το ότι οι πρώτοι φασαριόζοι στις παραλίες είναι συνήθως οι καλογυμνασμένοι επιδειξίες που βολτάρουν πάνω κάτω με μια ρακέτα στο χέρι…
Σκέψη Νο2: Φέρτε μου ένα μωρό τώρα!
Ναι, ναι. Εκεί φτάσαμε. Να παρακαλάς να κάτσει στη διπλανή ομπρέλα μια οικογένεια με μωρά για να αναγκαστούν να φύγουν τα ταραχοποιά στοιχεία της παραλίας. Είναι από τις φορές που θα λατρέψεις την –κατά τα άλλα ξινή- κυρία που θα κάτσει δίπλα σου και θα διώξει ό,τι κινείται πίσω, μπρος και σε απόσταση τουλάχιστον 30 μέτρων από το μωρό της, προκειμένου να εξασφαλίσει πως δεν θα χτυπήσει το μικρό.
Ναι, τέτοιες είμαστε. Προτιμάμε το κλάμα του μωρού από τη ρακέτα σας. Εκείνο τουλάχιστον κάποια στιγμή θα σταματήσει…
Σκέψη Νο3: Το κουμπί του mute πού είναι;
Με άλλα λόγια: τι πρέπει να κάνω για να σταματήσεις τουλάχιστον να φωνάζεις; Ήρθα εγώ πάνω απ’ το κεφάλι σου να συζητήσω για το μαύρισμα που πάλι δεν πέτυχα ή για το μαγιό της διπλανής που πολύ μ’ αρέσει αλλά δε μου πάει; Όχι.
Γιατί τότε είμαι υποχρεωμένη πέρα από το να σ’ ακούω να παίζεις (λέμε τώρα) να σ’ ακούω και να αναλύεις το πώς ο φίλος σου «δε σου κάνει καλές πάσες»;
Ενοχλείς που ενοχλείς, κλείσε τουλάχιστον το στόμα σου.
Σκέψη Νο4: Στο επόμενο μπαλάκι που θα έρθει πάνω μου κερδίζεις μια αγκαλιά απ’ το Ροτβάιλέρ μου
Κι εκεί που κάθεσαι ήσυχη ήσυχη να διαβάσεις το βιβλίο σου, έρχεται πάνω σου το πρώτο μπαλάκι. «Συγγνώμη», σου λέει, χαμογελάς εσύ παρότι είσαι ένα βήμα πριν τη μεταμόρφωση σε λυκάνθρωπο. Συνεχίζεις το διάβασμά σου, να σου και το δεύτερο μπαλάκι. Έρχεται πάλι να το πάρει με θράσος μεγαλύτερο κι απ’ τη βλακεία του. Και πάει λέγοντας.
Στην τρίτη φορά, χαμογελάς ξανά (σατανικά αυτή τη φορά) και προσφέρεις επιδεικτικά το μπαλάκι της συμφοράς στο λατρεμένο σου Ροτβάιλερ. Έλα να το πάρεις αν τολμάς.
Σκέψη Νο5: Μάθε τουλάχιστον να παίζεις…
Εντάξει, θέλεις να σε καμαρώσει όλη η παραλία. Το καταλαβαίνουμε. Μια χάρη, όμως! Μάθε τουλάχιστον να παίζεις. ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ! Και όχι τη μισή ώρα να κυνηγάς το μπαλάκι και την άλλη μισή να βρίζεις. End of discussion.