Ότι το Youtube είναι ένας ωκεανός μ..ιας, δε χρειάζεται να το λέμε κάθε φορά που γράφουμε γι’ αυτό. Είναι αναπόφευκτο αφού μιλάμε για περιεχόμενο που δεν το χωράει ο νους, που είναι μη μετρήσιμο, ξεφεύγει προς το άπειρο.
Αλλά πια, λόγω και των επιταγών του TikTok, το Youtube αναπροσαρμόστηκε και πλέον το περιεχόμενο που είναι σκέτη κοπριά, είναι όλο και μεγαλύτερο, η αναλογία αυξάνει διαρκώς.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο το κομμάτι της προσωπικής αισθητικής, το ότι πλέον ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει στο Youtube και πιάνει τις 30-40 χιλιάδες προβολές. Όχι ότι αντέχεται αυτό. Φουλ ενοχλητικό είναι. Αλλά και πώς να το αντιμετωπίσεις; Μόνο να μην το βλέπεις. Σε πιάνει βέβαια το γαμώτο γιατί αυτά τα άτομα βγάζουν τόσο εύκολα λεφτά.
Το πρόβλημα το μεγάλο όμως αφορά σε λογαριασμούς που τα βίντεο τους έχουν βρει ένα πολύ ιδανικό σχήμα ώστε να κρύβουν ρατσισμό πίσω από το δήθεν χιουμοριστικό και αθώα σατιρικό τους περιεχόμενο.
Δε ζούμε στο 2010 για να είμαστε αφελείς και να εθελοτυφλούμε. Ο τίτλος που θα βάλεις σε ένα βίντεο, τα βίντεο που θα επιλέξεις να προβάλεις, όταν γίνουν μπόλικα και φανερώσουν τα μοτίβα τους, συντηρούν μια χαρά τα θετικά και τα αρνητικά.
Εν προκειμένω μιλάμε για τα αρνητικά, για τον ρατσισμό, για τον εξευτελισμό ανθρώπων επειδή μπορεί να μη μας αρέσει η εξωτερική τους εμφάνιση ή ό,τι κάνουν στο κρεβάτι τους.
Στο Youtube λοιπόν, υπάρχουν κανάλια που έχουν ξεπατικώσει αυτό που είσηγαγε το Luben και κόβουν αποσπάσματα απ’ όσα συμβαίνουν τηλεοπτικά σχετικά με όλα τα ζητήματα που απασχολούν, και τα παρουσιάζουν με τέτοιο τρόπο που λίγη πονηριά να έχεις, καταλαβαίνεις ότι έχουν αφίσες τύπου…Παναγιώτη Ψωμιάδη.
Με πρόσχημα το virality και την πάγια καραμέλα «εγώ απλώς σατιρίζω, δε λέω κάτι», διατηρούν ζωντανή τη φωτιά του ρατσισμού και της υποτίμησης ανθρώπων.
Κάποιος θα αναρωτηθεί «μα και οι stand up κωμικοί την ίδια καραμέλα δε χρησιμοποιούν;» και ίσως να έχουν δίκιο. Μόνο που στον ρέοντα λόγο, αυτόν όπου ο σαρκασμός συνοδεύεται από τον τόνο της φωνής και υπάρχει πεδίο για εξήγηση, είναι διαφορετικές οι συνθήκες. Και στην κωμωδία επίσης είναι ένας άφατος κανόνας πως ό,τι ακούς, είναι ένα αιχμηρό σχόλιο κι ας φαίνεται να υιοθετείται μια ρατσιστική άποψη.
Σε ένα βίντεο στο Youtube όπου όλοι προϊδεάζονται από τον τίτλο και σχηματίζουν θέση, οπτική από την οποία θα δουν το βίντεο, το χιούμορ και η σάτιρα δεν είναι το ίδιο απελευθερωμένα και δε μπορεί να είναι.
Κι η ύπαρξη αυτού του ακροδεξιού πράγματος, είναι και η απάντηση σε αυτούς που υποστηρίζουν επίμονα πως η σάτιρα δεν έχει όρια. Πιστεύετε το ίδιο όταν είναι στην αντίθετη πλευρά; Γιατί αν η σάτιρα δεν έχει όρια για εσάς που είστε αριστεροί, κατά της εξουσίας, αναρχικοί, θα ισχύει και για το ακριβώς αντίθετο άκρο.
Όλη αυτή η κατάσταση με τέτοια κανάλια, αναδεικνύει κι ότι είναι υπερβολικά μεγάλος ο αριθμός των ακροδεξιών που ζουν σε τούτη τη χώρα. Και μας τρομάζει.
Περισσότερο όμως μας τρομάζει που δεν κατανοεί κανείς από τους εχέφρονες ότι η ανάγκη μας να επιβάλλουμε το καλό κι όχι να το αφήσουμε να λειτουργήσει με τον χρόνο του, φέρνει τέτοια αντίδραση που γεννά τον κρυφορατσισμό.
Σε μια εποχή που εμφανίζεται ένα άκρο, εμφανίζεται και το άλλο. Απλώς, σε κάθε εποχή, διαφέρει το άκρο που ειναι η δράση και αυτό που είναι η αντίδραση.
Ίσως μέσα από αυτά τα κανάλια στο Youtube να βλέπουμε το μεγαλύτερο δίλημμα-πρόβλημα της εποχής μας: πώς οδεύουμε προς το καλύτερο όταν ο «αντιδημοκρατικός» τρόπος με τον οποίο γράφουμε και μιλάμε δημόσια για την αποδοχή, παράγει εντονότερες καταστάσεις ρατσισμού;
Καθόμαστε τελικά να ασχοληθούμε με το να σώσουμε τους οπισθοδρομικούς ή το παίρνουμε απόφαση πως κάποιοι θα ξεμείνουν πίσω και δε θα υπάρχουν στο επόμενο στάδιο εξέλιξης της κοινωνίας και συνεχίζουμε σε συνθήκες πόλωσης;