Είναι μια πραγματικότητα πως τα αρνητικά πράγματα μας προκαλούν σιγά σιγά έναν εθισμό στο να κυνηγάμε τον αρνητισμό, στο να τον προάγουμε. Η υπόθεση «Άλλος Άνθρωπος» είναι ξεκάθαρα ένα τέτοιο παράδειγμα.
Δεν θέλουμε να υπεισέλθουμε σε νομικά ζητήματα και κανονικά δεν θα έπρεπε να το κάνει κανείς. Δεν θα έπρεπε να παίρνει κανείς θέση για μια υπόθεση όπου ακόμα δεν έχουμε δει να απαγγέλονται κατηγορίες ή οτιδήποτε πρέπει να γίνει νομικά, ούτε έχει κληθεί ο κ. Πολυχρονόπουλος, ο άνθρωπος του «Άλλος Άνθρωπος» για να καταθέσει.
Θα σταθούμε όμως στο πόσο εύκολους στο δηλητήριο μας έχουν κάνει τόσες υποθέσεις τα τελευταία χρόνια. Έγινε αυτό που έγινε πριν 15 μήνες με την Κιβωτό του Κόσμου και τον Πατέρα Αντώνιο και πολύς κόσμος, προεξαρχόντων δημοσιογράφων, έχουν βγει στη γύρα για να εκθέσουν μετά μανίας τις ΜΚΟ.
Σε κάποιες περιπτώσεις είναι δε τόσο κραυγαλέο πως έχει δοθεί το tip στον δημοσιογράφο από κάποια πηγή στα υψηλά κρατικά κλιμάκια, που σε πιάνουν τα γέλια. Αυτό, το τονίζουμε, δεν αφορά απαραίτητα την υπόθεση των ημερών, ούτε λέμε ότι είναι αθώος ή ένοχος. Λέμε πως κάποια πράγματα είναι αποδεικτικά μιας ανάγκης μας για χαιρεκακία.
Από τα σχόλια που γίνονται, διακρίνει κανείς εύκολα μια επιθυμία των ανθρώπων να είναι ένοχος ο «Άλλος Άνθρωπος» για να μπορέσουν να πουν με ικανοποίηση «εγώ το έλεγα, δε γίνεται να κάνει κανείς τόσες αγαθοεργίες χωρίς να υπάρχει κομπίνα από πίσω».
Είναι εμφανές πως οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν αυτή την υπόθεση με ικανοποίηση, έχουν πάθει εμμονή με την μιζέρια και τον φθόνο και αρνούνται να δεχτούν ότι μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι ανιδιοτελείς, καλοσυνάτοι, που να θέλουν να δώσουν τη ζωή τους στην αλληλεγγύη.
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, ακόμα κι αν ο κ. Πολυχρονόπουλος αποδειχτεί ότι έπαιζε χρήματα στον τζόγο, δε μπορούμε να του πάρουμε ότι έδωσε φαγητό σε κάποιους αδύναμους και στερημένους ανθρώπους, ότι σε μεγάλες καταστροφές έτρεξε από τους πρώτους και κάλυψε ανεπάρκεια του ελληνικού κράτους, ότι έγινε ένα πρόσωπο συσπείρωσης.
Αυτό δεν θα είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την απάτη του, εφόσον αποδειχθεί νομικά, αλλά το να θέλουμε να ακυρώσουμε και όλα τα καλά, επειδή θα έχει κάνει αυτά τα κακά, αποτυπώνει το ότι πρέπει όλοι μας να κάνουμε λίγη δουλίτσα με το μέσα μας γιατί κάπου σε αυτή τη διαδρομή των τελευταίων ετών, αγκαλιάσαμε τον φθόνο και το σκοτάδι και πάμε να καταργήσουμε κάθε τι καλό.
Και πάμε να το καταργήσουμε όχι μόνο όταν αυτό αυτοκαταργείται, αλλά κι όταν δεν υπάρχει τίποτα απτό και έχουμε μόνο μια υπόνοια ή μια φημολογία. Μέσα μας, αντί να νιώσουμε προδομένοι από τον κ. Πολυχρονόπουλο (πάντοτε εφόσον αποδειχτεί ότι κορόιδεψε) και να στενοχωρηθούμε που κηλίδωσε ο ίδιος το πρότυπο του, χαιρόμαστε που το έκανε.