Ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε σαν κομήτης στο πολιτικό σύστημα και στον ΣΥΡΙΖΑ και έσκασε με τέτοιον τρόπο, που αναρωτιέσαι αν θα εξαφανιστεί γρήγορα γιατί θα πέσουν να τον φάνε ή αν θα κάνει την διαφορά και θα προσφέρει μια επιλογή.
Ας πούμε μερικές αλήθειες.
Αλήθεια πρώτη
Ο ΣΥΡΙΖΑ αργοπέθαινε μέχρι να εμφανιστεί ο Κασσελάκης. Και αργοπέθαινε πολύ πριν καταπονιστεί στις εκλογές. Ο Τσίπρας, είτε γιατί ο ίδιος είχε κουραστεί και τον είχε καταβάλει ψυχολογικά όλη αυτή η πορεία στην ηγεσία – η εικόνα του σώματος αυτό έδειχνε – είτε γιατί αυτή ήταν η στόφα του, είχε κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα μιζέριας.
Όχι μόνος του. Ίσως όχι ως πρωτεργάτης. Ίσως να τον έσυραν σε αυτή τη μιζέρια περισσότερο πρόσωπα όπως ο Τσακαλώτος, ο Πολάκης, ο Παπαδημούλης, ο Φίλης και όλη αυτή η παλιά φρουρά.
Αλήθεια δεύτερη
Μετά τις εκλογές, φαινόταν η πολιτική να τελειώνει. Φαινόταν όλη αυτή η ζέση του μέσου πολίτη που υπήρχε προεκλογικά, να «πεθαίνει» γρήγορα. Τρανή απόδειξη πως δύο μήνες μετά τις εκλογές, με τον Μητσοτάκη να τα έχει κάνει σαλάτα σε επίπεδο διαχείρισης πυρκαγιών, αλλά και στην στελέχωση των υπουργείων εξ αρχής και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ακουγόταν.
Κανείς δεν νοιαζόταν με το τι έλεγε ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου και ο κάθε άλλος. Ούτε με το ΠΑΣΟΚ, ούτε με κανέναν. Στα ειδησεογραφικά σάιτ δεν πρέπει να υπήρξε, όχι γιατί υφίστατο κάποιος πόλεμος φίμωσης, καμία αξιόλογη δήλωση από την αντιπολίτευση, αξιωματική και μη.
Αλήθεια τρίτη
Οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν λένε να το καταλάβουν. Ακόμα κι όταν ο Κασσελάκης άφησε να εννοηθεί πως θα διεκδικήσει την ηγεσία, διαρροές από ΣΥΡΙΖΑ μεριά μιλούσαν για έναν άνθρωπο που απέχει από την κουλτούρα της Αριστεράς. Ποια είναι αυτή η κουλτούρα; Η μιζέρια; Ο κουτσαβακισμός; Υπάρχει άραγε Αριστερά; Όχι δα. Ο κόσμος δε νοιάζεται γι’ αυτό. Κι όσοι ψήφισαν Μητσοτάκη κι όσοι ψήφισαν κάτι άλλο, ένα πράγμα τους νοιάζει: να δουν έργα.
Να δουν ένα επαρκές σύστημα υγείας. Να δουν μια χώρα που να μην γίνεται στάχτη κάθε καλοκαίρι. Να υπάρχει ανάπτυξη. Να τους διοικεί ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση που έχουν διορατικότητα και μπορούν να πάρουν αποφάσεις με στόχο το μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο καλό. Χρειάζεται να είσαι Αριστερός για να τα κάνεις αυτά; Όχι δα. Κι ο ίδιος ο Μητσοτάκης, πήρε αυτό το 41% γιατί απεκδύθηκε την έννοια της Δεξιάς.
Σε όλα τα παραπάνω, ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η τέταρτη αλήθεια. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που, ακόμα κι αν δεν έχει μεγάλη πολιτική διαδρομή (είχε μήπως ο Τσίπρας;), μπορεί να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ένα σύγχρονο κόμμα, έναν ισχυρό πόλο απέναντι στη ΝΔ και τον Μητσοτάκη. 4 μήνες τώρα δεν υπήρχε τέτοιος πόλος.
Κι αν εμπιστευτούμε τις εκτιμήσεις, ο Κασσελάκης θα χαντακωθεί από τους υπόλοιπους δελφίνους που δεν τον θέλουν γιατί τους χαλάει το σαθρό αφήγημα, δεν θα υπάρξει τέτοιος πόλος.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η περίπτωση Κασσελάκη είναι ως και ιστορική ευκαιρία. Φυσιογνωμία θελκτική, με ευχέρεια στον λόγο, ξέρει άριστα αγγλικά, με σαγηνευτικό λόγο, με επαγγελματική διαδρομή, με αμερικάνικη λογική που ίσως να είναι η λύση στην πολιτική ανεπάρκεια, με εμφανή αισθητική, άνθρωπος με κουλτούρα. Όσα δηλαδή αγνοούνται στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια.
Και άνθρωπος με αντίληψη. Στην φράση του «δεν έχω γκέι ατζέντα. Έχω ανθρώπινη ατζέντα», αποτυπώνεται πως δεν μιλάμε για έναν καιροσκόπο, έναν οπορτουνιστή, έναν που θέλει να πουλήσει το ότι είναι γκέι. Θα μπορούσε κάλλιστα να βγει και να πει «κάντε με τον πρώτο γκέι ηγέτη κόμματος». Ακόμα κι αν κέρδιζε, με λαϊκισμό και φτήνια θα το έκανε. Δεν επέλεξε αυτό το μονοπάτι.
Ακόμα πιο ενδεικτικό, στο βίντεο της ανακοίνωσης της υποψηφιότητας, ο Κασσελάκης αναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ μόλις μια φορά σε 4 λεπτά βίντεο. Αυτό δείχνει πως αντιλαμβάνεται την εποχή που βρισκόμαστε. Εποχή που δεν ασχολείται με το κόμμα. Ασχολείται με το αποτέλεσμα. Είναι σαν να λέει στον δέκτη του μηνύματος ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά ένα όχημα για να έχω την ευκαιρία να προσφέρω αυτά που θέλω».
Οι υποψήφιοι για την διαδοχή Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθουν ούτε στο 50% σε σχέση με τον Κασσελάκη. Ακόμα και η Αχτσιόγλου, έχει ποτιστεί αρκετά με την μιζέρια και την εσωκομματική διάσπαση, που καταλαβαίνεις πόσο έχει φθαρεί ψυχολογικά από τις εσωτερικές έριδες.
Ο Κασσελάκης είναι σχετικά άβρεχτος και με περισσότερη αντίληψη των αναγκών του μέσου πολίτη. Ούτε η Αχτσιόγλου, ούτε κανείς από τους άλλους υποψηφίους δεν φαίνεται να το έχει καταλάβει τόσο καλά αυτό. Ακόμα δεν έχουν ερμηνεύσει σωστά το μήνυμα των εκλογών.
Ήρθε λοιπόν ο Κασσελάκης και βάζει ξανά φιτίλι σε ένα κερί που ήταν στο όριο να σβήσει και το ανάβει για να φωτίσει. Κι ακόμα κι αν δε φωτίσει σε επίπεδο ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος είτε θα πάει για δικό του κόμμα είτε θα πάει για τη δημαρχία της Αθήνας. Κι αν το κάνει, ο Ζαχαριάδης που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κατατροπωθεί.
Το ερώτημα είναι αν θα κατατροπώσει και τον Μπακογιάννη, εφόσον πάρει αυτή την απόφαση…
Σε κάθε περίπτωση, ο Κασσελάκης είναι μια πολύ μοντέρνα πρόταση, μια προσωπικότητα που, έστω στο φαίνεσθαι, εμπνέει και αν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονται για την επάνοδο της παράταξης και όχι για την προσωπική τους ανάδειξη, το καλύτερο που έχουν να κάνουν, είναι να τον στηρίξουν.