Αρχή άνδρα δείκνυσι. Αυτό το ρημάδι ρητό που το σέρνουμε κάτι χιλιετίες τώρα, βγαίνει πάντα αληθινό. Κι όταν μιλάμε για αρχή, δεν είναι σώνει και ντε κάποια σπουδαία θέση. Κι αυτό το είδαμε στην υπόθεση έξωσης που υπέστη η Ιωάννα Κολοβού.
Αν δώσεις στον οποιονδήποτε άνθρωπο την παραμικρή αίσθηση εξουσίας έναντι ενός άλλου, θα βγει από μέσα του η ζούγκλα. Κι αν δίπλα σε αυτή την αίσθηση του δώσεις και δύο αστυνομικούς με κενό αέρος μεταξύ των κροταφικών, τότε όχι ζούγκλα, αλλά το δάσος του Κονγκό θα ξεφυτρώσει.
Δεν ξέρω γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο ακόμα και σε αυτό το χαμηλό επίπεδο «αρχής», να παρατηρούμε τέτοια ξεφτίλα και καταπάτηση δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας.
Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα πάνε να κατασχέσουν ένα σπίτι, κι επειδή δεν θα τους ανοίγει ο ένοικος ή κάτοικος, θα σπάσουν την πόρτα με πριόνι και θα μπουν μέσα διά της βίας δίχως να δώσουν έστω χρόνο στον άνθρωπο που μένει, να πάρει τα πράγματά του.
Ποιος νόμος τα ορίζει όλα όσα εκτυλίχθηκαν στο σπίτι της Κολοβού; Ποιος νόμος δίνει το δικαίωμα σε κλητήρες και αστυνομικούς που «κάνουν τη δουλειά τους», να διασύρουν έτσι έναν άνθρωπο και δη σε αυτή την ηλικία;
Ακόμα βέβαια κι αυτό να μη συνέβαινε, ακόμα κι αν δεν υπήρχε χρήση βίας από τα όργανα εξουσίας, πάλι θα υπήρχαν ερωτήματα που γεννούν μόνο κοινωνική οργή γεννούν.
Από πότε ένα οποιοδήποτε σπίτι συμψηφίζεται με 15.000 ευρώ; Από πότε ένα fund έχει το δικαίωμα να παίρνει το βιος μιας γυναίκας και να τη στέλνει στον δρόμο για 15 χιλιάρικα, όταν πρόκειται έναν άνθρωπο με αποδεδειγμένη αδυναμία καταβολής του ποσού;
Ακόμα και σε τούτο τον κόσμο, δε γίνεται να σταθμίζεται η αξιοπρέπεια κάποιου και στο ζύγι να βγαίνει ισάξια και λιγότερο των 15.000 ευρώ. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, η αξιοπρέπεια μιας ζωντανής ύπαρξης κοστίζει 100 φορές πάνω και στην νορμάλ κατάσταση, δεν μπαίνει καν σε σύγκριση με χρήματα.
Κάποια στιγμή, όσο κι αν κάνετε τη δουλειά σας όλοι εσείς και μεταβιβάζετε την ευθύνη στον πιο πάνω, στον πιο πέρα, στον δείνα και τον τάδε, θα πρέπει να δείξετε έστω μια αντίσταση. Δεν πάτε να βγάλετε στο φως έναν ληστή από το λημέρι του.
Μια γυναίκα του μεροκάματου πάτε να βγάλετε από το σπίτι της, όπου ζει με τον γιο της και φροντίζει και δύο γάτες με τα λίγα λεφτά που βγάζει. Είναι τρομακτικό που το μέσα σας δεν βγάζει ένα ίχνος ντροπής.
Μέσα σε όλη αυτή την αλυσίδα, έχουμε και τα funds που ανέφερε η Ιωάννα Κολοβού. Τα «κρυφά εννιάρια» της τραπεζικής επίθεσης, στα οποία παραχωρούνται τα σπίτια για να τα αξιοποιήσουν. Αόρατα σαν τη γραφειοκρατία και το κρατικό σύστημα.
Αρπακτικά που μια αμυχή να δουν, θα τρέξουν να ρουφήξουν αίμα. Γιατί; Για να χτίσουν μικρές αυτοκρατορίες όπως στην Αγγλία, με πολυκατοικίες σπιτιών που θα μισθώνονται αδρά σε βραχυχρόνια μίσθωση ή θα γίνουν όπως στο εξωτερικό που διαχειρίζονται όλες τις πολυκατοικίες 10-15 μεγάλες εταιρείες και θα εκμεταλλευτούν πλήρως το ότι στου Ζωγράφου θα υπάρχει μετρό σε λίγα χρόνια.
Σε μια χώρα που όποιος δεν έχει δικό του σπίτι και ψάχνει ενοίκιο, έρχεται αντιμέτωπος με εξωφρενικές τιμές, η επιλογή των funds είναι να τονώσουν αυτή την κατάσταση, για να μην είναι μόνο η Ιωάννα Κολοβού αυτή που θα μένει στον δρόμο. Οπότε πλέον η μπάλα περνάει στα χέρια της κυβέρνησης. Θα δώσει ένα τέλος στο πάρτι των funds επιβάλλοντας πιο αυστηρούς κανόνες στον τρόπο λειτουργίας τους (περισσότερες ρυθμίσεις, λιγότεροι πλειστηριασμοί) ή θα πετάξει την μπάλα ξανά στην εξέδρα;