Από το 2021 που βγήκε από το Survivor, η Άννα-Μαρία Βέλλη έχει βγει τουλάχιστον 3 φορές να μιλήσει δημόσια για την κακοποίηση που υπέστη από πρώην σύντροφό της και τον ξυλοδαρμό της που της άφησε αρκετούς μώλωπες και πόνους στο σώμα.
Όπως η ίδια έχει περιγράψει, μετά τον ξυλοδαρμό, ένιωθε πως θα μπορούσε να έχει πεθάνει, να είναι ένα από τα τόσα θύματα που έχουν καταγραφεί.
Επειδή σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε απλά με έναν ισχυρισμό, αλλά με μια πράξη που αποδεικνύεται, το πράγμα που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει όλους σε επίπεδο κοινωνικό, στο μερίδιο δηλαδή που μας αναλογεί, είναι να στηρίξουμε το θύμα και να προσπαθήσουμε να βάλουμε στοπ σε κάθε τέτοια συμπεριφορά.
Το τρένο αυτό πέρασε, της στήριξης προς το θύμα, αφού η Άννα-Μαρία Βέλλη το είπε ανοιχτά καιρό μετά και είχε κλείσει το χρονικό gap. Το δεύτερο σκέλος όμως, είναι εφικτό και υπαρκτό. Όπως υπαρκτή είναι και η Δικαιοσύνη και η ποινική ευθύνη του κακοποιητή, εφόσον υπάρχουν και τα αποδεικτικά.
Κι αντί λοιπόν από την πρώτη στιγμή να έχουμε ασχοληθεί με την πράξη αυτή καθαυτή, χωρίς να μας νοιάζει το ποιος είναι ο θύτης, έχουμε σπαταλήσει τόση φαιά ουσία στο κουτσομπολιό και στο να δείξουμε το ποιος είναι ο κακοποιητής από τους πρώην συντρόφους της Youtuber.
Την ίδια στιγμή, η μεταφορά αυτής της υπόθεσης στο γνωστικό πεδίο του ανώριμου και άσχετου με την έννοια της Δικαιοσύνης κοινού που ακολουθεί και στηριζει την Άννα-Μαρία Βέλλη, μετέτρεψε εδώ και μερικές μέρες σε ένα τηλεοπτικό ριάλιτι ή σε ένα ριάλιτι-ντετέκτιβ, με πολλούς Πουαρό της κιτρινίλας.
Ο Άρης Μακρής βρίσκεται στο στόχαστρο, στο τελευταίο βίντεο της Βέλλη είναι το επώνυμό του που φαίνεται, έστω με λίγο θολούρα, σε ερώτηση του κοινού, και έχουμε φτάσει στο σημείο που μέσα από την διαχείριση των social media, μέσα από το πρίσμα των 15χρονων που έχουν γίνει army της Βέλλη, μέσα από την τηλεόραση, ο Άρης Μακρής είναι ο κακοποιητής.
Η ίδια η Άννα-Μαρία Βέλλη δεν λέει κανένα όνομα γιατί ξέρει πως υπάρχουν ποινικές συνέπειες και γιατί, όπως λέει, δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη και τις αρχές, ο Μακρής υποστηρίζει πως είναι αθώος, αλλά ταυτόχρονα δεν κινείται νομικά για να πάει η υπόθεση στο πεδίο που της αρμόζει και φτάνουν να περάσουν κάμποσες μέρες μέχρι να ζητήσει το προφανές. Έφτασε χθες, στην εκπομπή της Καινούργιου, να πει ένα «την προκαλώ να πει το όνομα».
Αυτό είναι η Άννα-Μαρία Βέλλη να πει ρητά το όνομα του κακοποιητή ή πως δεν είναι ο Μακρής. Καλώς ή κακώς, η Βέλλη είναι δημόσιο πρόσωπο και τέτοιες εξομολογήσεις ιντριγκάρουν. Με λανθασμένη προσέγγιση από τα μίντια που ελάχιστα νοιάζονται για το θύμα και περισσότερο για να βγάλουν την είδηση.
Σε αυτό το σημείο πια, η φυσιολογική εξέλιξη σε μια νορμάλ κοινωνία, ούτε καν μια τέλεια, σε μια απλώς νορμάλ με μερικά μειονεκτήματα, θα έλεγε το θύμα το όνομα του θύτη, εκείνος θα το αρνείτο, λογικά, θα πήγαιναν στα δικαστήρια και θα καλούνταν και οι δύο πλευρές να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους.
Εδώ έχουμε από τη μία ένα θύμα που δεν τολμά να πει όνομα γιατί δεν είναι σίγουρη πως θα επέλθει τιμωρία κι από την άλλη έναν άνθρωπο που από μια φημολογία και εικασία, το όνομά του φιγουράρει με σιγουριά ως αυτό του κακοποιητή και διαλύεται η καριέρα του και η ζωή του και των οικείων του.
Έχουμε, κυρίως, την μετατροπή της υπόθεσης σε τηλεοπτικό ριάλιτι, σε ένα σοσιαλμιντιακό ξεκατίνιασμα, σε Οικογενειακές Ιστορίες. Έχουμε μια υποβάθμιση της σοβαρότητας του περιστατικού από την τηλεόραση και από την ίδια τη Βέλλη που είναι αναγκασμένη κάποιες φορές να ανταποκριθεί στην κουτσομπολίστικη διάθεση των 15χρονων κοριτσιών που την ακολουθούν.
Διότι αυτά τα «Απαντάω στις ερωτήσεις σας» μπλογκ τύπου, αυτό ακριβώς εξυπηρετούν. Να κάνουν τους ακροατές κοινωνούς μιας κατάστασης. Εδώ όμως δε μιλάμε για έναν καβγά ανάμεσα σε ένα ζευγάρι ή μια φιλία δύο γνωστών προσώπων που τελείωσε. Μιλάμε για κάτι πάρα πολύ σοβαρό.
Κάτι πολύ σοβαρό που καταντά ελαφρύ μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση και όλη η προσοχή έχει στραφεί όχι σε αυτό που υπέστη η Άννα-Μαρία Βέλλη, μα στο ποιος της το έκανε. Η ίδια έχει πει αρκετές φορές την ιστορία και εξηγούσε πως την επαναφέρει στην κουβέντα για να βοηθήσει άλλα θύματα.
Πώς ακριβώς βοηθάει ένα άλλο θύμα να τοποθετήσουμε κάποιον στη θέση του ενόχου, επειδή μας βολεύει, χωρίς καν το θύμα να έχει πει το όνομα ή να νιώθει έτοιμο να το πει;
Επί της ουσίας, αυτοί όλοι που λένε ότι στηρίζουν τη Βέλλη, της στερούν χώρο και χρόνο από το να επεξεργαστεί κατά πόσο θέλει να πει ανοιχτά ένα όνομα και τη φέρνουν προ τετελεσμένου. Σα να τη διατάζουν ποια να πει ένα όνομα.
Αν αυτό το συνδέσουμε με αυτό που έκανε ο Κοψιάλης πριν μερικές βδομάδες, έχουμε μπροστά μας μια καθαρή εικόνα για το πώς τα social media και τα σημερινά ανήλικα που αντιμετωπίζουν με άλλους όρους την καθημερινότητα, σοβαρά γεγονότα και καταστάσεις έχουν γίνει κάτι υποβαθμισμένο.
Αντί να μαθαίνουμε πως δεν είμαστε ντετέκτιβ, πώς υπάρχουν αρμόδια όργανα και πως η θέση μας είναι μόνο για να στηρίξουμε το θύμα, όχι για να επιβάλλουμε κάποια ποινή, μαθαίνουμε να είμαστε κριτές και δικαστές των πάντων και να διαλύουμε ανθρώπους χωρίς να μας νοιάζει αν είναι οι υπαίτιοι, αν τους αξίζει.
Είναι πια τόσο θολά τα όρια ανάμεσα στη Δικαιοσύνη, στα αρμόδια όργανα, και στους influencers κτλ., που όλοι μας είμαστε δυνητικά σε θέση να βρεθούμε να δίνουμε εξηγήσεις για κάτι που δεν έχει σημασία αν το κάναμε, αλλά που ένα κοινό αποφάσισε πως το κάναμε.
Έτσι, ένα θύμα που δεν ξέρει αν θέλει να πει το όνομα, το εξαναγκάζουμε να το πει κι ένας φερόμενος ως θύτης έχει καταδικαστεί πριν του δοθεί η ευκαιρία να αποδείξει την αθωότητα που δηλώνει.