Η θανάτωση ενός ζώου είναι μια θλιβερή υπόθεση και αυτή του δύσμοιρου χιμπατζή στο Αττικό Πάρκο δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι όλοι όσοι εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία δεν έπραξαν όπως έπραξαν ελαφρά τη καρδία, αυτό όμως δεν αλλάζει το προφανές που δεν είναι άλλο από την διαπίστωση ότι τέτοιου τύπου δομές «φιλοξενίας» άγριας ζωής είναι πλέον αναχρονιστικές και δεν είναι δυνατό να προωθούνται ως η «καλύτερη δυνατή λύση» ελλείψει οποιασδήποτε εναλλακτικής.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι το περιστατικό θα ήταν ακόμη πιο τραγικό εάν το ζώο δεν είχε «εξουδετερωθεί» και στην κατάσταση που βρισκόταν προξενούσε κακό σε κάποιον φροντιστή, επισκέπτη ή περίοικο. Γεγονός που μας οδηγεί στην σκέψη ότι από την στιγμή που τέτοιου τύπου «πάρκα» υπάρχουν, οφείλουν να αναθεωρήσουν τα πρωτόκολλα λειτουργίας τους. Οι υπεύθυνοι του Αττικού Πάρκου δεν δέχονται τον όρο «δολοφονία» και συνεχίζουν να ακολουθούν την δική τους υπερασπιστική γραμμή, σύμφωνα με την οποία η θανάτωσή του ήταν μια σκληρή, αλλά απολύτως αναγκαία απόφαση.
Θα ήταν καλό για όλους μας να γνωρίζαμε ποιες ήταν οι προηγούμενες γραμμές «άμυνας» προκειμένου να αποφευχθεί κάτι τέτοιο. Από πόσες δικλείδες ασφαλείας ξέφυγε, δηλαδή, ο χιμπατζής πριν φτάσουμε στην δεδομένα έσχατη λύση, η οποία όμως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή στην περίπτωση που προβάλλεται ως η μοναδική διαθέσιμη. Η διατύπωση αυτής της θέσης συνιστά παράλληλα και μια ομολογία αποτυχίας των υπευθύνων, αφού το ίδιο είχε συμβεί και σε αντίστοιχο περιστατικό πριν μερικά χρόνια όταν την ίδια τύχη είχαν και δύο τζάγκουαρ τα οποία επίσης θανατώθηκαν. Ίσως να είμαστε επηρεασμένοι από το… Χόλιγουντ, πάντως η αλήθεια είναι ότι θα περιμέναμε να ακούσουμε και να δούμε μια άλλη αντιμετώπιση, με δίχτυα ή προσπάθειες αναισθητοποίησης των ζώων πριν κάποιος τα πυροβολήσει.
Εάν, λοιπόν, το πρωτόκολλο είναι τέτοιο που να οδηγεί στον θάνατο, τότε κάτι δεν πάει καλά με το πρωτόκολλο και απαιτείται μια αναθεώρησή του, ώστε να μην καταλήγουμε σε τέτοια (ή και χειρότερα) τραγικά περιστατικά.
Και είναι προφανές ότι οι πρώτοι που οφείλουν να ενδιαφερθούν για αυτό είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες και οι υπεύθυνοι του πάρκου, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι όλη αυτή η δημοσιότητα αποτελεί μέγιστη δυσφήμιση για εκείνους που σε τελική ανάλυση απλά «τρέχουν» μια ιδιωτική επιχείρηση η οποία εξ ορισμού στοχεύει στην αύξηση της πελατείας και των κερδών της.
Καλή τη πίστη, δεχόμαστε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος σε εκείνο τον χώρο που να βρέθηκε εκεί με κάποιο μοχθηρό πλάνο κακοποίησης ζώων ή επέλεξε την συγκεκριμένη δουλειά για να βλέπει άγρια είδη να βασανίζονται. Κατά πάσα πιθανότητα οι εργαζόμενοι και το επιστημονικό προσωπικό αποτελείται από ανθρώπους που αγαπούν τα ζώα και κάνουν ό,τι περνάει από τα χέρια τους για να τους διασφαλίσουν όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, στο μέτρο του εφικτού. Και μέχρι τώρα δεν προκύπτει από πουθενά ότι το Αττικό Πάρκο αποτελεί ένα κακό παράδειγμα λειτουργίας σε σχέση με άλλες ανάλογες δομές στο εξωτερικό. Δεν φαίνεται, δηλαδή, το… δικό μας πάρκο να είναι ένα «κολαστήριο» στο οποίο διάφοροι… σατανικοί τύποι βγάζουν τον σαδισμό τους, τη στιγμή που στον υπόλοιπο πλανήτη όλα είναι ρόδινα.
Πράγμα που ισχύει και για τους επισκέπτες. Φιλοζωικά είναι τα αισθήματα με τα οποία μεταβαίνουν μέχρι εκεί προκειμένου να κάνουν την βόλτα τους μαζί με τα παιδιά τους. Και η φιλοζωία, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, είναι μια πολύ ευρεία έννοια που ξεκινά από το να χαϊδέψεις ένα σκυλάκι και καταλήγει στο να απαιτείς την απελευθέρωση όλων των ζώων ή να σε μετατρέπει σε ακτιβιστή που μάχεται υπέρ της απαγόρευσης σφαγής ζώων που προορίζονται για κατανάλωση κρέατος. Προφανώς όσο πιο… ψηλά βρίσκεσαι σε αυτήν την πυραμίδα, τόσο πιο δυναμικός γίνεσαι στις απαιτήσεις σου ή στις αντιλήψεις σου σχετικά με το τι θεωρείται ηθικό τον 21ο αιώνα.
Εάν προσπαθούσαμε να βρούμε έναν κοινό τόπο και μια συνισταμένη, ίσως να καταλήγαμε σε ένα συμπέρασμα που μπορεί να αποτελέσει μια βάση συζήτησης. Καθώς εξελισσόμαστε και μαθαίνουμε ολοένα και πιο πολλά πράγματα για τις ζωές των ζώων που απειλούμε να εξαφανίσουμε από το πρόσωπο της Γης, οφείλουμε να αναθεωρούμε την στάση μας σχετικά με το τι θεωρούμε αποδεκτό. Για παράδειγμα, πριν 50 και 100 χρόνια ήταν απολύτως «φυσιολογικό» να βλέπεις λιοντάρια και ελέφαντες σε κάθε περιπλανώμενο τσίρκο ή αρκούδες να χορεύουν σε πανηγύρια. Ελάχιστοι μιλούσαν για κακοποίηση τότε… Οι ζωολογικοί κήποι με τα μικρά περιορισμένα κλουβιά ήταν το επόμενο βήμα στο οποίο συμφωνήσαμε ότι επίσης δεν έχει θέση στις κοινωνίες μας. Και κάπως έτσι φτάσαμε στα πάρκα, τα οποία συγκρινόμενα με τα προηγούμενα μοιάζουν με… παραδείσους, αλλά δεν αλλάζουν την διαπίστωση ότι πια δεν μπορούν να προβάλλονται ως η «καλύτερη δυνατή λύση».
Εάν αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να σκεφτούμε, τότε σκεφτόμαστε λάθος Οι αιώνες απόλυτης εκμετάλλευσης και βιασμού της φύσης και του περιβάλλοντος και τα άλματα που έχουν γίνει στο να αντιληφθούμε τον συναισθηματικό κόσμο, τις κοινωνικές νόρμες ή τον τρόπο ζωής (ειδικά όταν μιλάμε για πρωτεύοντα θηλαστικά τόσο κοντινά σε εμάς ως είδη) των ζώων, πρέπει να μας οδηγήσουν σε μια διαφορετική προσέγγιση που δεν θα επιτρέπει την θανάτωση ενός χιμπατζή επειδή χωρίς ο ίδιος να το θέλησε ή να το προκάλεσε ποτέ, είχε την ατυχία να μπλέξει στις ζωές μας με αποτέλεσμα να χάσει την δική του…