Κάπου στις αρχές της πανδημίας, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος αποφάσισε να κάνει μια εκπομπή στο Youtube γιατί ήταν μια διέξοδος, αφού ως κωμικός, δε μπορούσε να δίνει παραστάσεις. Το πείραμα πέτυχε απροσδόκητα καλά και έφτασε να έχει 168 χιλιάδες συνδρομητές.
Ο λόγος που συνέβη αυτό, είναι γιατί ο Ζαραλίκος δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του, δεν πήγε να αποκρύψει την αλήθεια και έκανε διασταύρωση με 3 και 4 διαφορετικές πηγές σε αυτά που υποστήριζε στην εκπομπή του.
Το αν τα βρίσκει κάποιος με την ιδεολογία και τις πεποιθήσεις του, είναι καθαρά προσωπικό. Αλλά είναι fact ότι ο Ζαραλίκος έκανε fact checking και είχε εκθέσει τους δημοσιογράφους με την αρτιότητα της δουλειάς του.
Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, που εξέφρασε χωρίς σούξου μούξου την αγανάκτηση του κόσμου στη διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση, τον έχουν στήσει στο απόσπασμα γιατί φόρεσε ένα μπλουζάκι που περιέγραφε την καταγγελία του βιασμού εις βάρος του Γεωργούλη ως ένα «ούτε να γαμ… δε μπορούμε».
Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ή μήπως, κάποια media και κάποια δεξιά accounts των social media, θέλησαν να κοτσάρουν στον Ζαραλίκο διάθεση ξεπλύματος ενός καταγγελόμενου βιασμού;
Μπα, δε γίνονται τέτοια σε αυτόν τον κόσμο. «Προάγει την κουλτούρα του βιασμού», ήταν η κατηγορία και αναρωτιόμαστε πόσο στημένος μπορεί να είναι κάποιος για να επιχειρήσει να μεταφράσει τα λεγόμενα του Ζαραλίκου και το μπλουζάκι του ως ξέπλυμα;
Πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνεται κανείς την ειρωνεία που έχει στα λόγια του, τον σκωπτικό-καυστικό χαρακτήρα που έχει η φράση; Αν είσαι στρατευμένο account, τότε γίνεται και πολύ εύκολα.
Κανέναν ευτελισμό του καταγγελόμενου βιασμού και εν γένει του φαινομένου του βιασμού δεν έκανε ο Ζαραλίκος. Όχι μόνο γιατί ο συγκεκριμένος αποκλείεται να το έκανε, αλλά και γιατί πολύ απλά δεν ισχύει.
Ναι, δεν είναι κάποιος μοναδικός ο Ζαραλίκος για να μην έχει τέτοιες αντιλήψεις. Και κατανοούμε πως η υπόθεση Γεωργούλη έχει στρέψει πολλούς σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν ότι δεν έχει σημασία η εξωτερική εμφάνιση κτλ., αλλά ότι κακοποιητής μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε.
Αλλά αν πάρουμε το μονοπάτι της αποκαθήλωσης αυτών που έχουν αποδείξει το ποιοι είναι, για ανύπαρκτες και αβάσιμες κατηγορίες, τότε την βάψαμε. Δε θα πιστεύουμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό και θα παραλύσει το μέσα μας.
Είναι τόσο εύκολο στην ανάγνωση ότι η Ζαραλίκος καυτηριάζει την υπερασπιστική γραμμή που θα μπορούσε να έχει ένας Χ βιαστής.
Και δεν είναι και κάτι το εγκληματικό που συνέδεσε την υπόθεση Καϊλή με την υπόθεση Γεωργούλη. Όλοι μας το έχουμε πει ότι οι Ευρωβουλευτές μας έχουν απασχολήσει για κακουργήματα τις αρχές του Βελγίου. Ούτε έδειξε ασέβεια στο θύμα ο Ζαραλίκος.
Παρεμπιπτόντως, αν θέλουμε να σεβόμαστε τις νομικές διαδικασίες και τα θεμέλια της Δικαιοσύνης, οφείλουμε να μην ορίζουμε εμείς το ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης στην κάθε περίπτωση. Οι προσωπικές απόψεις υπάρχουν αναμφίβολα.
Ο καθείς επιλέγει να πιστέψει κάτι. Ή και να μην ασχοληθεί. Προφανώς και το θύμα είναι αυτό που βιάζεται και ο θύτης αυτός που βιάζει. Αυτά τα ορίζει ο νόμος και δεν υπόκεινται σε προσωπικές απόψεις. Ό,τι μπούρδα κι αν πει ο καθένας.
Αλλά στον δημόσιο λόγο δεν υπάρχει το «είμαστε με το θύμα» όταν η Δικαιοσύνη δεν έχει ακόμα ορίσει ποιο είναι το θύμα. Κι αυτό είναι κάτι που η ίδια η καταγγέλλουσα, με την επιλογή της να μείνει στην ανωνυμία, δείχνει να το σέβεται περισσότερο, αν και πιθανό θύμα, παρά οι αυτόκλητοι social justice warriors.
Ας αφήσουμε στην άκρη τις κρεμάλες που έχουμε στήσει και τις σπάθες που κραδαίνουμε για να πάρουμε κεφάλια κι ας σεβαστούμε τη Δικαιοσύνη και την καταγγέλλουσα. Κι ας μην αναζητάμε παντού εχθρούς. Όχι εκεί που δεν υπάρχουν δράκοι, να τους πλάσουμε…