Πόσα χρόνια ακούμε στο ξεκίνημα της κάθε σεζόν στα ρεπορτάζ ότι ο Αντώνης Κανάκης θέλει να μειώσει τις μέρες προβολής για το Ράδιο Αρβύλα ή ότι δεν θέλει να το συνεχίσει και θέλει μόνο το Βινύλιο;
Ένα παιδί που γεννήθηκε το 2010 και άρχισε να καταλαβαίνει το 2016, το ακούει άνετα μια 6ετία-7ετία. Κι όμως είναι ακόμα εδώ οι Ράδιο Αρβύλα. Κι όχι μόνο είναι ακόμα εδώ, αλλά έχουν γίνει η ναυαρχίδα του ΑΝΤ1 στην prime time, ξεπερνώντας ακόμα και τη Μάγισσα που έδειχνε να έχει καταλάβει την πρωτιά και να αφήνει πίσω τον Σασμό.
Σε αυτή την εβδομάδα που ξεκίνησε το Ράδιο Αρβύλα, έκανε ακόμα και 20άρια. Χθες για παράδειγμα, είχε 21,6%. Όχι στο γενικό σύνολο, όπως θα φανταζόταν κάποιος, ότι δηλαδή το Ράδιο Αρβύλα είναι φυσιολογικά μια εκπομπή για 50άρηδες. Στο δυναμικό σύνολο είναι που σαρώνει. Στην πρεμιέρα ήταν στο 23,2%.
Μιλάμε για μια εκπομπή που στην ουσία της, στο ύφος της, ακόμα και στο χιούμορ που έχουν Κανάκης-Σερβετάς-Κιούσης και λοιποί, δεν έχει αλλάξει εδώ και τόσα χρόνια. Κι όμως, ο κοινωνικός λόγος του Κανάκη είναι αρκετός για να προσελκύσει μια νέα γενιά γεμάτη ενόχληση και θυμό για την πολιτική σκηνή, ώστε να μην ασχολούνται τόσο με το χιούμορ της εκπομπής.
Για να γίνει κατανοητό, πολλές φορές το χιούμορ αγγίζει όρια που στην εποχή της απολυτότητας της πολιτικής ορθότητας θα γίνονταν ως και καταγγελίες στο ΕΣΡ για τέτοιο περιεχόμενο. Δηλαδή το σκετσάκι με τον Κασσελάκη στην πρώτη φετινή εκπομπή, ήταν αρκετά cringe και οριακά άγγιζε την κακή διακωμώδηση. Κανείς δεν τους το χρέωσε αυτό. Τουλάχιστον όχι δημόσια.
Αρκετοί άνθρωποι επισήμαναν σε πηγαδάκια ότι το χιούμορ τους πολλές φορές βγάζει ως και σεξιστικά στοιχεία, αλλά το Ράδιο Αρβύλα έχει κερδίσει με τον πρότερο έντιμο βίο να μην επικρίνεται για αυτό.
Είναι πραγματικά ένα τηλεοπτικό case study, γιατί όντως οι άνθρωποι που κάνουν την εκπομπή έχουν κουραστεί, δεν έχουν κάτι άλλο να δώσουν. Κι όμως το κοινό τούς λέει «μη σταματήσετε, σας θέλουμε». Και το ακούνε στον ΑΝΤ1 και δεν χάνουν ευκαιρία να θέτουν το δίλημμα στον Κανάκη: ή και τα δύο ή κανένα.
Κι επειδή ο Κανάκης γουστάρει πολύ το Βινύλιο, αυτό θέλει να κάνει για τα επόμενα χρόνια, υποκύπτει στο να συνεχίζει το Ράδιο Αρβύλα και να βάζει ένα ολόκληρο team ανθρώπων σε μια μέρα της μαρμότας για 5-6 μήνες. Κι είναι κι ο μόνος που ξεκινάει σεζόν Νοέμβριο και την τελειώνει Απρίλιο.
Δεν έχει υπάρξει άλλο τηλεοπτικό πρόσωπο που να έχει τέτοια ισχύ έναντι ενός καναλιού και ταυτόχρονα να αποδέχεται τον έναν απαράβατο όρο, να συνεχίζει δηλαδή το Ράδιο Αρβύλα.
Ο Κανάκης μοιάζει λίγο σαν τον Μάικλ Τζόρνταν στο Space Jam, όπως θα ήταν αν είχαν κερδίσει οι εξωγήινοι. Παίζει «μπάσκετ» για τον επισκέπτη ακόμα κι όταν είναι ψυχικά κουρασμένος. Κάποιος πρέπει να συνεκτιμήσει εδώ και το ότι ο Κανάκης είναι ένα άτομο που κάποια γεγονότα κοινωνικής φύσεως τα παίρνει πραγματικά βαριά και βαθιά μέσα του, ώστε ενίοτε να καταφεύγει σε ακρότητες.
Πέρσι για παράδειγμα, μετά την τραγωδία στα Τέμπη, είχε καλεσμένο ειδικό και τον ρωτούσε αν μπορούν να μαζευτούν άνθρωποι και να πάνε στα δικαστήρια την κυβέρνηση, το κράτος, για αυτό το έγκλημα. Έχει δηλαδή κι αυτό το ψυχοφθόρο κομμάτι που ελαττώνει την έμπνευση.
Την έλλειψη έμπνευσης και φαντασίας την καταλαβαίνει και ο πιο αδαής. Δεν είναι όμως, όπως φαίνεται, λόγος για να μην τους βλέπουν. Οι Ράδιο Αρβύλα ζουν και βασιλεύουν, όσο Ρ-άδειοι κι αν είναι. Η εκπομπή θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα podcast χωρίς την ανάγκη των βίντεο και να είναι πιο «οργανική» και ουσιώδης. Όχι. Το κοινό θέλει να βλέπει ακόμα και αυτά τα παρωχημένα για την εποχή σκετσάκια.
Αυτό είναι κατάκτηση του Κανάκη και της παρέας του.