Όλες οι εξουσίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι κοντόφθαλμες. Και όσο πιο σκληρή, όσο πιο βάρβαρη, όσο πιο ανάλγητη είναι μια εξουσία τόσο και πιο κοντόφθαλμη είναι. Είναι η βαθιά πεποίθηση της κάθε εξουσίας πως μπορεί να ορίσει στο έπακρο τη ζωή των ανθρώπων που εξουσιάζει δίχως οι τελευταίοι να έχουν λόγο για αυτές, που την κάνει τόσο κοντόφθαλμη.
Γι’ αυτό και όταν οι βεβαιότητές της κλονιστούν, το σοκ της είναι πολύ μεγάλο. Γι’ αυτό και πάσχει από την ψευδαίσθηση πως μπορεί με υπεραπλουστευμένους τρόπους να διαχειριστεί κάτι τόσο περίπλοκο όσο η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και πιο ειδικά η τάση του Ανθρώπου να διεκδικεί την ελευθερία του.
Η Αχέντ Ταμίμι είναι ένα πρόσωπο που από εδώ και στο εξής θα υπενθυμίζει για πάντα σε κάθε λογής εξουσία πως δεν μπορείς να λύσεις έναν γόρδιο δεσμό όπως το πάθος για την ελευθερία με υπεραπλοϊκά εργαλεία. Η Αχέντ Ταμίμι ήταν έγκλειστη σε μια ισραηλινή φυλακή τους τελευταίους οκτώ μήνες. Πλέον όχι, απελευθερώθηκε την Κυριακή (29/7). Και κάπου εδώ έγκειται και η κοντόφθαλμη αντίληψη των πραγμάτων όσον αφορά το κράτος του Ισραήλ που πίστεψε πως θα μπορούσε να ξεμπερδέψει μαζί της με κάτι τόσο απλό όπως το να την βάλει στη φυλακή.
Το ακριβώς ανάποδο έγινε: η Ταμίμι δεν βγήκε από τη φυλακή εξουθενωμένη και μετανιωμένη αλλά κραυγάζοντας πως ο αγώνας συνεχίζεται, με ένα τεράστιο χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό της, το χαμόγελο ενός ευτυχισμένου ανθρώπου, το χαμόγελο εκείνου που ξέρει πως η ελευθερία δεν βρίσκεται σε έναν μακρινό ορίζοντα αλλά στο εδώ και στο τώρα, είναι μια κατάσταση που τη βιώνεις κάθε στιγμή που μάχεσαι για αυτή.
Σύμβολο αντίστασης για τον παλαιστινιακό λαό, η προσωποποίηση του εχθρού για τους Ισραηλινούς στρατιώτες και αστυνομικούς που συχνάζουν στη Δυτική Όχθη, το αιματοβαμμένο εκείνο σημείο των διαδοχικών συγκρούσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους κατοίκους της περιοχής.
Μέσα στη φυλακή, η Ταμίμι όχι απλά δεν έσβησε ως σύμβολο αλλά γιγαντώθηκε ακόμα παραπάνω. Όλος ο δυτικός κόσμος έμαθε για εκείνη, κινήματα σε όλο τον πλανήτη απαίτησαν την απελευθέρωσή της, έγινε το πρόσωπο της παλαιστινιακής αντίστασης απέναντι στην κατοχή του Ισραήλ.
Να τι ήταν ανίκανη να καταλάβει η εξουσία που τη φυλάκισε: πως δεν αρκεί να φυλακίσεις ένα σώμα για να το ελέγξεις, πως είναι το πνεύμα ενός ανθρώπου που πρέπει να αλώσεις για να τον κατακτήσεις, πως αν δεν το πετύχεις αυτό το σώμα του θα παραμείνει ελεύθερο, ανεξέλεγκτο και ανυπότακτο όσο βαθιά στη φυλακή και αν το βάλεις.
Η 17χρονη Αχέντ Ταμίμι, η εικόνα της να τρώει χαρούμενη ένα παγωτό που έκανε το γύρο του κόσμου ακριβώς μερικές ώρες μετά την απελευθέρωσή της, θα υπάρχει πάντα για να υπενθυμίζει στο κράτος του Ισραήλ αλλά και σε κάθε άλλη σκληρή εξουσία πως η φυλάκιση του πνεύματος είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο από την επιβολή των όπλων.
Τα 17 χρόνια της Αχέντ –πρόκειται για κάποια που είναι γεννημένη μόλις το 2001- θα έλεγε κανείς πως δεν είναι αρκετά για να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Τι έχει προλάβει να ζήσει ένα 17χρονο κορίτσι άλλωστε; Όμως αυτή είναι μια σκέψη εύλογη στις ευρωπαϊκές συνθήκες ζωής. Στο κατεχόμενο έδαφος της Δυτικής Όχθης ο χρόνος κυλάει με άλλους ρυθμούς, οι εμπειρίες συμπιέζονται σε πολύ πιο στενό χρονικό όριο, τα παιδιά ενηλικιώνονται πολύ νωρίς.
Η Ταμίμι είναι κόρη ενός εμβληματικού αγωνιστή για τα την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο ακτιβισμός ήταν κάτι σαν δεύτερη φύση της από τις πρώτες μέρες της ζωής της. Όταν ήταν εννιά χρονών, η εικόνα της να δαγκώνει έναν Ισραηλινό στρατιώτη που επιχείρησε να συλλάβει τον πατέρα της έκανε τον γύρο του κόσμου.
Η εικόνα της ξαναέγινε παγκόσμιο viral όταν ο φακός την έπιασε να υψώνει το μεσαίο δάχτυλό της σε γυναίκες στρατιώτες του Ισραήλ κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στη Δυτική Όχθη.
Ήταν 2016 και εξαιτίας αυτής της γεμάτης συμβολισμό φωτογραφίας, οργανώσεις από όλο τον κόσμο καλούσαν την Ταμίμι να μιλήσει για την κοινωνική θέση της γυναίκας στην αντιπαράθεση στη Δυτική Όχθη. Η Ταμίμι βρέθηκε μόλις στα 15 της να μιλάει στην Ευρώπη για το πως μια γυναίκα βιώνει μια τέτοια κατάσταση και τι θέση οφείλει να πάρει. Ναι, η Ταμίμι είναι ενήλικας ήδη, έχει ζήσει πολλές ζωές.
Όταν έκανε την επίθεση στους Ισραηλινούς στρατιώτες, η οποία της στοίχισε την σύλληψή της, είχε μάθει πως μόλις λίγες ώρες πριν ο 14χρονος αδερφός της είχε χτυπηθεί από ισραηλινά πυρά στο κεφάλι και είχε πέσει σε κώμα – αυτή είναι η ζωή στην Δυτική Όχθη για τους Παλαιστίνιους.
Όταν η Ταμίμι συνελήφθη, οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του ισραηλινού καθεστώτος πανηγύρισαν με την ψυχή τους. Μάλιστα, ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Μπεν Γκάσμπιτ προέτρεψε σε βιασμό της μέσα στη φυλακή! «Στην περίπτωση των κοριτσιών θα πρέπει να καθοριστεί ένα τίμημα με κάποια άλλη ευκαιρία, στο σκοτάδι, χωρίς μάρτυρες και κάμερες», έγραψε χαρακτηριστικά στο Twitter του.
Δεν ήταν η απελευθέρωσή της που σήμανε μια μικρή νίκη απέναντι στο ολοκληρωτικό καθεστώς του Ισραήλ: η νίκη αυτή είχε έρθει από τη μέρα που η φιγούρα της Ταμίμι ορίστηκε ως παλαιστινιακό σύμβολο. Δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα κανείς από τον Βραζιλιάνο σκιτσογράφο Κάρλος Λατούφ, την ημέρα της σύλληψής της: «Μια ελεύθερη ψυχή δεν μπορεί να συλληφθεί».
Και είναι έτσι. Από τώρα και για πάντα, το όνομά της θα είναι συνώνυμο της ελευθερίας.